Tradycje chrześciańskie

NABOŻEŃSTWO MAJOWE

       Określenie to wyszło od papieża Pawła VI. Papież w adhortacji apostolskiej Marialis cultus wyjaśnia, że Maryja jest wzorem duchowej postawy i jako Matka Kościoła pokazuje każdemu, kto chce być członkiem Kościoła, w jaki sposób trzeba i można być uczniem Chrystusa.

    Łaska Boża - to bezinteresowny dar, który Bóg składa człowiekowi i który objawia nam sam Jezus. Innymi słowami jest to możliwość wejścia do tajemnicy Boga i uczestniczenia w Jego życiu. Zostła nam ona dana w sakramencie chrztu. Maryja jest Matką łaski Bożej, ponieważ jest Matką Jezusa, który darem tym obdarza całą ludzkość.

    Wiele wezwań podkreśla cechę czystości Najświętszej Maryi Panny: Matko najczystsza, Matko nieskalana, Matko dziewicza, Matko nienaruszona. Wszystkie te przymiotniki, każdy z nieco innym odcieniem, wskazują na cnotę czystości Maryi. Wzywanie jako Matki najczystszej staje się dzisiaj wezwaniem do życia uczciwego i wolnego, zdolnego panować nad instynktami. Wzywanie jako Matki nieskalanej, oczyszczonej z grzechu od pierwszej chwili swojego istnienia i zdolnej w doskonały sposób przezwyciężyć wszelkie pokusy i skłonność do zła ukazuje, jak daleko posuwa się zbawcza moc Boża.
    Współczesna mentalność wyśmiewa dziewictwo, jako ograniczenie i słabość. Mówi się zawsze tylko o kobiecie, a nigdy o mężczyźnie, który ma takie same prawa i obowiązki w życiu. Wzywanie Maryi jako Matki dziewiczej zaprasza mężczyznę i kobietę w drodze do związku małżeńskiego przezwyciężać własny egoizm zachowując godność i głęboki szacunek do miłości. Wezwanie Matko nienaruszona zachęca nas być podobnymi do Niej - nienaruszonej, bez grzechu, która jest najżywszym znakiem ofiarowanego wszystkim odkupienia.
    Jako Matko najmilsza przyciąga nasze uczucia, ponieważ wychodzi nam naprzeciw wraz z niezmierzonym bogactwem miłości do nas. Jako Matka przedziwna, jest wspaniałą Istotą, stworzoną przez Boga na znak mocy Jego miłości, miłości która odkupia i czyni człowieka arcydziełem Jego Opatrzności.

    Teraźniejszy świat jest pełen “doradców”. Są im środki społecznego przekazu, programy radiowe i telewizyjne, reklamy i wszelka propaganda. Szukając rady człowiek w istocie szuka aprobaty, zrozumienia i wsparcia własnych decyzji dla zapewnienia sobie spokoju sumienia dzięki opinii innych. Maryja jako Matka dobrej rady wzywa nas do przyjęcia słowa pochodzącego od Boga, byśmy stali współpracownikami odkupienia, które wymaga odważnych decyzji.

    Wzywanie Maryi jako Matki Stworzyciela jest jakby otwarciem się na niezmierzony ogrom całego stworzenia. Przynależymy do Boga, jesteśmy „stworzeniami” zależnymi od Niego i powinniśmy pamiętać, że to z Jego woli mamy miejsce w całości stworzenia.

    Zbawienie pochodzi od Jezusa Chrystusa. Maryja jest Matką Zbawiciela, Matką Człowieka, który jest zarazem Bogiem i który zbawił rodzaj ludzki.
    PANNO …
    W litanii do Matki Bożej jest szereg wezwań do Maryi powiązanych z określeniem “Panna”: roztropna, czcigodna, wsławiona, można, łaskawa, wierna. Wyrażają one różne odcienie wizerunku Maryi, który sprawia, że jest Ona wzorem dla wszystkich.
    Być roztropnym, to znaczy sprawnym intelektualnie i uczuciowo, potrafić uchwycić łatwe złudzenia, odważnie się od nich uwolnić i wytrwać w powziętej decyzji. Cnota roztropności pomaga realistycznie ocenić to, co się dzieje, według miary wiecznych wartości, które nigdy nie mogą rozczarować.
    Maryja jest godna najwyższej czci, bo dzięki swojemu mężnemu posłuszeństwu woli Boga stała się Matką Boga i z ogromną delikatnością, a zarazem głębokim i całkowitym zaangażowaniem potrafiła towarzyszyć Jezusowi we wszystkich etapach Jego życia.
    Sławienie Maryi staje się dla nas sposobem wyrażania własnej wiary. Dzięki niemu odnajdujemy siłę i chęć uczynienia naszego życia podobnym do życia Maryi.
    Mianem “możnej ” określono Matkę Jezusa, która zawsze pozostawała w ukryciu, nawet w najjaśniejszych chwilach życia swojego Syna. Mimo to, we współczesnym świece, nie brak wydarzeń świadczących o “mocy” Maryi. Sanktuaria Maryjne pełne są również znaków przypominających Jej wyjątkową moc.
    Maryja jest Panną łaskawa, dlatego że, jako Matka ogarnia swoją nieskończoną dobrocią wszystkich ludzi i wybacza im. Jest również Panną wierną: wierną własnej tożsamości, własnemu powołaniu, wyjątkowości powołania do bycia Matką-Dziewicą. †

11 STYCZNIA - ŚWIĘTO CHRZTU PAŃSKIEGO

Chrzest Pański

Najstarszej tradycji tego święta należy szukać w liturgii Kościoła wschodniego, ponieważ (pomimo wyraźnego udokumentowania w Ewangeliach) chrzest Jezusa nie posiadał w liturgii rzymskiej oddzielnego święta. Dekretem Świętej Kongregacji Obrzędów z 23 marca 1955 r. ustanowiono na 13 stycznia w miejsce dawnej oktawy Epifanii (Epifania - epifaneia – akt objawienia się bóstwa światu i ludziom (trzej mędrcy idący za Gwiazdą Betlejemską w tradycji zachodniej oraz pierwsze objawienie się Trójcy Świętej podczas Chrztu Pańskiego w tradycji wschodniej), wspomnienie Chrztu Jezusa Chrystusa. Posoborowa reforma kalendarza liturgicznego w 1969 r. określiła ten dzień jako święto Chrztu Pańskiego. Pominięto wyrażenie “wspomnienie” i przesunięto jego termin na niedzielę po 6 stycznia. Teksty modlitw, jakie są związane ze świętem Chrztu Pańskiego bardzo dokładnie ukazują nam przekazy biblijne. Podkreślają przy tym związek tego święta z uroczystością Epifanii, czyli Objawienia Pańskiego. W tym wydarzeniu mamy też pierwsze w historii świata pojawienie się w postaci widzialnej całej Trójcy Świętej: Bóg Ojciec przemawia, Syn Boży jest w postaci ludzkiej, a Duch Święty pojawia się nad Nim w postaci gołębicy.

    Św. Jan Apostoł podaje nam miejsce, gdzie miał być Pan Jezus ochrzczony: “Działo się to w Betanii po drugiej stronie Jordanu, gdzie Pan udzielał chrztu” (J 1, 28). Jako dawną Betanię Zajordańską (była, bowiem także Betania Przedjordańska ok. 3 km od Jerozolimy, gdzie mieszkał Łazarz z Marią i Martą) wskazuje się dzisiejsze Chirbet el Medesz, gdzie znajduje się potok, wpływający do Jordanu, mający wodę nawet w upalne lata.
    Tu według biblistów miał się ukrywać kiedyś Eliasz. Tu osiemset lat po nim miał wystąpić Jan Chrzciciel. W pobliżu Jordan jest bardzo płytki, także tędy właśnie prowadził szlak ze wschodu na zachód. Wykorzystał tę dogodną sytuację brodu Jan Chrzciciel, aby zwiastować Mesjasza i przygotować na Jego przyjście serca ludzkie.

    Chrzest w Jordanie kończy ukryte życie Pana Jezusa. Rozpoczyna się czas Jego publicznej działalności. Po latach przygotowań Jezus przystępuje do ziemskiej misji Zbawienia, którą powierzył Mu Bóg Ojciec. Od tej pory Jezus będzie czynnie wypełniał Swoje posłannictwo. Chrztu udzielił Mu Jan Chrzciciel. Ten, który nie był “godzien rozwiązać rzemyka u Jego sandałów” i był z Jezusem spokrewniony. W tym momencie Jezus stał się pokornym Sługą Ojca, by zmazać grzechy człowieka. Uniżył się we Wcieleniu, uniżył się w samym Chrzcie, by zakończyć śmiercią na Krzyżu. Sakrament Chrztu wg Katechizmu Kościoła Katolickiego: „(...)udziela nam łaski nowego narodzenia w Bogu Ojcu, za pośrednictwem Jego Syna w Duchu Świętym”. Opis Chrztu Pana Jezusa zostawili nam trzej ewangeliści: Mateusz, Marek i Łukasz. Najbardziej szczegółowo to wydarzenie zrelacjonował nam św. Mateusz: «Wtedy przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan do Jana, żeby przyjąć chrzest od niego. Lecz Jan powstrzymywał Go, mówiąc: “To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie?”. Jezus mu odpowiedział: “Pozwól teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe”. Wtedy Mu ustąpił. A gdy Jezus ochrzczony został, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego. A głos z nieba mówił: “Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”». (Мt 3, 13 – 17).
    Epizod ten z życia Pana Jezusa musi być szczególnej wagi, skoro Kościół wyróżnił go osobnym świętem. Składa się na to kilka czynników. Od tego uroczystego aktu Chrystus Pan rozpoczął swoją misję nauczycielską. Miał wtedy trzydzieści lat, gdyż dopiero od tego wieku zwyczaj żydowski pozwalał występować publicznie przed ludem i nauczać. Uważano, że od trzydziestu lat rozpoczyna się pełnia dojrzałości męskiej. Mówimy o mężczyznach, gdyż kobiety nigdy nie miały prawa zabierać głosu publicznie. Misję Chrystusa Pana potwierdził z nieba Bóg Ojciec, dając Mu świadectwo, że jest On faktycznie Synem Bożym i ma prawo jako taki przemawiać w imieniu Boga. Sam Bóg Syna swojego z tą misją wysyła. Jan (Chrzciciel) dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął nad Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: “Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja Go ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym». (J 1, 32 – 34). †