Tradycje chrześciańskie

Wszyscy katolicy z całego świata przeżywają dzisiaj Niedzielę Palmową. Tradycyjnie przed rozpoczęciem Mszy św. wokół świątyni odbywa się procesja. Uczestnicy trzymają w rękach palmy. W czasie procesji śpiewa się antyfony świąteczne i hymn do Chrystusa Króla. Procesja symbolicznie przypomina ludzi, którzy przyszli na spotkanie Zbawiciela podczas Jego wjazdu do Jerozolimy, radośnie witając Chrystusa jako króla, proroka i cudotwórcę.
    Dla przygotowania się do Wielkanocy pozostaje siedem dni.

Wielki Tydzień poświęcony jest wspomnieniu ostatnich dni ziemskiego życia Jezusa Chrystusa.
    W te dni Ewangelia opowiada o Ostatniej Wieczerze z uczniami, zdradzie, sądzie, cierpieniu, ukrzyżowaniu, śmierci na krzyżu, pogrzebie i zmartwychwstaniu Syna Bożego. †

Co do niego włożyć? To pytanie zadajemy sobie co roku przed Wielką Sobotą, kiedy wybieramy się do kościoła, żeby poświęcić pokarmy.
    Powinny w nim znaleźć się podstawowe składniki potrzebne do przygotowania wielkanocnego śniadania. Są to dary Boże, które przypominają nam o ważnych momentach potrzebnych do rozmyślań nad męką i zmartwychwstaniem Chrystusa. Każda z potraw ma własny szczególny symbol.

Jak powinien wyglądać koszyk wielkanocny?
   
   Koszyczek powinien być wiklinowy i wyścielony białą serwetką. Należy go przyozdobić bukszpanem, który jest symbolem radości i nadziei na zmartwychwstanie. Uchwyt koszyczka można opleść białą koronką lub kolorową wstążką.
   
    A więc co powinno się znaleźć w koszyczku wielkanocnym? †

W poprzednich numerach „Słowa Życia” rozważaliśmy o ustanowieniu przez Chrystusa Sakramentu Pokuty i Pojednania oraz o wielkich łaskach jakie z tego sakramentu wypływają. Aby jednak dobrze i jak najowocniej skorzystać ze źródła Miłosierdzia Bożego konieczne jest ze strony człowieka odpowiednie przygotowanie. Wyobraźmy sobie takiego człowieka, który może po wielu latach swojego życia bez Boga, przychodzi do spowiedzi nieprzygotowany i mówi na wstępie takie na przykład słowa: „proszę księdza, ja nie byłem u spowiedzi już 25 lat i nie mam z czego się spowiadać bo nie mam żadnego grzechu”. Święty Jan Apostoł wyjaśnia, że „Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to sami siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy”(1 J 1, 8). Przekonanie o tym, że nie posiada się grzechu jest znakiem deformacji sumienia i odejścia od Boga. Nie dziwmy się, że taka spowiedź nie przyniesie żadnych korzyści bez odpowiedniej pomocy kapłana, który przy kratkach konfesjonału musi poświęcić dużo czasu na przygotowanie takiego penitenta.

W jaki sposób powinniśmy więc przygotować się do spowiedzi?
    Na pewno przypominamy sobie z czasów przygotowywania się do pierwszej spowiedzi kiedy tak wiele nam mówiono o pięciu warunkach koniecznych do każdej dobrej spowiedzi. Wszyscy znamy je na pamięć. Są to: rachunek sumienia, żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy, szczera spowiedź, zadośćuczynienie Bogu i bliźnim. Bez wypełnienia powyższych warunków nasza spowiedź będzie bezowocna i co więcej nieważna. †

Z poprzedniego rozważania jednoznacznie więc wynika, że spowiedzi nie ustanowili księża, lecz Jezus Chrystus, gdyż sakrament ten jest owocem Jego męki i zmartwychwstania. Stanowi dzieło Boga, który łączy ludzi między sobą i ze sobą. Przebaczenie grzechów jest darem miłosiernego Ojca. Posiada ono także wymiar eklezjalny, gdyż dokonuje się w Kościele i zakłada równocześnie obowiązek pojednania się z braćmi i ze wspólnotą Kościoła. Każdy bowiem grzech tę jedność narusza.

Kapłan jako reprezentant Kościoła, który ma udział we władzy odpuszczania grzechów udzielonej przez Chrystusa, pełniąc rolę sędziego, lekarza i nauczyciela, musi najpierw poznać stan sumienia penitenta. Stąd wymagane jest samooskarżenie się grzesznika, czyli szczere wyznanie grzechów przed kapłanem. Chrystus przez kapłana przebacza grzechy człowiekowi i przywraca go do jedności z Kościołem, albo tę jedność pogłębia. †

Ojciec Święty Franciszek w związku z ustanowieniem Roku Miłosierdzia powiedział: “Często myślałem o tym, jak Kościół może uczynić bardziej oczywistą swą misję jako świadka miłosierdzia. To droga, która rozpoczyna się od duchowego nawrócenia. Dlatego też postanowiłem ogłosić Nadzwyczajny Jubileusz, w centrum którego będzie Boże miłosierdzie. To będzie Rok Święty Miłosierdzia” (Bulla Misericordiae Vultus). Dlatego w tym szczególnym roku przy konfesjonałach będą ustawiać się długie kolejki w oczekiwaniu na sakrament Bożego Miłosierdzia. Po swoich grzesznych upadkach wierni pragną na nowo powrócić jedność z Chrystusem i w pełni uczestniczyć w życiu wielkiej rodziny Dzieci Bożych, czyli Kościoła.

Możemy jednak spotkać takich ludzi, którzy już od wielu lat trwają uparcie w niewoli swoich grzechów i nałogów nie chcąc się z nich wyzwolić. Dlatego też pragnąc się przed innymi usprawiedliwić i równocześnie pozornie uspokoić swoje sumienie często powtarzają bezpodstawne, szablonowe stwierdzenia: „Po co chodzić do spowiedzi? Przecież to mi nic nie pomoże. Spowiedź poniża godność człowieka, jest sprzeczna natury ludzkiej. To księża wymyślili spowiedź. Wyspowiadam się bezpośrednio przed samym Bogiem. Nie przystępowałem już bardzo dawno do spowiedzi i nie będę się spowiadać bo nie mam żadnego grzechu” itp. Są to bardzo fałszywe i niebezpieczne poglądy. Świadczą one o wielkiej ignorancji religijnej i często wynikają z braku lub zaniku życia duchowego u człowieka, który bezpodstawnie te poglądy wypowiada. Nauczanie Chrystusa jest zupełnie inne. Należy je z uwagą przeanalizować. †

W Kościele katolickim trwa Adwent – czas, kiedy jesteśmy w radosnym oczekiwaniu na narodzenie Zbawiciela. W tym czasie wierni w swoich modlitwach szczególnie często zwracają się do Maryi Panny, aby przez Jej wstawiennictwo lepiej przygotować się do świętowania narodzin Chrystusa, i dołączają się do pięknej tradycji – udziału w Mszach Świętych roratnich odprawianych na cześć Matki Bożej.

Roraty jak cały Adwent, nasycone są symboliką światła. Podczas roratów wierni zapalają świece symbolizujące Maryję, która zwiastuje nadejście pełnej Światłości – Chrystusa, ponieważ to właśnie Ona powiedziała Bogu „tak” dla zbawienia całej ludzkości, stała się Jutrzenką, co oświetla umysły wiernych. Z kolei Jezus stał się Światłością świata, który był pogrążony w ciemności grzechu.
    Świece, które są używane w liturgii adwentowej, symbolizują czuwanie, a także radość z rychłego przyjścia Chrystusa. Także, jeśli zagłębić się i przeanalizować moment na początku nabożeństwa, gdy mrok ogarnia świątynię, to można zauważyć, że jest to opowieść o nas samych, o tej ciemności, która zamieszkuje w naszych sercach pod wpływem grzechu, że brak światła – to nasz głód Boga. Później, gdy zaczynają migać płomyki świec, ciemność znika. Tak samo płomień świecy, która zapala się podczas Mszy na cześć Panny Maryi w okresie Adwentu, grzeje serca i duszy, pokryte lodem grzechu i braku wiary, a człowiek odczuwa potrzebę nawrócenia, zaczyna szukać drogi do Boga. †