Rozważania

Święta Rodzina jest pięknym przykładem do naśladowania dla współczesnych rodzin. Święty Józef jest przykładem mężnego człowieka, który nie bał się wziąć odpowiedzialność za bezpieczeństwo Maryi i Jezusa. Święty Józef uratował rodzinę od żołnierzy Heroda, zapewnił swej małżonce i małemu Jezusowi wyżywienie i dach nad głową. Starał się być przykładem dla wzrastającego Jezusa. Maryja, Matka Jego, jest źródłem miłości, wiary i nadziei. Miliony ludzi ubiegają się o Jej wstawiennictwo. Jest Ona symbolem prawdziwie kochającej matki.

Na takich rodziców zasługuje każde dziecko. Jednak w naszych środowiskach mamy zbyt mało przykładów naśladowania Świętej Rodziny. Współczesny świat zagraża przyszłości. Aborcja, antykoncepcja, małżeństwa jednopłciowe, rozwody, ubóstwo, pijaństwo, ekologia i wiele innych czynników zagraża naszej przyszłości. Producenci kina kręcą filmy na te tematy. Telewizja, Internet udostępniają widzom dużo negatywnej informacji, która drastycznie wpływa nie tylko na umysły dzieci, ale też i dorosłych. Alkoholizm, narkotyki, samobójstwa stają się najłatwiejszym wyjściem z trudnej sytuacji. †

Ksiądz Marek Kozera. Filolog klasyczny. Pomagał w organizacji Seminarium Duchownego na Białorusi. Długoletni wykładowca języka łacińskiego, greckiego oraz patrologii w seminarium w Grodnie. Pełnił funkcję ojca duchownego oraz wicerektora. Znawca łaciny prawniczej. Obecnie wykładowca na KULu. Autor kilku publikacji książkowych oraz artykułów naukowych.

   Аdwent to czas oczekiwania. Czekamy na święta Bożego Narodzenia i wspominamy trwające wiele tysięcy lat oczekiwanie na zapowiedzianego Mesjasza. W każdym oczekiwaniu największym problemem, wrogiem oczekującego jest zniecierpliwienie, brak wytrwałości. Czekającemu najbardziej potrzebna jest cnota nadziei. Tylko nadzieja może pomóc wytrwać w czekaniu, zwłaszcza wtedy, gdy oczekiwanie przedłuża się. W chwilach trudnych, gdy rodzi się zwątpienie, aby wytrwać, aby nie załamać się i nie zrezygnować, nie poddać się losowi, konieczna jest nadzieja. Pisarz francuski, Saint Exupery, w jednym ze swych opowiadań opisuje sytuację lotnika, który musiał awaryjnie lądować zimą w górach na tafli zamarzniętego jeziora. †

Kochana młodzieży!
To pytanie pragnę postawić sobie i Wam w obliczu szybko mijającego czasu Adwentu. Powiecie, że jest banalne. Przecież wiemy, jak przebiegają przygotowania do Świąt! Zabieganie, odwiedzanie, brak czasu… Ideałem współczesnego człowieka, wśród wielu młodych, jest bohater, który prowadzi aktywne życie i stara się imponować swoją wiedzą, zdolnościami, dobrymi układami i powodzeniem.

   Pierwszą myślą, która rodzi się w związku z tym, jest przekonanie, że współczesny chrześcijanin przez swoją nadaktywność zatraca w sobie poczucie oczekiwania na Boga. Oczekuje się na: nowe wrażenia, spotkanie z bliskimi osobami z rodziny, prezenty, modne i powtarzane teksty życzeń przez SMS-y, kolorowe kartki, dobrą zabawę itd. Tymczasem nie zauważamy, że takie oczekiwania na coś niszczą nasze przygotowania do Świąt Bożego Narodzenia.

Coraz mniej ludzi skupia swoją świadomość na oczekiwaniu KOGOŚ! To jest owe radosne przesłanie tajemnicy Bożego Narodzenia, którego przyjęcie pozwoli nam głębiej przeżywać okres Adwentu. †

Kochany młody Człowieku, który już sobie zarezerwowałeś czas na wyjazd do Hiszpanii w sierpniu 2011 r. lub dopiero teraz zaczynasz zastanawiać się o wyjeździe do Madrytu na Światowe Dni Młodzieży! Zapraszam Cię do duchowego przygotowania. Twój udział podczas tego Święta Młodego Kościoła pośrednio rozpoczyna się w chwili, gdy podejmujesz decyzję pojechać do Madrytu wraz ze swoimi rówieśnikami z grupy duszpasterskiej, parafii, diecezji.

Moje motywacje wyjazdu do Madrytu
   Formowanie przez duszpasterzy małych grup w parafiach lub dekanatach. Podanie szczegółowych warunków wyjazdu. Wśród księży dekanatu wybranie jednego moderatora, a z grona młodzieży wyznaczenie animatorów przygotowania. †

Leon Knabit – polski benedyktyn, były przeor opactwa w Tyńcu, publicysta. Jest znany ze swojej otwartości, dobrego kontaktu z młodzieżą i poczucia humoru. Był bliskim znajomym papieża Jana Pawła II. Jest autorem kilku publikacji; pracuje w mediach. Prowadził szereg programów katolickich, obecnie ma swój blog.

Wszyscy chrześcijanie przygotowują się do świętowania pamiątki najważniejszego wydarzenia w dziejach świata. Oto Bóg, którego nikt nigdy nie widział (por. J 1, 18), staje się Człowiekiem, by przynieść grzesznej ludzkości miłość przebaczającą. Człowiek wie już więcej o Bogu, bo Jezus powie: "Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca" (J 14,9). I w tym czasie Adwentu jesteśmy wezwani do szczególnej refleksji nad miłością Boga do człowieka i nad tym, jak człowiek na tę miłość odpowiada. Święta Bożego Narodzenia, kiedy to obchodzimy pamiątkę tego wydarzenia, są chyba Świętami najbardziej rodzinnymi. Bo i Jezus urodził się w rodzinie. Miłość w rodzinie jest szczególnym odblaskiem miłości Boga. Jak niepełnymi są święta dla tych, którzy wierzą, że Boga nie ma, a często nie mają też normalnej trwałej rodziny. Dla nich to są po prostu święta zimowe, łączone często z Nowym Rokiem. Zamiast życzeń: "Wesołych świąt Bożego Narodzenia", życzy się wprost: "Szczęśliwego Nowego Roku" (s Nowym Godom). I już. A tu chodzi o coś znacznie większego. †

"Zatrzymać się na chwilę, odetchnąć pięknem świata,
Zatrzymać się na chwilę, zauważyć swego brata.
Zatrzymać się na chwilę nad tym, co w sercu kryjesz,
Zatrzymać się na chwilę i pomyśleć, po co żyjesz".

Кażdy Adwent, a więc i tegoroczny, jest okresem oczekiwania na przyjście Pana. Z utęsknieniem czekamy na Jego przyjście. Czekamy tak, jak w Starym Testamencie naród wybrany czekał na Mesjasza, tak, jak dziś żona czeka na przyjście do domu męża, jak matka oczekuje powrotu dzieci ze szkoły, jak przyjaciel z utęsknieniem wygląda przyjaciela.
    Adwent to oczekiwanie. Kiedy świat wydaje się nam pędzić bez chwili refleksji, liturgiczny okres Adwentu, każe wierzącym zatrzymać się i pomyśleć. Adwent jest to również czas porannych rorat, gdy śpiewamy: "Niebiosa rosę spuszczajcie z góry…" lub "Czekam na Ciebie, Jezu mój mały…". Czas, gdy niezależnie od wieku budzi się w nas dziecko, spragnione Świąt, Wigilii, choinki, prezentów. †

Kochana młodzieży!
Nasze życie doczesne składa się z rozmaitych celów, które sobie obieramy według utartej klasyfikacji: konieczne, pożyteczne i przyjemne. Mamy w tym pewne priorytety. Do hierarchii naszych celów możemy zaliczyć te zasadnicze, związane z wyborem drogi życiowej, jak założenie własnej rodziny, życie w harmonii z Bogiem i z bliźnimi, tak i te bardziej doczesne – dostanie się na studia, dobrze wynagradzana praca, uznanie społeczeństwa itd. Warto jest sobie wyznaczać cele i je zdobywać, gdyż człowiek bez celów i konkretnych ideałów jest człowiekiem bez charakteru, powiedziałbym, człowiekiem bez kręgosłupa. †

Twoja młodość jest darem Bożym i musisz wykorzystać ją na wszystkie 100 procent. Znajdź czas dla Chrystusa i twoich rówieśników. Wyrusz z nami w pielgrzymkę duchowego przygotowania na XXVI Światowe Dni Młodzieży w Madrycie (Hiszpania).
    Światowe Dni Młodzieży są prawdziwym Świętem młodych ludzi Kościoła Katolickiego i nie tylko, są Świętem młodych uczniów i uczennic Chrystusa, podczas którego przy następcy św. Piotra Apostoła gromadzą się milionowe rzesze młodzieży z całego świata.
    Pierwsze obchody Święta odbyły 25 lat temu w Rzymie (1985 r.). Pomysł zgromadzenia młodzieży z całego świata zrealizował Sługa Boży Jan Paweł II. On odczytał znaki czasu i potrzebę ukazania dla świata młodości Kościoła. W ślady swego poprzednika poszedł jego następca Papież Benedykt XVI. Kontynuuje on spotkania, rozpoczęte przez Jana Pawła II. W 2005 r. spotkał się po raz pierwszy z młodzieżą w 2005 r. w Kolonii (Niemcy), w 2008 r. w Sydney (Australia). Ojciec Święty Benedykt XVI w Święto Przemienienia Pańskiego 2010 r., wystosował orędzie na kolejne Światowe Dni Młodzieży i zaprosił młodych do duchowego przygotowania i uczestnictwa w Światowych Dniach Młodzieży 15-21 sierpnia 2011 r. w Madrycie.
    Chcemy wspólnie z młodzieżą całego świata rozpocząć duchowe przygotowanie do Madrytu w Diecezji Grodzieńskiej i naszym Kraju.†

Każdy znak ma swoje znaczenie, które zmienia się w zależności od czasu i kultury. Przedstawione w tym artykule niektóre, popularne w dzisiejszych czasach symbole, z jakimi się spotykamy i jakich często używamy, są szczególnie dla chrześcijan bardzo niebezpieczne. Niech poniższe wyjaśnienia będą dla nas wszystkich zachętą do dużej ostrożności.

 

Cztery różne symbole, w których zakodowany jest „znak Bestii”, znany z księgi Apokalipsy św. Jana (Ap. 13, 16-18). Według symboliki Pisma Świętego, liczba „6” oznacza niedoskonałość, natomiast liczba „7” jest jej przeciwieństwem i oznacza pełną doskonałość. W alfabecie łacińskim litera „F” jest szósta w kolejności, dlatego uważana jest za symbol zła, niedoskonałości, znak szatana. Trzy połączone koła (pierścienie) oznaczają połączenie trzech zaokrąglonych szóstek. W Księdze Apokalipsy jest mowa o tym, że znak bestii ludzie będą nosić na czole i na ręce. Jest to jakby przeciwstawienie znakowi Bożemu, o czym jest mowa w Biblii (2 Mch 28, 36 - 38; 5Mch 11, 18; 2 Mch, 13,16.19; 5 Mch 6, 8). Boży znak na czole badacze tłumaczą jako przyjęcie pewnego sposobu myślenia (oddanie się Bogu), a znak na ręce oznacza praktyczne realizowanie.

Księga Ezechiela (Ez 9, 2-6) opowiada o tym, że Bóg nałoży swój znak na czole tych, którzy dochowają Mu wierności, otoczy ich swoją opieką, a wszystkich grzeszników zniszczy. Chrześcijańscy komentatorzy widzą w nim chrzest. †

Każdy znak ma swoje znaczenie, które zmienia się w zależności od czasu i kultury. Przedstawione w tym artykule niektóre, popularne w dzisiejszych czasach symbole, z jakimi się spotykamy i jakich często używamy, są szczególnie dla chrześcijan bardzo niebezpieczne. Niech poniższe wyjaśnienia będą dla nas wszystkich zachętą do dużej ostrożności.