Tradycje chrześciańskie

W Niedzielę Palmową wierni gromadzą się wspólnie na pamiątkę triumfalnego wjazdu Chrystusa do Jerozolimy i zgodnie z tradycją wyruszają w procesję.
    Ten dzień jest dla katolików jedną z najważniejszych uroczystości, która nie tylko rozpoczyna wyjątkowy czas Wielkiego Tygodnia, lecz także utożsamia się z duchowym odrodzeniem i przede wszystkim z palmami – symbolem zmartwychwstania i nieśmiertelności ludzkiej duszy.

Rzemieślniczki Dominikówny
    Właśnie tak żartobliwie są nazywane cztery siostry: Dominika, Wanda, Danuta i Czesława (nazwisko panieńskie Sarosiek), które są nosicielkami rzemiosła tworzenia palm wielkanocnych. Dziś bez ich wytworów – prawdziwych dzieł sztuki – nie obchodzi się żadna Niedziela Palmowa w Grodnie. †

Dla ponad dwóch miliardów chrześcijan w Niedzielę Palmową rozpoczyna się Wielki Tydzień. Z tym kulminacyjnym odcinkiem okresu liturgicznego w różnych częściach świata związane są rozmaite tradycje.

Hiszpania
    Wielki Piątek to główny dzień obchodów Wielkiego Tygodnia. W Sewilli tuż po północy na ulice miasta wychodzą najważniejsze procesje: Jezusa Wszechmocnego, Matki Bożej Nadziei i Matki Bożej z bazyliki Macarena. O świcie wracają one do kościołów i kaplic, aby ustąpić miejsca kolejnym pochodom. Funkcjonuje tam 52 arcybractwa, z których każde przemierza miasto w osobnej procesji. Łącznie mają one ok. 100 „pasos”, czyli scen Męki Pańskiej.
    W Aragonii śmierć Jezusa zapowiada tradycyjnie bicie setek bębnów. W niektórych miastach, np. w Kordobie, pali się też tzw. „judaszy”. Są to kukły symbolizujące apostoła, który zdradził Chrystusa.†

P rzez zmartwychwstanie Pana dokonało się dzieło zbawienia ludzkości, pojednania człowieka ze Stwórcą. Jest to podstawa wiary, pierwsza i najważniejsza prawda, która symbolizuje zwycięstwo życia nad śmiercią, odrodzenie i odnowienie duchowego światła człowieka. W tym dniu wierni świętują swoje odkupienie oraz możliwość otrzymania wiecznego szczęścia, które zostało zdobyte ceną śmierci krzyżowej i zmartwychwstania Zbawcy.
    Kilka słów o tym, w jaki sposób chrześcijanie obchodzą najważniejszą uroczystość dzisiaj oraz jakie istnieją wśród wiernych tradycje dotyczące tego dnia. †

W Wielką Sobotę wierni zakładają świąteczne ubranie, zabierają ze sobą przygotowaną do poświęcenia „paschę” i wyruszają do kościoła, aby pobłogosławić potrawy na stół wielkanocny.
    W koszyku powinny znaleźć się jajka, chleb, wędliny, chrzan, pieprz, sól, ser żółty, pieczywo wielkanocne, baranek paschalny. Każdy z Bożych darów jest szczególnym i charakterystycznym symbolem, przypominającym o męce i zmartwychwstaniu Chrystusa.

Jajka
    Symbol płodności, odrodzenia życia, znak zwycięstwa Jezusa nad śmiercią. Jajka są ozdabiane lub farbowane na różne kolory. Najbardziej rozpowszechniony wariant skorupy – brązowo-złoty, jeśli jajka zostały „wykąpane” w łupinach cebuli. †

O przeżywaniu okresu Wielkiego Postu we wspólnocie katolików istnieje wiele legend. Niektórzy uważają, że w tym czasie nie wolno jeść mięsa i nabiału, że trzeba zamykać uszy, jeśli gdzieś obok słyszy się muzykę, podejmować się cierpienia, ponieważ jest to potrzebne Bogu... W czym się wierni mylą? Gdzie tkwią korzenie błędnych przekonań? Rozpatrzmy najbardziej rozpowszechnione mity..

W poście nie wolno spożywać mięsa
    Tak naprawdę wykluczenie z diety tego produktu (oprócz piątków i Środy Popielcowej) nie jest obowiązujące. Jest to raczej postanowienie wielkopostne, by umartwić ciało. Skąd więc się wzięło to sprzeczne przekonanie? Kilka wieków temu w Kościele obowiązywało wstrzymanie się od spożywania mięsa i nabiału. Równie dobrze tradycja dotycząca niespożywania tych produktów mogła zostać zapożyczona od braci prawosławnych. Z powodu niewiedzy ludzie nadal przekazują ją z pokolenia na pokolenie. Do dnia dzisiejszego Ustawa Cerkiewna wymaga przestrzegania szczególnie surowych reguł w pierwszą i ostatnią niedzielę Wielkiego Postu. Wiernym prawosławnym nie pozwala się używać przy gotowaniu nawet jajek i smalcu. W dni powszednie natomiast nie mogą wykorzystywać oleju.. †

Wielki Post stwarza szczególną okazję do zadumy nad wielkością i głębią Chrystusowego Krzyża. „W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie, w krzyżu miłości nauka…” – śpiewamy w tym okresie liturgicznym.

Szczególna szubienica pierwszych wieków chrześcijaństwa staje się przedmiotem głębokiej czci, ponieważ „wisi na krzyżu Pan, Stwórca nieba”, „Króla wznoszą się znamiona, tajemnica krzyża błyska”. Ze czcią uwielbiamy owo narzędzie męki: „Krzyżu Chrystusa, bądźże pochwalony…”, „Krzyżu święty, nade wszystko drzewo przenajszlachetniejsze”. Krzyż Jezusa – źródło zbawienia – staje się znakiem naszej wiary, niejako godłem przynależności do wspólnoty Chrystusa.
Na początku obrzędu inicjacji chrześcijańskiej – przy udzielaniu sakramentu Chrztu – kapłan kreśli na czole mającego być ochrzczonym znak krzyża. Będzie on towarzyszył chrześcijaninowi do końca jego ziemskiej wędrówki. Będzie go czynił niezliczoną ilość razy na swoim ciele: „W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Wielokrotnie skruszony przed Bogiem otrzyma odpuszczenie grzechów przez krzyż uczyniony dłonią kapłana w tajemnicy Pojednania (spowiedzi). Krucyfiks znajdzie poczesne miejsce na ścianie rodzinnego domu. W wielu miastach i wioskach będzie witał przybyszów wystawiony na skrzyżowaniu dróg; witał i głosił: „tu mieszkają wyznawcy Chrystusa, tu mieszkają katolicy”. †