Słowo dla Życia

Papież Franciszek
    Być zdolnym do współczucia – to jest klucz. To jest nasz klucz. Jeśli wobec osoby potrzebującej nie czujesz współczucia, jeśli nie wzrusza się twoje serce, to znaczy, że coś jest nie tak. Bądź czujny. Bądźmy czujni. Nie dajmy się wciągnąć w egoistyczną niewrażliwość. Prawdziwym obliczem miłości jest miłosierdzie wobec potrzebującego życia ludzkiego. W ten sposób stajemy się prawdziwymi uczniami Jezusa i w ten sposób objawia się oblicze Ojca: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6, 36).
Fragment przemówienia przed modlitwą „Anioł Pański” w Watykanie, 14.07.2019 †

Papież Franciszek
   Ewangelista Łukasz ukazuje trzy postacie – trzy przypadki powołania, które unaoczniają, czego żąda się od pragnących pójść za Jezusem, aż do końca, całkowicie.
    Pierwsza postać obiecuje Mu: „Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz” (Łk 9, 57). Wielkoduszny. Ale Jezus odpowiada, że Syn Człowieczy, w przeciwieństwie do lisów, które mają nory, i ptaków, które mają gniazda, „nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł wesprzeć” (Łk 9, 58). Wskazuje to na absolutne ubóstwo Jezusa. On bowiem opuścił ojcowski dom i zrezygnował z wszelkich zabezpieczeń, by głosić Królestwo Boże owcom zagubionym swego ludu. W ten sposób wskazał nam, że misja w świecie nie może być statyczna, lecz wędrowna. Chrześcijanin jest wędrowcem. †

Papież Franciszek
    Duch Święty jest budowniczym komunii, jest artystą pojednania, który potrafi usunąć bariery między Żydami a Grekami, między niewolnikami a wolnymi, by stworzyć z nich jedno ciało. Buduje On wspólnotę wierzących, harmonizując jedność ciała i wielość członków. Sprawia, że Kościół rośnie, pomagając mu wyjść poza ludzkie ograniczenia, grzechy i wszelkie skandale.
    Duch Święty sprawia, że Bóg pociąga – uwodzi nas swoją Miłością i w ten sposób nas ujmuje, aby poruszyć historię i zainicjować procesy, przez które przenika nowe życie. Bowiem tylko Duch Boży ma moc humanizowania i uczynienia braterską każdą sytuację, poczynając od tych, którzy Go przyjmują.
Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 19.06.2019 †

Papież Franciszek
   Jezus umiłował nas jako pierwszy, umiłował nas pomimo naszych kruchości, naszych ograniczeń i ludzkich słabości. To On uczynił nas godnymi Jego miłości, która nie zna granic i nigdy się nie kończy. Dając nam nowe przykazanie, prosi nas, abyśmy się wzajemnie miłowali nie tylko i nie tyle naszą miłością, ile Jego miłością, którą Duch Święty wlewa do naszych serc, jeśli błagamy Go z wiarą. W ten sposób – i jedynie w ten sposób – możemy miłować się wzajemnie nie tylko tak, jak sami miłujemy, ale jak On nas umiłował, to jest o wiele więcej. […] Ta miłość sprawia, że stajemy się nowymi ludźmi, braćmi i siostrami w Panu, i czyni nas nowym Ludem Bożym, Kościołem, w którym wszyscy są powołani, by kochać Chrystusa i w Nim miłować się wzajemnie.
    Miłość, która objawia się w krzyżu Chrystusa i do której przeżywania On nas wzywa, jest jedyną siłą, która przemienia nasze serce kamienne w serce z ciała; która czyni nas zdolnymi do miłowania naszych nieprzyjaciół i przebaczania tym, którzy nas skrzywdzili; która sprawia, że postrzegamy drugiego jako obecnego lub przyszłego członka wspólnoty przyjaciół Jezusa; która pobudza nas do dialogu i pomaga nam siebie wysłuchiwać i poznawać się nawzajem. Miłość otwiera nas na innych, stając się podstawą ludzkich relacji. Uzdalnia do przezwyciężania barier naszych własnych słabości i uprzedzeń, tworzy mosty, uczy nowych dróg, wyzwala dynamizm braterstwa.

Papież Franciszek
   Jezus Chrystus jest naszą nadzieją, jest najpiękniejszą młodością tego świata. Wszystko, czego dotknie, staje się młode, staje się nowe, napełnia się życiem. On żyje i chce, abyś żył!
    Kiedy czujesz się stary z powodu smutku, urazów, lęków, wątpliwości lub porażek, Pan będzie przy tobie, aby znów dać ci siłę i nadzieję. [...] Niezależnie od tego, jak bardzo byś się oddalił, Zmartwychwstały jest obok ciebie, wzywa cię i czeka na ciebie, abyś zaczął od nowa.

Papież Franciszek
   Niezależnie od tego, jak bardzo staramy się żyć zgodnie z nauczaniem chrześcijańskim, zawsze będzie coś takiego w naszym życiu, z powodu czego powinniśmy prosić o przebaczenie. Pomyślmy o dniach spędzonych na lenistwie, o chwilach, kiedy nasze serce było ogarnięte urazą... Te doświadczenia, które nie są niestety rzadkie, sprawiają, że błagamy: „Panie, Ojcze, odpuść nam nasze winy...”.
    Nie przypadkiem, Ewangelia św. Mateusza, zaraz po przekazaniu tekstu „Ojcze nasz” pośród siedmiu użytych wyrażeń skupia się na podkreśleniu właśnie tego, które dotyczy przebaczenia braterskiego: „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień” (Mt 6, 14-15).
    Bóg daje każdemu chrześcijaninowi łaskę, by napisać historię dobra w życiu swoich braci, zwłaszcza tych, którzy uczynili coś przykrego i błędnego. Słowem, uściskiem, uśmiechem możemy przekazać innym to, co otrzymaliśmy najcenniejszego. A co jest tym czymś cennym, co otrzymaliśmy? Przebaczenie, zdolność do obdarzenia innych również przebaczeniem.

Papież Franciszek
   Nikt z nas nie świeci własnym światłem. Starożytni teologowie mówili, że istnieje „mysterium lunae” nie tylko w tożsamości Kościoła, lecz także w historii każdego z nas. A czym jest „mysterium lunae”? Oznacza to, że jest się jak księżyc, który nie ma własnego światła: świeci światłem słońca. Także my nie mamy własnego światła; światło, które mamy, jest odbiciem łaski Boga, światła Boga. [...] Jeśli miłujesz, to dlatego, że ktoś obok uśmiechnął się do ciebie, gdy byłeś dzieckiem, ucząc cię odpowiadać uśmiechem. Jeśli miłujesz, to dlatego, że ktoś obok ciebie przebudził cię do miłości, uzmysławiając tobie, że na tym polega sens istnienia. Człowiek kocha, bo sam kiedyś został umiłowany, wybacza, bo i jemu kiedyś wybaczono. [...] Stąd w łańcuchu miłości, który nas poprzedza, winniśmy zobaczyć miłość Boga, która nie ma granic.  †

Papież Franciszek
   Wszyscy potrzebujemy nawrócenia, zrobienia kroku naprzód, a Boża cierpliwość nam w tym towarzyszy. [...] Możemy bardzo ufać Bożemu miłosierdziu, ale nie wolno go nadużywać. Nie należy usprawiedliwiać lenistwa duchowego, ale trzeba umocnić nasze starania, aby niezwłocznie odpowiedzieć na to miłosierdzie ze szczerością serca.
    W czasie Wielkiego Postu Pan nawołuje do nawrócenia. Każdy z nas powinien usłyszeć to wołanie, by coś poprawić w swoim życiu, sposobie myślenia, działania, przeżywania relacji z innymi. Jednocześnie musimy naśladować cierpliwość Boga, który ufa, że wszyscy są zdolni, aby „powstać” i podjąć pielgrzymowanie na nowo. Bóg jest Ojcem. Nie gasi wątłego płomienia, ale towarzyszy i troszczy się o tych, którzy są słabi, żeby się umocnili i wnieśli swój wkład miłości do wspólnoty. Niech Maryja Dziewica pomoże nam przeżywać te dni przygotowań na Święta Paschalne jako czas odnowy duchowej i otwartości na łaskę Boga oraz Jego miłosierdzie.
Fragment przemówienia przed modlitwą „Anioł Pański” w Watykanie, 24.03.2019  †

Papież Franciszek
   Po 40 dniach postu Jezus jest trzykrotnie kuszony przez diabła. Najpierw szatan namawiał Go, by zamienił kamień w chleb; następnie pokazał mu z góry królestwa ziemi i obiecał, że stanie się Mesjaszem potężnym i chwalebnym; w końcu zaprowadził go na szczyt świątyni w Jerozolimie i zachęcał, by rzucił się w dół, żeby w spektakularny sposób objawił swoją boską moc. Te trzy pokusy wskazują trzy drogi, które świat proponuje, zawsze obiecując wielkie sukcesy, aby nas zwieść: chciwość posiadania – mieć coraz więcej, ludzką sławę i instrumentalne posługiwanie się Bogiem. †

Papież Franciszek
   Choć Bóg jest dla nas tajemnicą, my nie jesteśmy w Jego oczach zagadką. Bóg jest jak te matki, którym wystarczy jedno spojrzenie, aby zrozumieć wszystko o dzieciach: czy są zadowolone, czy też smutne, czy są szczere, czy też coś ukrywają. [...] Jest Tym, który uświęca, który nas przemienia swoją miłością. Ale jednocześnie my także poprzez nasze świadectwo ukazujemy świętość Boga w świecie, uobecniając Jego imię. Bóg jest święty, ale jeśli my, jeśli nasze życie nie jest święte, to mamy do czynienia z wielką niekonsekwencją. Świętość Boga powinna odzwierciedlać się w naszych działaniach, w naszym życiu.
Fragment przemówienia podczas audiencji generalnej w Watykanie, 27.02.2019 †