Słowo dla Życia

Papież Franciszek
    Odejść od zła, nauczyć się czynić dobro i pozwolić Panu prowadzić siebie naprzód – to jest droga wielkopostnego nawrócenia. Każdy człowiek codziennie robi coś złego i nawet najbardziej święty grzeszy siedem razy dziennie. Problem w tym, by nie przyzwyczajać się do życia w taki sposób i ciągle wyrzekać się tego, co zatruwa duszę. Warto każdego dnia uczyć się czynić coś, aby stawać się lepszym niż dzień przedtem. Odchodzić od zła i uczyć się czynienia dobra to reguła nawrócenia.
Nawrócić się to nie znaczy przyjść do dobrej wróżki, która zmieni mnie za pomocą czarodziejskiej różdżki. Nie! Jest to droga. Wierni potrzebują odwagi, aby odejść od zła, i pokory, aby nauczyć się czynić dobro. Koniecznie powinno się ono przejawiać w konkretnych uczynkach, a nie pozostawać tylko słowami. Jezus zawsze towarzyszy człowiekowi na drodze  nawrócenia, i nawet jeśli „grzechy byłyby jak szkarłat, nad śnieg wybieleją” (Iz 1, 18). Jedyne, o co prosi Bóg, to pokora, ponieważ „kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Mt 23, 12).
        
  Fragment homilii wygłoszonej podczas porannej Eucharystii w Watykanie, 14.03.2017†

Папа Францішак
    Вялікі пост – гэта шлях да Хрыста. Перыяд пакаяння, а таксама аскетызму, які павінен дапамагачы ўваскрэснуць з Езусам, аднавіць тоеснасць, атрыманую з хростам, а значыць нанова адрадзіцца “з вышыні”, з любові Бога. Гэта таксама сакраментальны знак нашага пілігрымавання ад нявольніцтва, якое заўсёды павінна аднаўляцца, да свабоды. Вось чаму Вялікі пост па сваёй прыродзе з’яўляецца часам надзеі, шляхам навяртання.
    Канешне, пост патрабуе высілкаў – і гэта слушна, таму што любоў патрабуе высілкаў. Але дадзены шлях поўны надзеі, і нават больш за тое. Я б сказаў, што велікапосны зыход – дарога, на якой фарміруецца надзея. Цяжкасці пераходу праз пустыню – выпрабаванні, спакусы, ілюзіі, міражы – усё гэта патрэбна, каб каваць моцную, грунтоўную надзею па прыкладзе Панны Марыі, якая сярод цемры мукі і смерці свайго Сына працягвала верыць і спадзявацца на Ягонае ўваскрасенне, на перамогу Божай любові.
        
Фрагмент прамовы падчас агульнай аўдыенцыі ў Ватыкане, 01.03.2017 †

Papież Franciszek
    Wielki Post to początek, to droga prowadząca do bezpiecznego celu: Paschy Zmartwychwstania, zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią. Okres ten zawsze kieruje ku nam stanowczą zachętę do nawrócenia. Chrześcijanin jest wezwany, aby powrócił do Boga „całym swym sercem” (Jl 2, 12), aby nie zadowalał się życiem przeciętnym, ale wzrastał w przyjaźni z Panem. Jezus jest wiernym przyjacielem, który nas nigdy nie opuszcza, bo nawet kiedy grzeszymy, czeka cierpliwie na nasz powrót do Niego, a wraz z tym oczekiwaniem ukazuje swoje pragnienie przebaczenia. Wielki Post jest czasem sprzyjającym odnowieniu siebie w spotkaniu z Chrystusem żyjącym w Jego Słowie, w sakramentach i w bliźnim. Pan – który podczas czterdziestu dni spędzonych na pustyni zwyciężył podstępy kusiciela – wskazuje drogę, którą trzeba pójść. Niech Duch Święty prowadzi nas do podjęcia prawdziwej pielgrzymki nawrócenia, by odkryć na nowo dar Słowa Bożego, by zostać oczyszczonymi z grzechu, który zaślepia, i służyć Chrystusowi obecnemu w braciach potrzebujących. Módlmy się za siebie nawzajem, abyśmy uczestnicząc w zwycięstwie Chrystusa, umieli otworzyć nasze drzwi dla osób słabych i ubogich. Wówczas będziemy mogli w pełni żyć i świadczyć o radości paschalnej.
        
Fragment Orędzia papieskiego na Wielki Post 2017  †

Papież Franciszek
    Gdy kobieta zdaje sobie sprawę, że jest w ciąży, każdego dnia uczy się żyć w oczekiwaniu, że zobaczy spojrzenie tego dziecka, które przyjdzie na świat... Także my musimy żyć w oczekiwaniu na to, że będziemy widzieli Pana, że spotkamy Go. Nie jest to łatwe, ale można się tego nauczyć. Najpierw trzeba mieć serce pokorne. Tylko ubogi umie czekać. Kto jest już pełen siebie i swoich posiadłości, nie potrafi pokładać swojej ufności w nikim oprócz siebie. Czymś, co bardzo chwyta mnie za serce, jest pewne wyrażenie św. Pawła skierowane do Tesaloniczan. Napełnia ono pewnością nadziei: „W ten sposób na zawsze będziemy z Panem” (1 Tes 4, 17).
    To coś pięknego: wszystko mija, ale po śmierci osiągniemy życie wieczne z Bogiem. Ta sama nadzieja znacznie wcześniej sprawiła, że Hiob zawołał: „Ja wiem: Wybawca mój żyje. (...) To właśnie ja sam Go zobaczę, moje oczy Go ujrzą” (Hi 19, 25. 27). I w ten sposób na zawsze będziemy z Panem.
    Czy w to wierzycie?
        
Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 01.02.2017  †

Papież Franciszek
    Chrześcijanie leniwi to chrześcijanie, którzy nie chcą iść do przodu, nie walczą o to, by świat się zmieniał, nie dążą do nowego – do rzeczy, które służyłyby wszystkim. Stanęli w miejscu, znalazłszy w Kościele dobry „parking”. I mam na myśli wiernych świeckich, księży, biskupów... Wszystkich. Bo jednak są chrześcijanie, którzy się zatrzymali. Kościół niby chroni ich życie. Idą do przodu, ale ze wszystkimi możliwymi zabezpieczeniami. Ci chrześcijanie, którzy się zatrzymali, przypominają mi o tym, co mówili dziadkowie, kiedy byłem dzieckiem: „Uważaj, bo woda, która stoi i nie płynie, pierwsza się zepsuje”.
        
Fragment homilii wygłoszonej podczas Mszy św. 17.01.2017 †

Papież Franciszek
    Prawdziwym światłem jest światło Pana albo lepiej – Pan sam nim jest. Nie oślepia, ale towarzyszy i daje niepowtarzalną radość. To światło jest dla wszystkich i wszystkich powołuje. U progu każdego dnia możemy przyjąć to wyzwanie: „Powstań i świeć” (por. Iz 60, 1), idź między wieloma spadającymi gwiazdami na świecie za jaśniejącą gwiazdą Jezusa. Podążając za nią, będziemy radośni, tak jak Mędrcy, bo gdzie jest Bóg, tam jest radość.
    Ten, kto pragnie prawdziwego światła, powinien przekraczać samego siebie i szukać. Nie można się zamknąć w sobie, bezczynnie czekać i patrzeć na to, co się dzieje wokół; trzeba się zaangażować całkowicie. Życie chrześcijanina to ciągła wędrówka pośród nadziei i poszukiwania; to droga, którą podobnie jak Mędrcy, trzeba kroczyć nawet wtedy, gdy gwiazda na chwilę zniknie nam z oczu.
        
Fragment rozważania przed modlitwą „Anioł Pański”, 06.01.2017 †

Papież Franciszek
    Fragment Ewangelii (Mt 1, 18–24) ukazuje nam dwie osoby, które bardziej niż inni zostały zaangażowane w tajemnicę Miłości: Maryję i Jej męża Józefa. Oni, którzy jako pierwsi przyjęli Jezusa przez wiarę, wprowadzają ludzi w uroczystość Bożego Narodzenia. Maryja pomaga stanąć w postawie gotowości na przyjęcie Syna Bożego w naszym życiu konkretnym, w naszym ciele. Józef zachęca, aby zawsze szukać woli Boga i wypełniać ją z pełnym zaufaniem.
    „Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, zostanie Mu dane imię Emmanuel, co znaczy Bóg z nami” (Mt 1, 23). Niech to orędzie nadziei, które realizuje się w okresie Narodzenia Pańskiego, prowadzi do spełnienia także nasze oczekiwania na Boga: w nas samych, w całym Kościele, oraz w wielu małych, którymi świat pogardza, ale Bóg kocha.
   
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 18.12.2016 †

Papież Franciszek
    Wraz z narodzeniem Jezusa w Betlejem Bóg zamieszkał wśród nas, by wyzwolić z więzów egoizmu, grzechu, rozpusty, podstępów szatana: poszukiwania przyjemności i sukcesu za wszelką cenę, bogactwa i władzy kosztem najsłabszych.
    Uroczystość Narodzenia Pana to nie tylko dzień wielkiej radości zewnętrznej, ale przede wszystkim wydarzenie religijne, przed którym konieczne jest przygotowanie duchowe. W czasie Adwentu będziemy kierować się wezwaniem Chrzciciela: „Przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki” (Mt 3, 3). Czynimy to, gdy badamy nasze postępowanie, zastanawiamy się nad własnymi uczynkami, aby pozbyć się grzesznych postaw, które nie są od Pana.
    Niech Maryja Panna pomoże nam godnie przygotować się do spotkania z ową „zawsze większą Miłością”, która w noc Bożego Narodzenia stała się malutką jak ziarenko, które spadło na ziemię, na nowo odkrywając ludziom Królestwo Boże.
        
Fragment przemówienia przed modlitwą „Anioł Pański”, 04.12.2016  †

Papież Franciszek
    Należy słuchać Słowo Boże i rozumieć, czego ono naucza. Jedną z najważniejszych dróg, która w tym pomaga, jest katechizacja. Dzięki niej głoszenie wiary wychodzi nam naprzeciw w konkretności życia osobistego i społecznego. Wraz z tym istnieje inna, także ważna droga. Polega na tym, aby żyć wiarą, na ile to jest możliwe.
    Nie róbmy z wiary abstrakcyjnej teorii, która mnoży wątpliwości. Dążmy do jej praktykowania poprzez służenie braciom, szczególnie potrzebującym. Wtedy liczne formy wątpień znikną, gdyż poczujemy obecność Boga i prawdę Ewangelii w miłości, która bez jakiejkolwiek naszej zasługi mieszka wewnątrz, a którą dzielimy się z innymi.
        
Fragment przemówienia podczas audiencji generalnej w Watykanie, 23.11.2016  †

Papież Franciszek
    Zmartwychwstanie to nie tylko fakt powstania z umarłych, lecz także nowy rodzaj życia, którego doświadczamy już dzisiaj. Zmartwychwstanie jest podstawą chrześcijańskiej wiary i nadziei. Gdyby nie było żadnych odniesień do życia wiecznego, chrześcijaństwo byłoby jedynie etyką i filozofią. Lecz przesłanie wiary pochodzi z nieba. Ogłosił go Pan, więc wychodzi za granice tego świata. Wiara w zmartwychwstanie ma podstawowe znaczenie, żeby każdy akt miłości chrześcijańskiej nie miał charakteru efemeryczności i celu samego w sobie, lecz stawał się nasieniem, które ma kwitnąć w Bożym ogrodzie i przynosić owoc życia wiecznego.
        
Fragment przemówienia podczas audiencji generalnej w Watykanie, 9.11.2016  †