Każdy człowiek na różnych etapach życia w inny sposób przeżywa swoją wiarę. Całe życie człowieka jest złożone z etapów, i wiara na tych etapach życiowych ma swoje właściwości.

Na pewno spotkaliśmy się z takimi twierdzeniami, jak, np.: "Jestem za młoda, aby wierzyć", albo "Jestem zbyt zajęty pracą, aby chodzić do kościoła".
    Jeżeli zobaczyć, kto uczestniczy we Mszy Świętej w dzień powszedni, da się zauważyć, że większość to ludzie starsi. Jak to wytłumaczyć? Czy naprawdę ludzie w starszym wieku zaczynają więcej interesować się wiarą? Co daje wiara ludziom starszym i jak oni ją przeżywają?
    Na pewno, wiara umacnia się wśród starszych dlatego, że nie jest im obojętny problem eschatologiczny, czyli co czeka ludzi po śmierci. Człowiek starszy przeżywa swoją wiarę, swoją religię z perspektywy bliskiego spotkania z Bogiem. Nie z obcych doświadczeń, lecz na własnym przykładzie człowiek starszy doświadcza przemijalności życia. Zaczyna bardziej zastanawiać się nad swoim życiem, nad jego sensem i celem, znaczeniem przeżytych lat. Wszystko, co wydarzyło się w życiu, kładzie na szale i próbuje odpowiedzieć na pytania: Co było dobrego w życiu, a co złego? Jakie są owoce mego życia? Czy to wszystko warte jest poniesionych trudów? †

Хрысціянская думка

Fragment listu alumnów na uroczystość Chrystusa Króla
    Nie mniej ważne dla wiary są łaska i radość. Radość wypływająca z przeżywanej wiary, umacnia uczniów Chrystusa, i wśród trudności codziennego życia nie przestają oni ufać Bogu. Prawdziwy chrześcijanin cieszy się już z samego faktu, że jest kochanym dzieckiem Bożym, odkupionym Najdroższą Krwią Chrystusa, i dzieli się tą radością z innymi ludźmi. Dlatego chrześcijanin umocniony łaską Bożą, staje się apostołem wiary w swoim życiowym środowisku.

2010 год

---

   19 верасня  -  У Слоніме адбылася ўрачыстасць 280-й гадавіны каранацыі абраза МБ Жыровіцкай. Святую Імшу ўзначаліў Апостальскі нунцый кс. абп Марцін Відовіч, гамілію прамовіў кс. бп Аляксандр Кашкевіч.
   25 верасня  - У Поразаве адбылася ўрачыстасць 550-годдзя ўзнікнення парафіі. Урачыстую св. Імшу ўзначаліў кс. бп Казімір Велікаселец.
   3 кастрычніка  -  У пабрыгідскім касцёле кс. Павел Салабуда адправіў інаўгурацыйную св. Імшу для членаў Душпастарства працаўнікоў СМІ. †

Rekolekcje adwentowe

Adwent w Kościołach chrześcijańskich jest czasem przygotowania, w tym także duchowego, do uroczystości Narodzenia Pańskiego. Jest to także czas oczekiwania i nadziei. W tym roku Adwent rozpoczyna się w niedzielę 2 grudnia i zgodnie z tradycją potrwa do 24 grudnia.
   W kalendarzu kościelnym, zwanym też liturgicznym, występują święta stałe oraz ruchome. Święta stałe mają określoną datę, zmienne natomiast uzależnione są od księżycowej rachuby czasowej. Właśnie Adwent podpada pod kategorię okresu zmienności.
Nazwa «adwent» pochodzi od łacińskiego słowa «adventus», co znaczy przyjście, nadejście króla. Wierni przeżywają ten czas, rozmyślając nie tylko o narodzinach Syna Bożego, lecz także o powtórnym Jego przyjściu w dniu Sądu Ostatecznego. Podczas Adwentu w czasie liturgii używa się szat koloru fioletowego, z wyjątkiem III niedzieli, zwanej «Gaudete», co w języku łacińskim oznacza «radujcie się». Wtedy to kapłan może włożyć różowy ornat. Tego też dnia w Rzymie papież błogosławi figurki Dzieciątka Jezus, które na Plac Świętego Piotra tradycyjnie przynoszą rzymskie dzieci. Do naszych tradycji adwentowych należy Msza św. wotywna, zwana roratami, odprawiana zazwyczaj przed świtem. Jej początki sięgają XII wieku.  †

W sobotę 17 listopada o godz. 12.00 ks. bp Aleksander Kaszkiewicz uroczyście poświęcił plac pod budowę nowego kościoła w Smorgoni.

W tym ważnym dla miejscowej wspólnoty wydarzeniu uczestniczyli duszpasterze z  diecezji i spoza jej granic. Obecni byli też przedstawiciele władzy na czele z kierownikiem Smorgońskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego panem Mieczysławem Gojem.
Po przywitaniu wszystkich obecnych ksiądz biskup poświęcił krzyż, po czym wierni nowo utworzonej parafii uczestniczyli we Mszy Świętej i poświęceniu placu.
Według słów ks. Dmitrija Urbanowicza, proboszcza parafii, budowa świątyni jest wyrazem głębokiej wiary mieszkańców Smorgoni, a także pragnieniem oddawania czci Bogu w odpowiednim miejscu oraz przejawem wielkiej wdzięczności za pontyfikat bł. Jana Pawła II. Duszpasterz nowej parafii wzywał wszystkich ludzi dobrej woli, a szczególnie mieszkańców Smorgoni, do tego, aby dobre sprawy ku chwale Bożej oraz duchowe dobro człowieka tworzyli wspólnie, w duchu braterstwa i wzajemnej miłości.
Jego Ekscelencja podczas przemówienia wygłoszonego w językach polskim i białoruskim powiedział o wielkości tego historycznego momentu dla Smorgońszczyzny, zachęcił wszystkich wiernych do budowania świątyni ku czci bł. Jana Pawła II oraz podzielił się wielką radością z tego powodu, że w tej części naszej diecezji Kościół się rozwija i wydaje piękne plony. †

Benedykt XVI

    Przy czym jasne jest, że to Królestwo polega na relacjach z Bogiem, z prawdą i nie jest Królestwem politycznym. Jezus otworzył nam drogę do głębokich relacji z Bogiem. Być uczniem Jezusa oznacza przeciwstawić się pokusom czasowej logiki władzy i zamiast tego nieść w świat światło Bożej prawdy i miłości. Warunkiem stworzenia Królestwa Chrystusa jest nasze nawrócenie jako odpowiedź na łaskę Bożą. Jest to mocne wołanie, adresowane do wszystkich i do każdego - „nieustannie nawracać się do Królestwa Bożego, do Bożego królowania, Prawdy w naszym życiu”.

   
    Według białoruskiej sekcji Radio Vaticano, 25.11.2012 †

“„Weź i noś”
Oprac. Redakcja
   678/2012
W artykule zespół redakcyjny przytacza przykład nawrócenia Żyda Alfonsa Ratisbonne. Było ono nagłe i niespodziewane. Żyd, który pałał nienawiścią do Kościoła katolickiego, w ciągu 10 minut stał się gorliwym katolikiem. Pewnego razu przyjaciel zawiesił mu medalik na szyi, mówiąc mu, że dla człowieka niewierzącego jest to tylko zwykła rzecz. Podał mu kartkę z modlitwą św. Bernarda i zachętą do codziennego odmawiania. Żyd powiedział, że nie chce i nie będzie się modlił. Przez kilka dni przyjaciele zwiedzali Rzym. W jednym z kościołów w kaplicy Archanioła Rafała, Żyd, stojąc na kolanach, miał zalane łzami oczy i przytulał do siebie medalik, po cichu mówiąc: „Chrztu tylko pragnę, chrztu”. †

W sobotę 17 listopada w Smorgoni odbył się Festiwal Muzyczny „Cecyliada” pod hasłem „Nie bój się, tylko wierz”. Wzięło w nim udział około 60 osób – dzieci i studenci ze Smorgoni i Mińska.

We współczesnym świecie ciężko wyobrazić sobie człowieka, który nie lubi słuchać muzyki. W domu, w pracy, w drodze towarzyszy ona każdemu. Wielu można spotkać ze słuchawkami w uszach. Ale czego słuchamy? Jako chrześcijanie, powinniśmy pamiętać, że wszystko, co robimy, powinniśmy się starać przekładać na modlitwę. Do tego wzywa nas św. Cecylia – opiekunka organistów, chórów i muzyki kościelnej. Właśnie z tej okazji już po raz drugi w Centrum Młodzieżowym im. św. Jana Bosko w Smorgoni odbył się Festiwal Muzyczny „Cecyliada”.
Piękne dekoracje, prowadzący, i oczywiście, duch miłości Bożej przydawali widzom głębokie wewnętrzne przeżycia wiary. Cały wieczór był napełniony ideą o tym, że każdy człowiek jest budowniczym i opiekunem Świątyni, że całe życie jest drogą do Boga, i każdy idzie swoją, kładzie swoją cegiełkę do potężnej budowy. Prowadzący zaprosili uczestników do kontynuowania budowy Świątyni, którą jesteśmy my, uczestnicząc w występach, wykładając cegiełkę po cegiełce.  †

Niecodzienny jubileusz odbył się w uroczystość Chrystusa Króla 25 listopada w parafialnej wspólnocie w Zabłociu. Wszyscy parafianie wraz ze swoim proboszczem ks. dziekanem Henrykiem Jabłońskim w tym dniu dziękowali za dar 200-lecia świątyni, a uroczystościom przewodniczył pasterz diecezji.
Właściwie uroczystość trwała już od tygodnia, gdyż poprzedziły ją Misje Święte, które w parafii przeprowadzili ojcowie redemptoryści: Walery Mazan i Andrzej Jodkowski. Jak zaznaczyli na początku uroczystej Mszy św. misjonarze, wypełniona świątynia jest świadectwem wiary każdego z nas. Do szczerego przeżycia jubileuszu wzywali wiernych misjonarze. Przed liturgicznym zawołaniem biskupa, na początku Mszy św. wszystkich przywitał ks. dziekan Henryk Jabłoński. Ksiądz proboszcz witał kapłanów przybyłych na uroczystość, księży pochodzących z tej parafii, władzę miejską, dzieci i młodzież oraz wszystkich wiernych, których głos w tym dniu był słyszany także poza murami świątyni, gdyż wszystkich nie zmieścił kościół. Ks. Henryk wspomniał również historię tej cudownej świątyni. †

Zamiast zimy cały rok jest lato, około 5 mln. katolików i 30 diecezji, ponad 15 tys. kilometrów z prowincji białoruskiej do prowincji australijskiej – w takim kierunku podąża s. Maria Paula od Boga Trójjedynego ze Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu.

- Siostro Paulo, najpierw zapytam o to, co zainteresuje wszystkich czytelników. Dlaczego właśnie misje w Australii?
Zawsze chciałam wyjechać na misje. Kilka razy zgłaszałam się do pracy w Rosji, ale widocznie Bóg mnie potrzebował tu - na Białorusi. Na początku roku dostałyśmy list od naszej Matki Generalnej, opisujący życie naszych sióstr w Australii. Zapraszano również nas. Wtedy sobie przypomniałam swoje pragnienia i zaczęłam pytać swego Oblubieńca – Jezusa Chrystusa, gdzie jest moje miejsce. Przedstawiłam to swoim Przełożonym.
- Czym są misje dla Siostry?
Misje... Posłużę się słowami naszej Matki Założycielki: „Szerzenie Królestwa Bożego wśród siebie i wśród innych...”. Oczywiście wielu może zapytać: A na Białorusi nie można tego czynić? Oczywiście, że można, jak najbardziej, zawsze to starałam się czynić. Jednak Pan Bóg daje różne powołania i są powołania w powołaniu, jak w moim przypadku. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    Witam wszystkich czytelników rubryki "Na skrzyżowaniu" na początku zimy.
    Przyszedł czas ciepłych skarpetek, herbaty i sopli lodowych pod dachami. Jest to czas, kiedy człowiek zastanawia się nad swoim życiem, analizuje. Przed nami nowy, jeszcze nie rozpoczęty rok, jak biały arkusz papieru, a znaczy można spróbować zacząć wszystko od początku. Oczywiście, byłaby chęć. Jeśli jej nie ma, spróbujemy poszukać natchnienia. W niniejszej rubryce zastanowimy się nad tym, czego nam brakuje, czego szukamy i czy rzeczywiście to jest to, czego potrzebujemy. Określimy, dlaczego trzeba znać swoje miejsce i kiedy teatr jest szkodliwy. Posłuchamy dobrej piosenki, zdolnej wzruszyć nas, a potem dowiemy się coś z literatury, proponowanej dla praktycznego wykorzystania w sprawie oczyszczenia duszy. To, co trzeba! Najpierw oczyszczenie duchowe.
    Cóż, z Bogiem do przodu!

  Cytat z Pisma Świętego: "Twoje grzechy są odpuszczone" (Łk 7, 48).
    Jakże często brakuje nam potrzebnego słowa! Słowa wdzięczności, przebaczenia, wsparcia... I nagle w Biblii takie szczere wyznanie. Bóg jest miłosierny, Jego miłosierdzie nie zna granic. Żałuj – i uśmiechną się niebiosa, a serce napełni się siłą i wielką radością. †

Dzisiaj wielu ludzi stara się o możliwość posiadania prawa jazdy. I nic dziwnego. Jednak bardzo ciekawą rzeczą jest to, że, aby otrzymać prawo jazdy, trzeba zdać egzamin, polegający na znajomości zasad ruchu drogowego i umiejętności prowadzenia pojazdu. A więc, otrzymując prawo jazdy, zakłada się, że zasady ruchu drogowego znasz! Jednak, zupełnie inaczej wygląda sytuacja, gdy "świeżo upieczony" kierowca siada za kierownicę, a obok już nie ma tego, kto będzie decydował o zdaniu egzaminu. Wówczas niektórzy zaczynają uważać siebie za pilotów Formuły 1. Wielu potrafi zachowywać się na drogach tak, jakby zasady ruchu drogowego ich nie obowiązywały. Wśród nich są także ludzie wierzący. Warto powiedzieć, że Kościół katolicki nie wydał żadnego oficjalnego dokumentu, mówiącego, jak należy zachowywać się na drodze, będąc pieszym uczestnikiem albo prowadzącym pojazdu.
    Dzisiaj coraz częściej można spotkać się z takim pytaniem: "Czy nieprzestrzeganie zasad ruchu drogowego jest grzechem?" Odpowiedź brzmi jednoznacznie: tak. Wielu kierowców w łamaniu zasad jazdy nie widzi nic złego. Jednak nieprzestrzeganie zasad ruchu drogowego, a w tym szybka jazda samochodem, motocyklem lub innym pojazdem jest grzechem. Ponieważ kierowca naraża na niebezpieczeństwo nie tylko swoje życie, ale w wielu przypadkach także życie i zdrowie innych uczestników ruchu drogowego.†

– Wiesz, ciągle się kłócimy... Z tego powodu nie możemy być razem.
    - Czy lubisz wiśnie?
    – Так.
    - Czy wyrzucasz pestki, gdy je jesz?
    – Ну, так.
    - Tak jest również w życiu: ucz się wypluwać pestki i jednocześnie lubić wiśnie!
    – Panie profesorze – zwrócił się uczeń do nauczyciela - dlaczego dobre sprawy najczęściej robią ludzie ubodzy, a nie bogaci?
    - Podejdź do okna – powiedział nauczyciel uczniowi. – Co widzisz?
    - Widzę bawiące się dzieci.
    - A teraz podejdź do lusterka. Co teraz widzisz?
    - Widzę siebie.
    – Otóż. Okno i lustro są wykonane z tego samego materiału – szkła. Lecz przez zwykłe szkło widzisz życie, a jeśli dodać odrobinę wartościowego metalu, pokryć srebrem powierzchnię szkła – zobaczysz tylko siebie samego!†

Moje spotkania z Matką Bożą

Dziś odbyła się moja pierwsza pielgrzymka do Ciebie, po raz pierwszy zobaczyłam Ciebie taką, nasza kochana Matko.

Swoje krótkie opowiadanie chcę zacząć od tego, jak mocno nas kocha miłosierny Jezus, że dał nam możliwość żyć na ziemi tak bogatej w cuda. Jakże On dba o zbawienie naszej znękanej cierpieniami Białej Rusi, że wyróżnił ją takimi cudownymi miejscami, sanktuariami i kościołami, gdzie od dawna się działy i dzieją się dotychczas prawdziwe cuda! Jak mocno On marzy o zbawieniu każdego z nas, że nieustannie daje nam możliwość przeżycia nawrócenia i odnowienia duchowego! Taką możliwość mamy każdego dnia, trzeba tylko podnieść oczy trochę wyżej, zrobić pierwszy krok i wyciągnąć rękę †

Дэканат Ашмяны

Po pojawieniu się tu, „w puszczy, gdzie sama Matka Boża wskazała”, cudownego obrazu Matki Bożej Boruńskiej (obraz włoskiej szkoły jest znany od drugiej połowy XVII w.), w miasteczku fundatora Mikołaja Pieslaka w 1691 r. (1692 r.) została wzniesiona drewniana cerkiew greckokatolicka na cześć słynnego obrazu oraz założony klasztor zakonu bazylianów. W latach 1700-1707 (1695 r.) pobudowano kamienną świątynię, którą po pożarze 1715 r. odnowił na własne koszty Lew Kiszka. W tym też 1715 roku w Borunach powstała samodzielna parafia, a kościół został konsekrowany. W latach 1747-1757, zgodnie z projektem architekta bernardyna Aleksandra Osikiewicza, poprzednia świątynia weszła w skład nowej i została centralną nawą nowo pobudowanego kościoła, w centrum Borun wzniosła się potężna bazylika w stylu wileńskiego baroku. Jednak nawet po rekonstrukcji trwającej w latach 1760-1770, kościół nie został taki, jaki był zaprojektowany. †