„No i cóż z nimi robić?” – zastanawiała się ciotka Lida, mieszając cukier w kubku z kawą i spoglądając na swoich siostrzeńców.
    Paweł i Maksym nie mogli spokojnie siedzieć w miejscu, ciągle się kłócili i pokrzykiwali jeden na drugiego. Póki ciotka Lida smarowała dżemem kawałek bułki ich siostrzyczce Ani, przy stole toczyła się prawdziwa wojna.
    - Dość tego, dalej tak być nie może – z surowością powiedziała ciotka. – Maksymie, przecież jesteś starszy, jak ci nie wstyd? Dlaczego uderzyłeś Pawła? Wszystko widziałam.
    - On pierwszy zaczął. Siedzi i przezywa.
    - Nie, on jest pierwszy – rzekł Paweł.
    - A ja słyszałam, jak Paweł Maksyma przezywał kiepskimi słowami – powiedziała Ania.
    - Pawle, to prawda? – zapytała ciotka Lida. †

8 kwietnia - Dzień obrony życia nienarodzonego i modlitwa w intencji dzieci poczętych

Modlitwa Jana Pawła II z encykliki „Evangelium vitae”
   O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia: spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat, ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia, mężczyzn i kobiety — ofiary nieludzkiej przemocy, starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość. Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić ludziom naszej epoki Ewangelię życia. Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru, radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej, aby mogli budować wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie. Amen

„Człowiekiem jest również nienarodzone dziecko; co więcej, Chrystus w sposób uprzywilejowany utożsamia się z najmniejszymi” (Jan Paweł II, 26.01.1986).

Czcigodni Bracia w Kapłaństwie, Osoby konsekrowane, umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!
    Umiłowany uczeń Pana Jezusa tak pisze: „Kiedym Go ujrzał, upadłem jak martwy do Jego stóp, a On położył na mnie prawą rękę, mówiąc: Przestań się lękać. Jam jest Pierwszy i Ostatni, i żyjący. Byłem umarły a oto jestem żyjący na wieki wieków, i mam klucze śmierci i otchłani” (Ap 1 17-19). W ten sposób apostoł opisuje swoje spotkanie ze Zmartwychwstałym Chrystusem. Jako ten, który stał pod krzyżem Zbawcy, ten, który nie opuścił Go nawet na chwilę doznaje wielkiej radości spotkania swego Pana żywym. Jednak radość ta przeplata się z zadaniem, misją, jaką pozostawia Zbawca umiłowanemu uczniowi: „Napisz więc to co widziałeś…” (Ap 17-19). Ma teraz opowiedzieć wszystkim, że Chrystus jest żywy, mało tego, jest Pierwszym i Ostatnim, Początkiem i Końcem wszystkiego. Będzie trudno przekonać wszystkich do tej prawdy. Przecież, żołnierze rozpowiedzieli, że Jezusa wykradli apostołowie z mogiły. Plotka ta rozeszła się po całej krainie. A oto Zmartwychwstały każe mu obalić te plotki i przekonać naród do prawdy. Ciężko będzie mu przekonać społeczeństwo, że plotka nie jest prawdą, tak jak ciężko było uwierzyć Tomaszowi, że Chrystus rzeczywiście zmartwychwstał. Niemniej jednak zadanie to podejmują wszyscy Apostołowie, zwłaszcza zaś po zesłaniu Ducha św. Umocnieni Jego darami wychodzą, by świadczyć o Chrystusie, który został zabity za nasze grzechy, ale po trzech dniach zmartwychwstał i żyje. †

Dekanat Smorgonie

Kościół w Niestaniszkach został założony z fundacji Bogdana z Poniżanów w 1947 r. i początkowo był poświęcony pw. Trójcy Przenajświętszej, Najświętszej Maryi Panny, św. Michała i św. Bartłomieja Apostoła. Pierwszym plebanem ówczesny biskup wileński zatwierdził ks. Pawła z diecezji poznańskiej (obecna Polska).
    W XVI w. podczas poszerzenia kalwinizmu funduszowe mienie kościoła zostało odebrane przez reformatorów, zaniedbana świątynia stała w zrujnowanym stanie. Dopiero w 1609 r. świrski pleban ks. Wojciech Kulczyński odnowił tu życie katolickie, a odbudowany w 1616 r. kościół zaliczył jako filialny do świrskiej parafii. †

Myśl chrześcjańska

Papież Franciszek
   Chrześcijanin nigdy nie powinien się zniechęcać ani smucić, gdyż jego radością jest Jezus i świadomość, że z Nim nigdy nie jesteśmy sami, także w chwilach trudnych i gdy na naszej drodze życiowej pojawiają się problemy i przeszkody, których jest wiele i które wydają się nie do pokonania.

Czcigodni Kapłani, Siostry Zakonne i Wierni!

Z okazji radosnych Świąt Zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa składamy Wam najserdeczniejsze życzenia. Wielkanoc jest największym świętem chrześcijańskim, kiedy to przez Najświętszą Ofiarę Chrystusa Zbawiciela na krzyżu zostaliśmy wyzwoleni z niewoli grzechu i odkupieni od śmierci wiecznej. Zmartwychwstanie Pana jest wiecznym symbolem zwycięstwa życia, dobra i sprawiedliwości. Szczególna radość, której nie można do niczego porównać, przepełnia serca milionów wiernych całego katolickiego świata, pomaga się dołączyć do wartości i wzorców chrześcijaństwa, darzy poczucie duchowego odrodzenia i odnowienia.
   Niechaj światło tego wielkiego Święta nigdy nie gaśnie w Waszych duszach, pobudza chęć do życia i pracy dla dobra ogólnego, w imię przyszłości.
Z całego serca życzymy Wam mocnego zdrowia, niekończących się sił duchowych, owocnych lat życia i nowych spełnień dla naszej Ojczyzny, Białorusi, i Kościoła katolickiego.
   Z życzeniami i modlitwą za Was, dyrektor ks. Witalij Dobrołowicz i zespół pracowników Misji Religijnej „Charytatywne Katolickie Stowarzyszenie Caritas” Diecezji Grodzieńskiej

Każdy człowiek, wcześniej czy później, stawia sobie pytanie: dlaczego Bóg przebacza mi grzechy i gdzie się znajduje granica Bożego miłosierdzia?

Szukając odpowiedzi na te pytania, należy się zwrócić do tekstów Pisma Świętego. Już w Starym Testamencie można zauważyć ogromne miłosierdzie Boga do swego narodu. Ile razy ludzie odwracali głowę i serce z prawej drogi. Ile razy padali w swoich grzechach, ale Bóg każdego razu przebaczał im i podnosił ich z bagna przewinień. „Pan, Bóg nasz, zaś jest miłosierny i okazuje łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu i nie słuchaliśmy głosu Pana, Boga naszego...” (por. Dn. 9, 9-10).
    W ciągu całej historii narodu Izraelskiego widzimy ogromną miłość Boga do człowieka. Należy zaznaczyć jednak, że miłość ta nie była miłością zwykłą. Przepełniona była troską wychowania we wszystkich aspektach życia. „Nie chciał bowiem karać nas na końcu, dopiero wtedy, gdyby grzechy nasze przebrały miarę. A więc nigdy nie cofa On od nas swojego miłosierdzia; choć wychowuje przez prześladowania, to jednak nie opuszcza swojego ludu (por. 2 Mch 2 6, 15-16).
    Już w Starym Testamencie Bóg jakby daje przykład tego, co powinniśmy robić w swoim życiu. Wydawałoby się, że człowiek powinien to rozumieć i słuchać Bożych słów, ale on nadal jest uparty. †

Papież Franciszek
   
    Chrystus umarł i zmartwychwstał, raz na zawsze i dla wszystkich, lecz moc zmartwychwstania, to przejście z niewoli zła do wolności dobra musi dokonywać się zawsze, w konkretnych przestrzeniach naszego istnienia, w naszym codziennym życiu. Jak wiele pustyń także i dziś musi przejść człowiek! Zwłaszcza tę pustynię, która jest w jego wnętrzu, kiedy brakuje miłości do Boga i bliźniego, gdy nie ma świadomości, że jesteśmy opiekunami tego wszystkiego, czym Stwórca nas obdarzył i co nam daje.
   
    Fragment wielkanocnego orędzia 2013 r. †

8 kwietnia - liturgiczna uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Kościół katolicki obchodzi Dzień Obrony Życia Poczętego. Inicjatywa ta została zapoczątkowana 9 lat temu, po opublikowaniu przez Jana Pawła II encykliki „Evangelium vitae” ostro sprzeciwiającej się takim praktykom, jak aborcja w każdym momencie życia płodowego. Obchody Dnia Obrony Życia Poczętego mają miejsce także na Białorusi. Przede wszystkim jest to modlitwa we wszystkich kościołach naszej ojczyzny za dar życia w intencji dzieci poczętych, a także „Duchowa Adopcja”, którą co roku podejmują wierni w uroczystość Zwiastowania Pańskiego.

„Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” – to są pierwsze słowa, które Bóg powiedział do Adama i Ewy (por. Rdz 1, 28). I już potem, o wiele później, było przymierze z Abrahamem, Wyjście z Egiptu, 10 przykazań na Syjonie, kazanie Jezusa Chrystusa o Królestwie Bożym. Na początku Bóg dał ludziom proste i podstawowe przykazanie – „bądźcie płodni i rozmnażajcie się”, bez wypełnienia którego wszystko pozostałe będzie po prostu niemożliwe. Nasi przodkowie nawet i pomyśleć nie mogli o tym, że można nie przestrzegać tego przykazania Bożego, przecież to jest takie oczywiste – małżeństwo, dzieci, wnuki, rodzina. †

Bardzo często nie zastanawiamy się nad tym, jakie decyzje podejmujemy. A czy rzeczywiście to my jesteśmy gospodarzami swoich decyzji? Czy ktoś już dawno za nas zdecydował, że można urodzić dziecko dla siebie. A jeśli dziecko jest chore, można nie rodzić. A już tym bardziej, jeśli matka ma problemy ze zdrowiem, nikt nawet słowa nie wypowie, tylko wesprze. Jak dużo matek przechodzi obok nas, nie zastanawiając się nawet nad tym, dlaczego przychodzimy do kliniki aborcyjnej? Dlaczego tracimy swój cenny czas? Przecież się mówi, że „czas to pieniądz”. Ten, kto ma dzieci, mnie zrozumie. Ile czasu poświęcamy swoim dzieciom! Ile nocy bezsennych! A ile troski w ciągu jednego dnia! Lecz my – MATKI – jesteśmy na to gotowi dla naszych dzieci. †

Dzień dobry, dziecko. Ciężko jest mi się przyznać, że tak bardzo nie chciałam twego przyjścia na świat. Trułam cię na wszystkie sposoby, próbowałam przerwać ciążę, a ty żyjesz. I nadal rośniesz w moim brzuchu, i niebawem przyjdziesz na świat. Nie wiem, co myśleć. Znaczy, ty bardzo chcesz żyć. Znaczy twoje poczęcie ma sens. Znaczy przyjdziesz na ten świat w jakimś ważnym celu... Czy będziesz mnie kochał, kiedy się urodzisz czy zepsujesz całe moje życie, żeby resztę swego życia cierpiałam z powodu twego charakteru, twego pragnienia śmierci, żebym miała przed oczyma nieme napominanie o swoim grzechu i wiecznie żałowałam? No cóż? Późno uświadomiłam sobie, że to nie ja decyduję, kto ma żyć, a kto umierać dla mojego komfortu, mężowej wygody, kariery. Że nie wszystko w życiu można zaplanować. Że ten skrzep komórek we mnie to życie ludzkie, które jest jakby moje, ale i zupełnie nie moje. I że jestem nieudaną zabójczynią. Wybacz mi, człowieku. Nie czekam na zrozumienie, lecz proszę pokonać tę moją konfrontację i żyć dalej. W wybaczeniu, w miłości, w świecie.†

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
   Minęła Wielkanoc. Chrystus Zmartwychwstał! Niechaj w Waszych sercach mieszka radość i pokój. Wszystkich mocno uściskam. Spotykamy się ponownie na skrzyżowaniu myśli, spraw, faktów i rozważań. Co przyniósł nam kwiecień? Pierwsze ptaki, kwietniowe słońce i, jak każdego miesiąca, nowe wrażenia i ciekawe rozważania. Dzisiaj w centrum uwagi miłosierdzie Boże, symboliczność życia i publiczne wyznanie wiary.
    Z Bogiem. †

Większość z nas przez cały okres Wielkiego Postu uczestniczy w nabożeństwie Drogi Krzyżowej w kościele lub odprawia je w swoich domach. W sposób szczególny lubimy uczestniczyć w różnych inscenizowanych nabożeństwach krzyżowych, na przykład w takich, jakie odbyły się w Szczuczynie lub Michaliszkach. W wielu miejscowościach naszej diecezji owe nabożeństwo jest rozbudowane, a wierzący, pełni pokory i przylgnięcia do krzyża, biorą w nich udział. Apogeum rozważań krzyżowych są słowa płynące w Wielki Piątek, kiedy wielu z nas duchowo łączy się z Ojcem Świętym i słyszy rozważania płynące do Grodna z Koloseum Rzymskiego, miejsca śmierci wielu chrześcijan. A w Grodnie w tym roku po raz czwarty odbyło się nabożeństwo Drogi Krzyżowej ulicami w centrum miasta.

W tym roku rozwa­żania przygotowała młodzież parafii Pobernardyńskiej na czele ze swoim duszpasterzem ks. Janem Romanowskim. Rozmyślania tegoroczne były mocno wplątane w życie codzienne niewątpliwie każdego człowieka: tych, którzy nie zawsze mają dobre stosunki z rodzicami, tych, którzy się nie śpieszą wyciągnąć rękę pomocy potrzebującym, tych, którzy często się zastanawiają nad sensem życia oraz swoim świadectwem wiary. A więc tego wieczoru podczas grodzieńskiej Jerozolimy każdy z nas mógł odnaleźć siebie i swoje życie. A stojąc na wzgórzu Pobernardyńskim, które staje się grodzieńską Golgotą, można usłyszeć odpowiedź Jezusa na pytania, których, jak zawsze, mamy bardzo dużo.†

We współczesnym świecie zjawisko aborcji, zabijania dziecka nienarodzonego, stało się czymś zwyczajnym, na co nie zwraca się wielkiej uwagi. Rządy różnych państw legalizują aborcję, czy to bez różnych ograniczeń, czy przez stawianie pewnych warunków. Jednak Kościół katolicki, wierny Ewangelii, którą otrzymał od Jezusa Chrystusa, aby ją przekazywać, mimo różnej krytyki i wyśmiewania mocno trzyma się pozycji odnośnie aborcji. Jest ona grzechem ciężkim i zabójstwem człowieka. I ta prawda jest ciągle powtarzana w nauczaniu Kościoła. "Jest złem moralnym każde spowodowane przerwanie ciąży. Nauczanie na ten temat nie uległo zmianie i pozostaje niezmienne. Bezpośrednie przerwanie ciąży, to znaczy zamierzone jako cel lub środek, jest głęboko sprzeczne z prawem moralnym. Nie będziesz zabijał płodu przez przerwanie ciąży ani nie zabijesz nowo narodzonego” (KKK 2271). †

Wielki Czwartek

W tym dniu jest sprawowana Msza Krzyżma Świętego, celebrowana w kościele katedralnym przez biskupa i prezbiterów danej diecezji.
    W bazylice katedralnej w Grodnie Msza św. Krzyżma Świętego o godz. 10.00. Podczas tej Mszy św. ks. biskup błogosławi oleje chorych i katechumenów oraz konsekruje święte krzyżmo. Kapłani zabierają nowe oleje do swoich parafii, stare zaś się palą. Wieczorem odprawia się uroczystą Mszę Wieczerzy Pańskiej.
    Jest ona sprawowana na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy, podczas której Chrystus ofiarował Bogu Ojcu pod postaciami chleba i wina Swoje Ciało i Swoją Krew. †