Czy wierzyć w szatana?
1/2013
Redakcja publikuje fragmenty książki S. Zatwardnickiego „Katolicki pomocnik towarzyski, czyli jak pojedynkować się z ateistą”. Autorzy zachęcają czytelnika odpowiedzieć na pytanie, dlaczego Kościół tak mało poświęca uwagi demonowi? Odpowiedź jest bardzo jasna, bo z natury głosi Dobrą Nowinę o Bogu, który nas zbawił, a jeśli wspomina o złym duchu, to tylko dlatego, że zaprzeczenie jego istnienia podważyłoby Odkupienie, a także naraziło wierzących na niebezpieczeństwo. Czy jednak należy wierzyć w anioła upadłego – szatana? Na pewno nie w taki sam sposób, jak wierzy się w Boga. Nie zachodzi tu żadna symetria. „Diabeł jest stworzeniem i jako taki nie jest właściwym przedmiotem wiary. W rozumieniu Biblii można wierzyć tylko w Boga, nie można wierzyć w złego ducha”. Autorzy przypominają, że Kościół nie nabiera się na diabelskie sztuczki, nie wpada też w zastawioną przez niego pułapkę. †

2011 rok

---

   17 września  -  W sanktuarium w Trokielach odbyło się I Diecezjalne Spotkanie Animatorów i Uczestników Ruchów Dziecięcych i Młodzieżowych. Spotkaniu przewodniczył ks. bp Aleksander Kaszkiewicz.
   30 września  - W kościele parafialnym w Grodnie na osiedlu Południowy uroczystą Mszę św. z okazji 55. rocznicy posługi kapłańskiej odprawił ks. prałat Józef Trubowicz.
   7 października  -  W katedrze grodzieńskiej młodzież z Grodna modliła się na różańcu przez telefon z młodzieżą ze Szczuczyna, Lidy, Wołkowyska i Smorgoni. †

Każdy człowiek w swoim życiu miał doczynienie z cierpieniem związanym z jakąś chorobą fizyczną, i ten czas cierpienia albo choroby lub innych trudnych doświadczeń jest równocześnie czasem próby wiary. Wiele osób przechodzi przez tę próbę zwycięsko i ich wiara wzmacnia się. Inni zaś nie wytrzymują tej próby i w bolesnych doświadczeniach oddalają się od Boga.

Chorzy, którzy nie mogą pracować, a niekiedy nawet wstawać z łóżka, bardzo często mają uczucie, że są niepotrzebni albo że są ciężarem dla innych. Do bólu spowodowanego przez samą chorobę dochodzi duchowe cierpienie sprawione przez poczucie słabości i bezradności.
    „Choroba może prowadzić do niepokoju, do zamknięcia się w sobie, czasem nawet do rozpaczy i buntu przeciw Bogu, ale może także być drogą do większej dojrzałości, może pomóc lepiej rozeznać w swoim życiu to, co nieistotne, aby zwrócić się ku temu, co istotne. Bardzo często choroba pobudza do szukania Boga i powrotu do Niego” (KKK1501). †

O. Karol Barnaś CSsR otrzymał papieskie odznaczenie krzyżem zasługi Pro Ecclesia et Pontifice, przyznane przez Ojca Świętego Benedykta XVI na wniosek biskupa grodzieńskiego Aleksandra Kaszkiewicza w dowód uznania za gorliwą pracę apostolską na Białorusi. W ten sposób ks. biskup chciał docenić jego 20-letni wkład w życie diecezji grodzieńskiej, podkreślając, że powierzone mu zadania o. Karol wypełniał z wielkim zaangażowaniem.

Ojciec Barnaś pracował jako proboszcz w Ejsmontach Wielkich i Zaniewiczach na Białorusi przez 20 lat. Był również dziekanem dekanatu Brzostowica Wielka. Tak wspomina on początki swojej posługi na ziemi grodzieńskiej: „Przyjechałem 27 maja 1990 r. do szlacheckiej parafii Ejsmonty Wielkie, położonej 50 km na południe od Grodna. W plebanii znajdował się szpital, więc zamieszkałem u cioci Kamili. Miałem 2 pokoje – sypialnię i pokój przyjęć. Dotychczas przyjeżdżał ksiądz z sąsiedniej parafii. Kilka dni później otrzymałem jeszcze dwie parafie: Zaniewicze i Brzostowicę Wielką – powiatowe miasteczko. Te trzy parafie przejechać wzdłuż to ponad 60 km. Katolików na tym terenie było około 3500. Do tego trzeba doliczyć jeszcze dwie kaplice dojazdowe, gdzie odprawiały się nabożeństwa w każdą niedzielę i święto. (...) Parafie Ejsmonty Wielkie i Zaniewicze są parafiami szlacheckimi, to znaczy ludzie czują się Polakami, rozmawiają po polsku, są przywiązani do Kościoła, zachowują zwyczaje i tradycje narodowe”. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
   W nowym 2013 roku spotykamy się z Wami po raz pierwszy. Z przyjemnością zaznaczam, że kroczymy dalej i doskonalimy się coraz bardziej. Jeszcze raz dziękuję wszystkim, kto nie opuszcza grupy czytelników rubryki „Na skrzyżowaniu”.
    Dzisiaj czeka na Was ciekawa mozaika. Zastanowimy się nad talentami i wartościami własnego życia. Zrzucamy kożuch obojętności i grzejemy się z kubkiem herbaty. Myślimy o życiu i wyciągamy wnioski. Proszę się zgodzić, sprzyja temu pogoda i nastrój zimowy. W rubryce znajdziecie piosenkę polskiej piosenkarki. Miłego pobytu na stronach gazety „Słowo Życia”.
   Z Bogiem!

  Cytat z Pisma Świętego: „Ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł, puścił je w obrót i zyskał drugie pięć” (Mt 25,16).
    Bóg poprzez nas czyni wielkie sprawy. I tego, kto jest gotów do „współpracy” z Nim, Bóg zachęca, a tego, kto wykorzystuje swoje zdolności i możliwości nie dla Bożej sprawy, pozbawia tego, czym niegdyś obdarzył.
    Najwyższy czas, aby się zastanowić: czy korzystam ze swego talentu, aby chwalić imię Boga? Jeśli nie, to być może nadszedł czas pożegnać się z tym, co mnie wyróżnia? Czy nie jest żal? Mamy czas, aby wszystko zmienić. †

Pomimo tego, że rozmowa z osobą duchowną dla wielu z nas już nie jest czymś niezwykłym, niekiedy można usłyszeć pytania typu: jak się zwrócić prawidłowo do biskupa, księdza lub siostry zakonnej. Na pewno, warto nad tym się zastanowić, bowiem czasami może nas to wprowadzić w pewne zakłopotanie.
    Przede wszystkim należy wspomnieć o postawie pełnej szacunku do innego człowieka, tym bardziej, że jest to osoba poświęcona na służbę Bogu. Myślę, że szacunek, otwarte serce oraz szczere spojrzenie powinno cechować każdą rozmowę ze wszystkimi. Nie możemy się zwracać do osoby duchownej per „Ty”, bowiem taki zwrot nie ukazuje szacunku do niej, a tym bardziej do samego Chrystusa. A więc, do biskupa należy się zwracać tak: „proszę księdza biskupa”, „Wasza Ekscelencjo”; do kardynała: „Wasza Eminencjo”; do Ojca Świętego: „Wasza Świątobliwość”. Do księdza zwracamy się w sposób następujący: „proszę Księdza”, „proszę Księdza Proboszcza”, „proszę Księdza Wikariusza”, jeżeli proboszcz lub wikariusz jest ze zgromadzenia zakonnego, możemy powiedzieć „proszę Ojca”; zaś do kleryka: „proszę Kleryka”, „proszę Księdza”; do sióstr zakonnych: „proszę Siostry”. †

Czy zauważyliście, że w sklepach jest duży hałas? Pewien znany supermarket także zawsze był napełniony zwykłym handlowym hałasem. Gdyby wszyscy ludzie nagle przestali mówić, to w pewnym momencie usłyszeliby niezwykłą rozmowę. Dlaczego niezwykłą? Chociażby dlatego, że jej uczestnikami były trzy reklamówki z polietylenu, samotnie leżące na wystawie.
    - Dziwnie, dlaczego dzisiaj jest nas tylko trzy? – ze zdziwieniem zapytała reklamówka z namalowaną na niej wielką czerwoną butelką keczupu.
    - Być może dzisiaj nie nasz dzień.
    - Proszę się nie smucić, panie Hajnz – zgodziła się druga reklamówka z przedstawionymi na niej perfumami znanej firmy francuskiej.
    – Jasne, kupią właśnie nas, ponieważ nas ozdabiają znane brendy.
    - A jak myśli pani Chanel, kogo z nas kupią pierwszą? – zapytał pan Hajnz. – Obawiam się, że wypadnę niezbyt skromnie, ale jestem pewny, że mnie.
    - Cha, cha, cha, na pewno! Pański czerwony kolor obecnie jest niemodny. Spójrzcie na mnie, jestem bardziej atrakcyjnie pomalowana.
    - O czym mówicie, jasne, że jako pierwszą kupią mnie! – nie wątpił pan Hajnz.
    - Nie chciałam Pana obrazić, ale Pan ma dziurkę z prawej strony! – powiedziała pani Chanel.
    - A Pani... †

Przeżywając z woli Ojca Świętego Rok Wiary, należy przypomnieć, że istnieją dwa szczególne miejsca, gdzie nasza wiara rodzi się i rozwija. Pierwszym z nich jest rodzina, stanowiąca Kościół domowy, a drugim jest wspólnota zgromadzona wokół kapłana, czyli parafia.
    Pierwsze miejsce życia Kościoła jest ukształtowane przez sakrament małżeństwa, drugie przez sakrament święceń kapłańskich. Z rodziny wychodzą mężczyźni i kobiety, młodzież i dzieci, idąc do pracy, uniwersytetów i szkół, gdzie chcą nie tylko wykonywać swoje obowiązki, ale także nieść Chrystusa i Jego naukę. Co niedzielę ci sami chrześcijanie wychodzą z kościołów po zakończeniu Mszy Świętej umocnieni słowem i Eucharystią, by być świadkami Chrystusa w rodzinie i społeczeństwie. †

«Stawszy się rodzicami, małżonkowie otrzymują od Boga dar nowej odpowiedzialności. Ich miłość rodzicielska ma się stać dla dzieci widzialnym znakiem tej samej miłości Boga, "od której bierze nazwę wszelkie ojcostwo na niebie i na ziemi"». («Familiaris consortio» 15)

Тrwając w radości świąt Bożego Narodzenia raz jeszcze łączymy się z Wami, zapewniając o naszej ojcowskiej miłości do Was. Przyjście na świat Jezusa Chrystusa w ludzkiej postaci jest radosnym wydarzeniem, dającym początek nowej historii ludzkości. Narodzeniu Jezusa towarzyszy wiele okoliczności, noszących znamię niebezpiecznych. Kiedy popatrzymy na warunki, w jakich Maryi przychodzi narodzić Zbawcę świata, należałoby określić je, jako skrajnie ubogie i niebezpieczne dla zdrowia noworodka. Potem widzimy Świętą Rodzinę uciekającą do Egiptu, ochraniając w ten sposób życie Jezusa. Dziś w Ewangelii czytamy o wydarzeniu, które dla Maryi i Józefa - Rodziców Jezusa - było przeżyciem, z którym spotyka się wielu rodziców tracących swoje dzieci. Widzimy zatem, Siostry i Bracia, jak bardzo poważnie podchodzą do odpowiedzialności za nowe życie Maryja i Józef. Wiedzą oni, że są widzialnym znakiem miłości Boga do człowieka. †

W tym roku Betlejemskie Światło Pokoju w katedrze grodzieńskiej spotkali Nuncjusz Apostolski na Białorusi ks. abp Claudio Gugerotti i ks. bp Aleksander Kaszkiewicz. Na uroczystą Mszę Świętą przybyli wierni z różnych parafii Białorusi, aby światło pokoju przekazać do swoich świątyń.
    Ksiądz arcybiskup przyjechał do Grodna, aby spotkać się z kapłanami. Spotkanie Światła było jednym z punktów tego programu. Według słów Jego Ekscelencji, w tradycji spotkania Ognia uczestniczył po raz pierwszy.
    Ogień z Betlejem do katedry grodzieńskiej uroczyście przekazali harcerze białoruscy, którzy otrzymali go od harcerzy polskich na granicy białorusko-polskiej w obecności Konsula Generalnego Polski w Grodnie Andrzeja Chodkiewicza. †

Dekanat Oszmiana

Pierwsza świątynia katolicka w Onżadowie została założona jako kaplica od parafii Turgiele tegoż dekanatu (obecnie Litwa) jeszcze w 1736 r., o czym świadczył napis na belce. W 1782 r. na środki miejscowego pana Kazimierza Mończyńskiego została odbudowana nowa świątynia, która w 1785 r. dzięki staraniom ks. bpa Mosalskiego otrzymała status kościoła. Kościół został poświęcony pod wezwaniem św. Kazimierza i dołączony jako filia (kaplica) do parafii tabaryszskiej tegoż dekanatu. Niewielki kościół miał wymiary 20 arszyn długości, 12 szerokości i 12 wysokości (w przybliżeniu 14 x 8,5 x 8,5 m). †

Myśl chrześcijańska

Ks. bp Antoni Dziemianko
   Wy, katolicy praktykujący, często się modlicie i przebywacie w świątyni, lecz wielu z Was bardzo mało mówi o wierze wśród swoich bliskich, przyjaciół, sąsiadów, kolegów. Być może, ktoś czeka od Was Dobrej Nowiny. Lecz, aby mówić o wierze, sprzeczać się i nie popełniać błędów teologicznych, musicie sami pogłębiać swoją wiarę. Wobec tego, w tym roku trzy książki powinny stać się dla Was zasadnicze: Dokumenty Soboru Watykańskiego II, Katechizm Kościoła Katolickiego, i, rzecz jasna, Pismo Święte.

W dzisiejszych czasach najczęściej zadawane pytanie, które można usłyszeć w sklepach, na rynku, a nawet w kościele brzmi: ile kosztuje? Człowiek dzisiaj jak nigdy liczy pieniądze, chce znaleźć coś dobrego i niezbyt drogiego z tej prostej przyczyny, że obecna jego sytuacja finansowa nie jest najlepsza, a okres kryzysu staje się coraz trudniejszy. Odważyłem się na taki tytuł artykułu, aby czytelnik, po pierwsze, zaspokoił swoją ciekawość co dotyczy wszelkich opłat, a po drugie, być może czegoś wspólnie się nauczymy. Aby odpowiedzieć na tytułowe pytanie, proponuję zastanowić się: czym dla każdego człowieka wierzącego powinna być wizyta duszpasterska. Przytoczę też kilka przykładów z własnego kolędowania. Zatem zachęcam do lektury kolędowej. †

2011 rok

---

   6 – 8 maja  -  W Woronowie odbyły się Diecezjalne Dni Młodzieży pod hasłem "Zbudowani na Chrystusie".
   28 maja  - W katedrze grodzieńskiej święcenia kapłańskie otrzymali: ks. Artur Wołczkiewicz, ks. Aleksander Wiluszkiewicz oraz ks. Jan Kowsz.
   1 czerwca  -  W Grodnie odbył się I Diecezjalny Dzień Dziecka pod hasłem "Zasiej ziarno miłości". †

Pracownicy medycyny z Duszpasterstwa Służby Zdrowia mają za sobą już nie jedną pielgrzymkę. Pokonywaliśmy różne odległości, aby zwiedzić święte miejsca. Lecz ta pielgrzymka do Ostrej Bramy była wyjątkowa.

Po pierwsze, była to pierwsza pielgrzymka z naszym nowym duszpasterzem ks. Mikołajem Cichonowiczem. Po drugie, odbywała się ona w Roku Wiary. Po trzecie, każda pielgrzymka jest niezwykła sama w sobie, jak każde nowe spotkanie z Matką Bożą. Za każdym razem są to nowe uczucia, nowe przeżycia, nowe rozważania. Większość z nas już niejednokrotnie była w sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia, ale byli też i ci, dla kogo było to pierwsze spotkanie z Maryją w Ostrej Bramie. †