2012 rok

---

   22 stycznia  -  W Iwju odbył się IX Festiwal Kolęd „Gloria in excelsis Deo”.
   24 stycznia  - W katedrze grodzieńskiej odbyło się główne nabożeństwo ekumeniczne w diecezji.
   3 – 5 lutego  -  Grodno odwiedził Nuncjusz Apostolski ks. abp Claudio Gugerotti. Ks. arcybiskup odwiedził grodzieńskie parafie, spotkał się z alumnami, profesorami i dziennikarzami. Na zakończenie wizyty ksiądz arcybiskup przewodniczył uroczystej Mszy św. w katedrze.†

Benedykt XVI

    Pragnienie poznania Boga rzeczywiście, czyli zobaczenia Bożego oblicza, jest głęboko zakorzenione w każdym człowieku, nawet w ateistach. A my świadomie mamy to pragnienie, by po prostu zobaczyć, kim On jest i czym jest dla nas. Ale to pragnienie spełnia się, kiedy idziemy za Chrystusem. Wtedy widzimy Jego plecy, a w końcu widzimy też Boga jako przyjaciela. Widzimy Jego oblicze w obliczu Chrystusa. Ważne jest, byśmy szli za Chrystusem nie tylko w chwili potrzeby i kiedy znajdujemy na to czas pośród naszych codziennych zajęć, ale byśmy to czynili całym naszym życiem jako takim.
   
    Według polskiej sekcji Radio Vaticano, fragment audiencji generalnej, 16.01.2013
  †

„W Związku Radzieckim nadzieja”

Ks. Marek Gancarczyk
03/2013
Redaktor naczelny w swoim artykule porusza tematy, które nie są zgodne z nauką chrześcijańską, a świat za tym się opowiada. Jak powiada sam autor: „Czasami można odnieść wrażenie, że już nikt nie jest w stanie powstrzymać nieustannie przesuwanej granicy w stronę tego, co grzeszne i niezgodne z naturą”. W swoim redaktorskim słowie ks. Marek wspomina o włoskim Sądzie
 Najwyższym, który zezwolił na wychowywanie dzieci przez pary homoseksualne. Co prawda, w reakcji na to postanowienie przewodniczący Papieskiej Rady ds. Rodziny abp Vincenzo Paglia powiedział, że w takiej sytuacji dzieci stają się „towarem”, ale jego słowa nie zmieniły przecież decyzji sądu. Wspomina także o podobnej sytuacji we Francji. Nie została bez uwagi także akcja Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, której organizatorzy swoimi wypowiedziami wywołali dyskusję o eutanazji. Ks. Marek zastanawia się, czy uda się zatrzymać te i podobne szaleństwa? Chłodna ocena sytuacji podpowiada, że absolutnie nie. Na końcu zaś podsumowuje, że nadzieję daje jednak najnowsza historia. W latach 80-ych ubiegłego wieku tylko zupełnie nieliczni przewidywali rozpad systemu komunistycznego. Związek Radziecki – zdawało się powszechnie – będzie trwał wiecznie. Dzisiaj po tamtej potędze nie ma śladu. †

11 grudnia o godzinie 13.00 w Obwodowym Szpitalu Kardiologicznym przy ul. Bołdina w Grodnie ks. bp Aleksander Kaszkiewicz uroczyście poświęcił kaplicę ekumeniczną. „Od dzisiaj ta kaplica będzie miejscem spotkania człowieka z Bogiem. Szukajcie tu ratunku i pokoju wewnętrznego” – życzył hierarcha.

Na uroczystym poświęceniu obecni byli: ks. Roman Kotlimowski, ks. Oleg Kuderko, o. Józef Makarczyk, siostry nazaretanki wraz ze swoją siostrą prowincjalną Nereuszą Podzielińską CSFN, alumni Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie, kapłan prawosławny, pacjenci oraz liczni pracownicy służby zdrowia na czele z Lekarzem Naczelnym panią Tamarą Dołgoszej, która na początku przywitała wszystkich obecnych, podkreślając, że pacjenci otrzymali wspaniałą możliwość czerpania siły i odnajdywania pomocy duchowej w tym świętym miejscu.†

Tradycyjne dzielenie się opłatkiem w okresie Bożego Narodzenia odbyło się w duszpasterstwie akademickim „OPEN” w kościele Pobrygidzkim. Spotkanie opłatkowe rozpoczęło się uroczystą Mszą św. na czele z ks. bp. Aleksandrem Kaszkiewiczem i inscenizacją teatru cieni. W homilii Jego Ekscelencja wzywał do tego, aby nie bać się wierzyć w Chrystusa, odnajdywać swoje szczęście w jedności z Bogiem i przynależności do Niego oraz dzielić się wiarą z innymi.

„Nieście Dobrą Nowinę!...” – wzywał pasterz. Ks. biskup niejednokrotnie podkreślał, że bez miłości do bliźniego nie może istnieć miłość do Boga.
    Młodzież przeczytała Modlitwę Wiernych w trzech językach – białoruskim, polskim i angielskim – i przyniosła do ołtarza dary: świecę – symbol gorących serc, girlandę – znak radości i światła, gazetę – symbol współpracy z Bogiem w stworzeniu świata, pustą tacę jako znak pustej duszy, pragnącej się napełnić nadzieją i pokojem, kwiaty – symbol piękna, chleb, wodę i wino – owoce ziemi i pracy rąk ludzkich. †

Wieczorem 26 grudnia grupy młodzieży diecezji grodzieńskiej zebrały się w kościele Pobrygidzkim, żeby wziąć udział w Eucharystii przed daleką podróżą. Ci młodzi ludzie wyruszali do Rzymu na spotkanie ze swoimi rówieśnikami z różnych krajów Europy.

Mimo że to spotkanie odbywa się podczas ferii zimowych, a także w warunkach czasem różnych od warunków hotelowych, wielu młodych ludzi różnych wyznań chrześcijańskich zbiera się, żeby pomodlić w duchu jedności. Właśnie to jest głównym celem spotkania – pielgrzymka zaufania na ziemi.
    Program tych spotkań przewiduje czas na dyskusje w grupach, wspólne modlitwy oraz na zwiedzanie zabytków tych miast, gdzie one się odbywają. Zazwyczaj wspólne modlitwy odbywają się w dużych salach, gdzie gromadzą się wszyscy uczestnicy. Lecz tym razem pielgrzymi zbierali się w kilku grupach i modlili się w zabytkowych bazylikach i kościołach Rzymu. Modlitwa w takich miejscach nabiera innego charakteru dzięki szczególnej atmosferze, którą tworzą młodzi ludzie, ich pragnienie być w tym momencie w tym miejscu, a także samo miejsce.†

Czy można pogodzić wiarę w zabobony z wiarą chrześcijańską szczególnie wtedy, gdy mogą one dotyczyć wykonywania religijnych rytuałów i nawet odmawiania odpowiednich modlitw? Granica między tym, co jest rzeczywiście święte a tym, co subiektywne, jest bardzo cienka. Można łatwo zamienić religijne gesty i znaki na formę swojego rodzaju magicznego działania i zaklęcia, jeśli nie wkłada się w nie wewnętrznego zrozumienia i głębokiej wiary w działanie Boga.
    Chrzciny, wesele, śluby, pogrzeby narastają w szereg zwyczajów i tradycji, których znaczenie często jest trudno wyjaśnić. Dlaczego przed chrztem nie wolno pokazywać dziecka innym ludziom oprócz własnych rodziców? Dlaczego pan młody nie może oglądać sukni panny młodej do momentu ślubu? Dlaczego w domu zmarłego zawieszane są lustra? Na te i podobne pytania nie ma żadnej rozsądnej odpowiedzi, a ci, którzy to praktykują najczęściej odpowiadają, że tak „należy czynić”. †

W pewnym mieście stał duży dom. Miał on kamienne ściany i frontowe drzwi. Obok znajdował się park miejski, gdzie lubiły bawić się dzieci. Często pytały one:
    - Mamo, a kto w tym domu mieszka?
    - Chyba nikt.
    I rzeczywiście, obok w domach mieszkali ludzie, a w tym domu nikt nie mieszkał. Jego okna były szczelnie zawieszone zasłonami, a na drzwiach wisiał zamek. Ludzie od dawna tam nie wchodzili, dlatego z bólem patrzyli na niego, wydawał się on być bardzo zaniedbany i nieprzystępny. Ludzie ze zdziwieniem spoglądali w jego stronę:
    - Cóż to za dziwny dom? Jest taki smutny i ponury.
    †

W maju ubiegłego roku redakcja katolickiego portalu Catholic.by rozpoczęła bardzo ciekawy projekt, gdzie podaje odpowiedzi na pytania dotyczące wiary, które interesują zarówno praktykujących katolików jak i tych, kto po raz pierwszy zaglądają do kościoła. Prowadzona przez redakcję likwidacja analfabetyzmu pomaga wielu ludziom odnaleźć potrzebne odpowiedzi. Prowadząca rubryki Swietłana Żylewicz zwróciła się do o. Andrzeja Juchniewicza OMI z pytaniami na temat sakramentu chrztu. Drodzy Czytelnicy! Zachęcamy Was do lektury wywiadu o sakramencie chrztu.

Czy należy ochrzcić człowieka, który nie wie, czy był ochrzczony w dzieciństwie?
    Sakrament chrztu, udzielony jeden raz, nie może być powtórzony dla już ochrzczonego człowieka (por.: Can. 845 §1). Jeśli istnieje wątpliwość, czy ten ktoś był ochrzczony lub czy chrzest był udzielony ważnie, i jeśli wątpliwość pozostaje nawet po przeprowadzeniu starannego dochodzenia, należy udzielić „chrztu warunkowego” (por.: Can. 869 §1). W takim wypadku forma chrztu brzmi tak: „N., jeśli nie byłeś/byłaś ochrzczony/a, ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. †

W dniach od 28 grudnia 2012 r. do 2 stycznia 2013 roku 150 młodych osób z diecezji grodzieńskiej uczestniczyło w Europejskim Spotkaniu Młodzieży organizowanym w Rzymie przez wspólnotę braci Taizé we współpracy z diecezją rzymską.

O godz. 22.00 26 grudnia w kościele Pobrygidzkim odbyła się Msza św. pod przewodnictwem ks. Antoniego Gremzy. Po Mszy św. około północy młodzież wyruszyła do Wiecznego Miasta. Po drodze do Rzymu pielgrzymi zatrzymali się w stolicy Austrii – Wiedniu, gdzie mieli oni odrobinę wolnego czasu, aby obejrzeć niektóre świątynie oraz znane historyczne i kulturowe zabytki.
    28 grudnia Rzym przywitał naszych pielgrzymów dobrą, ciepłą pogodą. Po przybyciu grupa młodzieży z Grodzieńszczyzny udała się do centrum organizacyjnego w celu rozlokowania w poszczególne wspólnoty parafialne. †

Dekanat Oszmiana

Pierwsza wzmianka o Oszmianie jako o zamku książąt Wielkiego Księstwa Litewskiego pochodzi z lat 40-ych XIV w. Od 1399 r. Oszmiana jest już miastem. Prawo magdeburskie Oszmiana otrzymała na pocz. XVI w., stając się centrum tegoż powiatu i dekanatu. Parafia Oszmiańska jest jedną z pierwszych na Białorusi, założonych przez króla Władysława Jagiełłę tuż po Unii w Krewie w 1385 r.

W XVI w. miasto przeniesiono kilka kilometrów na zachód – w ten sposób powstały Stara Oszmiana i Nowa Oszmiana. Starą Oszmianę nabył Zakon Ojców Franciszkanów, tam też został założony klasztor tego zgromadzenia, dlatego dotychczas owe przedmieście nosi nazwę Franciszkanie. A w Oszmianie Nowej na placu handlowym został wzniesiony kościół parafialny. W ten sposób do XVII w. w mieście istniały dwie samodzielne parafie – w Nowej i Starej Oszmianie. W poł. XVI w. w Oszmianie czynnych było aż 6 kaplic, jest to absolutny rekord w Archidiecezji Wileńskiej. W XVII w. w mieście został założony także klasztor Dominikanów. Od 1795 r., po ostatnim rozbiorze Rzeczypospolitej Oszmiana weszła w skład Rosyjskiego Imperium. W XIX w. oba klasztory zostały zamknięte, ale kościół parafialny zachował się. Oszmiana pozostała także centrum dekanatu, mimo iż liczba parafii znacznie się zmniejszyła. †

Myśl chrześcijańska

Ks. bp Władysław Blin
   Jezus zamieszkał wśród nas. Każdego obdarza swoją miłością, wskazuje drogę i odnawia nadzieję. Maleńki Jezus chce nas prowadzić przez całe życie. Dlatego noc Bożego Narodzenia rozjaśnia sens ludzkiego losu. Boże Narodzenie daje nam też początek nowego życia.
       
    Ks. abp Mieczysław Mokrzycki
    Świat stanie się lepszy, jeżeli otworzymy drzwi na oścież, gdy Jezus zapuka do stajenki naszego serca, stając przed nami jako nasz bliźni.

29 grudnia 2012 roku ks. bp Aleksander Kaszkiewicz w Oszmianie uroczyście poświęcił szpitalną kaplicę Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W uroczystości udział wzięli kapłani z dekanatu oszmiańskiego oraz przedstawiciele władzy miejskiej.

Słowo wstępne do wszystkich obecnych skierował dziekan oszmiański: „Najpierw Bóg uzdrawia człowieka, potem człowiek pomaga choremu, a na miejscu trzecim znajduje się medycyna”.
    Zastępca kierownika rejonu Aleksander Sawaniec dodał, że „człowiek chory fizycznie potrzebuje wsparcia duchowego, otrzymując je, może szybciej wyzdrowieć”. W swoim krótkim przemówieniu Naczelny Lekarz szpitala powiedział między innymi, że „pacjenci, przebywający na leczeniu, będą mieli możliwość otrzymania nie tylko fizycznego, ale też duchowego leczenia, co wpłynie na jak można szybki powrót człowieka do swojej rodziny”.
    Ordynariusz grodzieński przekazał głęboką wdzięczność wszystkim, kto przyczynił się do powstania kaplicy, po czym ksiądz biskup pobłogosławił personel medyczny i pacjentów. †

Jamna to sanktuarium Matki Bożej Niezawodnej Nadziei oraz miejsce spotkania Duszpasterstwa Akademickiego Ojców Dominikanów w Poznaniu.
    Jest to miejsce modlitwy i pojednania, miejsce otwarcia się na Boga i przemiany człowieka. Tak więc, skupcie się na Chrystusie, poszukujcie Go , a w Jego towarzystwie znajdziecie też siebie...
O. Jan Góra

Gdzie poszukiwać nowych form skutecznego dzielenia się wiarą z młodzieżą? Jak dzisiaj, w dobie posiadania mnóstwa sposobów komunikacji przez Internet i telefon, możliwe jest nawiązanie osobistego kontaktu z młodym człowiekiem? Jaka jest rola duszpasterza akademickiego? Te pytania nurtowały mnie jako duszpasterza akademickiego przed udaniem się z grupą młodzieży do Jamnej – rekolekcyjnego ośrodka młodzieży akademickiej. Ważną rzeczą jest podpatrywać i uczyć się dobrych rzeczy u innych doświadczonych duszpasterzy i liderów młodzieżowych. Spotkanie z o. Janem Górą, duszpasterzem akademickim, twórcą fantastycznych polskich 100-tysięcznych zjazdów młodzieży na Polach Lednickich, bliskim przyjacielem bł. Jana Pawła II stało się dla mnie odpowiedzią na pytania, które przedstawiłem na początku mojego świadectwa. Odpowiedzi te noszą charakter podpowiedzi i nowych wyzwań do stworzenia w przyszłości także u nas mocnych duchowych ośrodków chrześcijańskiej formacji młodzieży studiującej i pracującej, z czego już ponad dziesiątki lat zdają swój egzamin dla młodzieży polskiej Lednica i Jamna.
    Ks. Antoni Gremza, duszpasterz akademicki †

Benedykt XVI

    Podstawa naszego pokoju: pewność, że w Jezusie Chrystusie oglądamy blask oblicza Boga Ojca, że jesteśmy synami w Synu i w ten sposób na drodze życia jesteśmy tak bezpieczni, jak dziecko w ramionach dobrego i wszechmocnego Ojca. Blask oblicza Pana nad nami, który udziela nam pokoju, jest ukazaniem Jego ojcostwa. Pan kieruje ku nam swoje oblicze, ukazuje się jako Ojciec i obdarza nas pokojem. Na tym polega istota tego głębokiego pokoju, «pokoju z Bogiem», który jest nierozerwalnie związany z wiarą i łaską, jak pisze św. Paweł do chrześcijan w Rzymie (por. Rz 5, 2). Nic nie może wierzącym zabrać tego pokoju, nawet trudności i cierpienia życiowe. Cierpienia, doświadczenia i ciemności nie niszczą bowiem nadziei, ale ją zwiększają. To nadzieja nie zawodzi, bo «miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany» (Rz 5, 5).
   
    Fragment rozważeń na noworocznej Mszy św. 2013, według polskiej sekcji Radio Vaticano †