Słowo dla Życia

Papież Franciszek
    Zatrzymaj się, spójrz i powróć […]. Zatrzymaj się na chwilę przed patrzeniem dumnym wzrokiem, komentarzem przelotnym i lekceważącym rodzącym się z zapomnienia o czułości, litości i szacunku dla spotkania z innymi, zwłaszcza słabymi, poranionymi, a także zanurzonymi w grzechu i błędach. Zatrzymaj się na chwilę przed presją, by chcieć kontrolować wszystko, wszystko wiedzieć, zniszczyć wszystko, rodzące się z zapomnienia o wdzięczności za dar życia i za wiele otrzymanego dobra. Zatrzymaj się na chwilę przed ogłuszającym hałasem, który osłabia i oszałamia nasze uszy i sprawia, że zapominamy o owocnej i twórczej mocy milczenia. Zatrzymaj się na chwilę przed postawą wzniecania uczuć jałowych, bezpłodnych, wynikających z zamknięcia i rozczulania się nad sobą, prowadzącą do zapomnienia o wychodzeniu na spotkanie innych, aby dzielić ciężary i cierpienia. Zatrzymaj się na chwilę przed pustką tego, co chwilowe, przejściowe i ulotne, pozbawiające nas korzeni, więzi, wartości drogi i umiejętności bycia zawsze pielgrzymami. Zatrzymaj się, aby patrzeć i kontemplować!
  Fragment homilii wygłoszonej w Środę Popielcową w rzymskiej bazylice św. Sabiny, 14.02.2018 †

Papież Franciszek
    Ponownie zbliża się Pascha Pana! Aby się do niej przygotować, każdego roku Opatrzność Boża daje wiernym Wielki Post – „sakramentalny znak naszego nawrócenia”, który zapowiada i urzeczywistnia możliwość nawrócenia się
do Wszechmocnego całym sercem i całym życiem.
W tym roku pragnę pomóc Kościołowi w przeżywaniu
z radością i w prawdzie tego czasu łaski, a inspiruję się słowami Jezusa: „Ponieważ wzmoże się nieprawość, ostygnie miłość wielu” (Mt 24, 12). [...] Chciałbym, aby mój głos wyszedł poza granice Kościoła katolickiego i dosięgnął Was wszystkich, mężczyźni i kobiety dobrej woli, otwarci na Boga. Jeśli podobnie jak my smucicie się z powodu rozprzestrzeniania się złośliwości w świecie, jeśli niepokoi Was zlodowacenie paraliżujące serce i czyny, jeśli widzicie, że słabnie poczucie ogólnego człowieczeństwa, dołączcie do nas, by razem się modlić do Boga, pościć i razem, na ile jest to możliwe, pomagać braciom!
Fragment orędzia na Wielki Post 2018  †

---

   Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz
      W Wielkim Poście jesteśmy w sposób szczególny zaproszeni do podjęcia na nowo wysiłku osobistego nawrócenia. Już teraz zastanówmy się, jakie postanowienia wielkopostne poweźmiemy w tym roku, aby ten czas łaski nie minął bezowocnie, ale pomógł nam odnowić się wewnętrznie i jeszcze bardziej zbliżyć do Boga.
Tradycja Kościoła podpowiada, że szczególnie pomocne w walce z grzechem i pokonywaniu własnych słabości są modlitwa, post i jałmużna. Postarajmy się wykorzystać okres Wielkiego Postu jako okazję do pogłębienia naszego życia modlitwy. Oprócz niedzielnej Mszy św., bierzmy udział w pięknych, uświęconych wielowiekową tradycją nabożeństwach Gorzkich Żali i Drogi Krzyżowej, które pomogą w rozważaniu tajemnic Męki Pańskiej. Dobrze będzie, jeśli w Wielkim Poście zadbamy o wspólną modlitwę w rodzinie, o lekturę Pisma Świętego, o udział w Eucharystii również w dni powszednie. Nie zapomnijmy także o obowiązku wzięcia udziału w rekolekcjach parafialnych, przystąpienia do sakramentu pojednania i przyjęcia Komunii św. Każda forma modlitwy zbliża nas do Boga, wzbudza w sercu miłość do Niego, wdzięczność i pokorę, chroni przed pychą i egoizmem.
Wielki Post jest także czasem umartwienia, czyli kształtowania woli przez dobrowolną rezygnację z tego, co niepotrzebne, zbyteczne lub szkodliwe, co utrudnia życie duchowe i może doprowadzić do uzależnienia. […] Jałmużna pomaga wyzwolić się z obojętności, egoizmu i zbytniego przywiązania do dóbr materialnych, a zarazem czyni nas bardziej wrażliwymi na potrzeby bliźnich.
   
Fragment listu pasterskiego na Wielki Post 2018  †

Papież Franciszekк
    Jezus pozostawił Kościołowi w darze swoją moc uzdrawiania: „Te zaś znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: […] Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie” (Mk 16, 17-18). W Dziejach Apostolskich czytamy opis uzdrowień dokonanych przez Piotra (por. 3, 4-8) i Pawła (por. 14, 8-11). Odpowiedzią na dar Jezusa jest zadanie Kościoła, który wie, że powinien obejmować chorych takim samym jak jego Pan spojrzeniem, pełnym czułości i współczucia. Duszpasterstwo służby zdrowia jest i zawsze pozostanie niezbędnym i istotnym zadaniem, które należy realizować z wciąż nowym zapałem, poczynając od wspólnot parafialnych aż po najlepsze ośrodki opieki zdrowotnej. Nie możemy w tym miejscu nie wspomnieć o czułości i wytrwałości, z jakimi wiele rodzin opiekuje się swoimi dziećmi, rodzicami i krewnymi, chronicznie chorymi lub z poważną niepełnosprawnością. Opieka świadczona w rodzinie jest nadzwyczaj- nym świadectwem miłości do osoby ludzkiej i winna być otaczana odpowiednim uznaniem oraz wspierana przez stosowną politykę. Dlatego lekarze i pielęgniarze, kapłani, osoby konsekrowane i wolontariusze, członkowie rodzin oraz wszyscy, którzy angażują się w opiekę nad chorymi, uczestniczą w tej misji Kościoła. Jest to wspólna odpowiedzialność, która podnosi wartość codziennej posługi każdego.
Fragment orędzia Ojca Świętego na XXVI Światowy Dzień Chorego  †

   „Prawica Twoja wsławiła się mocą” (Wj 15, 6)
      Materiały na tegoroczny Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan zostały przygotowane przez wiernych na Karaibach. Integralną część celebracji nabożeństwa modlitewnego stanowią Biblia i trzy zestawy łańcuchów.
    Biblia była dla kolonizatorów na Karaibach podstawą do poddania sobie ludności tubylczej oraz szerzenia niewolnictwa. Jednak w rękach uciemiężonych ludów z tego obszaru stała się ona głównym źródłem pociechy i wyzwolenia. Kajdany są mocnym symbolem zniewolenia, odczłowieczenia i rasizmu. Stanowią także symbol władzy grzechu, który oddziela ludzi od Boga i siebie nawzajem.
    „Kto zachowuje słowo Chrystusa, w tym rzeczywiście miłość Boża jest doskonała. Dziękujemy Stwórcy za nasze dziedzictwo chrześcijańskie oraz Jego wyzwalające i zbawcze działanie w historii ludzkości. Panie, pokornie prosimy, by dzięki Twojej łasce Kościoły na całym świecie stały się narzędziami pokoju. Przez ich wspólne działanie jako ambasadorów i pośredników Twojego uzdrowienia oraz jednoczącej miłości wśród podzielonych narodów niech Twoje Imię będzie uświęcone i uwielbione. Amen”.

   Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz
      Dla nas wszystkich, kimkolwiek jesteśmy, świeci Gwiazda Betlejemska. Przyjmijmy Boga do swoich domów i serc. Niech On oświeca wszystkie mroki naszego życia i niech nas prowadzi. Zechciejmy, tak jak pasterze, opowiadać innym o tej radości, której doświadczamy, której dotknęliśmy tej nocy. Nie możemy jej zatrzymać tylko dla siebie…
    Zauważcie, że od chwili narodzenia Pana Jezusa nasze istnienie nabrało sensu. Nie żyje się ot tak, aby żyć, aby czas zabić. Musimy uświadomić sobie, że Bóg pomyślał o każdym z nas, gdyż Jego Słowo przyszło na świat, aby wszyscyśmy byli braćmi i siostrami Pana Jezusa i żyli tak jak On: Panu Bogu na chwałę, a ludziom na pożytek.
    Musimy pamiętać, że życie człowieka nie jest bezsensowne. Jest jakby kartą piątej Ewangelii. Jest ich cztery, ale jeszcze jedną – wielką, piątą – piszą ludzie: każdy z nas jest jedną z kart tej Ewangelii. Taka strona może być czasami pusta, może być brudna, podarta, podeptana... A może być piękna, tak jak rękopisy średniowieczne, pełne cudownych kolorów i harmonii, którą człowiek podziwia.

Papież Franciszek
    Niektóre zlaicyzowane społeczeństwa zatraciły chrześcijański sens niedzieli, na którą swe światło rzuca Eucharystia. W takich sytuacjach konieczne jest ożywienie tej świadomości, aby odzyskać sens świętowania, radości, wspólnoty parafi alnej, solidarności, odpoczynku, który odnawia duszę i ciało. Tych wszystkich wartości uczy nas Eucharystia. [...] Co możemy odpowiedzieć tym, którzy twierdzą, że nie ma potrzeby chodzenia na Mszę św., nawet w niedziele, bo ważne jest, aby dobrze żyć, kochać innych? To prawda, że jakość życia chrześcijańskiego mierzy się zdolnością do miłości, jak Jezus powiedział: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 35). Jakże jednak możemy praktykować Ewangelię, nie czerpiąc niezbędnej do tego energii w każdą niedzielę, jedna po drugiej, w niewyczerpalnym źródle Eucharystii? Nie idziemy na Mszę św., aby dać coś Bogu, ale aby otrzymać od Niego to, czego naprawdę potrzebujemy.

 †

Papież Franciszek
    Budowanie kultury spotkania i współpracy wymaga czegoś więcej niż samej tylko tolerancji. Wymaga wyciągnięcia ręki, zaufania i zrozumienia. [...] To pozwala nam podjąć dialog życia, a nie tylko wymianę myśli. Wymaga dobrej woli i akceptacji, ale nie należy jej mylić z obojętnością czy po- wściągliwością w wyrażaniu naszych najgłębszych przekonań. Owocnie angażować się razem z innymi znaczy dzielić się naszymi odmiennymi tożsamościami religijnymi i kulturowymi, zawsze jednak z pokorą, uczciwością i szacunkiem.
Otwartość serca jest pielgrzymką, która prowadzi do poszukiwania dobra, sprawiedliwości i solidarności. Skłania, aby zabiegać o dobro naszych bliźnich. W Liście do Rzymian św. Paweł napominał: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj” (Rz 12, 21). Jest to postawa, którą wszyscy możemy naśladować. Religijna troska o dobro naszego bliźniego, wychodząca z otwartego serca, płynie jak wielka rzeka, nawadniając jałowe, pustynne ziemie nienawiści, korupcji, biedy i przemocy, które tak bardzo niszczą ludzkie życie, dzielą rodziny i oszpecają dar stworzenia.

†

Papież Franciszek
Czy można „narodzić się na nowo”? Czy możliwy jest powrót d o p o s i a d a n i a smaku, radości, zadziwienia życiem nawet w obliczu wielu tragedii? Jest to fundamentalne pytanie naszej wiary i pragnienie każdego prawdziwie wierzącego: pragnienie odrodzenia się, radość rozpoczynania na nowo. Czy mamy to pragnienie? Czy chcemy zrodzenia się zawsze na nowo, aby spotkać się z Panem? Czy macie to pragnienie? Można je bowiem łatwo zatracić, ponieważ z powodu wielu działań, wielu projektów do zrealizowania w końcu zostaje nam niewiele czasu i tracimy z pola widzenia to, co jest fundamentalne: nasze życie duchowe, nasze życie serca, nasze życie, które jest spotkaniem z Panem na modlitwie.
Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 15.11.2017  †

Papież Franciszek
    Nie powinniśmy myśleć o biednych jako o odbiorcach miłosiernych działań wolontariuszy, którzy czynią to raz na tydzień, czy też o doraźnych gestach dobrej woli z naszej strony, które mają na celu uspokojenie sumienia. Takie doświadczenia, choć nieraz ważne i pożyteczne dla uwrażliwienia na potrzeby braci oraz dla ukazania niesprawiedliwości, leżących u ich podstaw, powinny nas jednak prowadzić do prawdziwego spotkania z ubogimi, a także do dzielenia się, które powinno się stać stylem życia. Modlitwa, postępowanie na drodze ucznia oraz nawrócenie znajdują w miłości wspólnej potwierdzenie swojej autentyczności ewangelicznej. Tam też właśnie rodzi się radość oraz pokój ducha, ponieważ dotyka się własną ręką Ciała Chrystusa… Dlatego też jesteśmy wezwani do wyciągnięcia ręki do biednych, do spotkania się z nimi, popatrzenia im w oczy, przytulenia, aby poczuli ciepło miłości, która przełamuje krąg samotności. Ich dłoń wyciągnięta w naszą stronę jest również zaproszeniem do wyjścia z naszych pewności i wygód oraz do rozpoznania wartości, którą ubóstwo ma samo w sobie.
Fragment z orędzia Ojca Świętego na I Światowy Dzień Ubogich  †

Papież Franciszek
    Śmierć ukazuje nasze życie. Pozwala nam odkryć, że nasze akty pychy, gniewu i nienawiści były marnością. Widzimy, że nie dość kochaliśmy i nie szukaliśmy tego, co było istotne. I przeciwnie, widzimy to, co zasialiśmy naprawdę dobrego: ukochani, dla których się poświęciliśmy, a którzy teraz troszczą się o nas.
    Jezus oświecił tajemnicę naszej śmierci. Swoją postawą pozwala nam, byśmy czuli się smutni, gdy odchodzi droga nam osoba. Wzruszył się głęboko przy grobie Łazarza i zapłakał (por. J 11, 35). Czujemy, że w tej swojej postawie Chrystus jest nam bardzo bliski, że jest naszym bratem.
    On opłakiwał swojego przyjaciela, Łazarza. Zachęcam was teraz przymknąć oczy i pomyśleć o tej chwili, kiedy przyjdzie na nas śmierć. Niech każdy sobie wyobrazi ten moment, który nadejdzie, kiedy Jezus weźmie nas za rękę i powie nam: „Przyjdź, przyjdź do Mnie! Wstań!”. Wtedy skończy się nadzieja, a nastanie rzeczywistość. Rzeczywistość życia. Dobrze się zastanówcie: sam Jezus przyjdzie do każdego z nas i weźmie nas za rękę ze swoją czułością, łagodnością i miłością. I niech każdy powtórzy w swym sercu słowa Jezusa: „Wstań, przyjdź!”, „Wstań, powstań z martwych!”.
Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 18.10.2017  †