Rozważania

Dzisiejszy świat, goniąc się za dobrami materialnymi, zapomniał o jednej bardzo ważnej prawdzie Kościoła, zawartej w wyznaniu wiary, a mianowicie o Obcowaniu Świętych. Ta nauka Kościoła przedstawia się nam nieraz jako coś dalekie lub to, co nas nie dotyczy. W prawdzie o Obcowaniu Świętych zawarta jest cała istota życia, która na pierwszy rzut oka jest niepostrzegalna, ale z której nieustannie możemy korzystać. Warto więc zadać sobie pytanie: w jaki sposób to praktykować?

Z natury jesteśmy przyzwyczajeni wzywać na pomoc ludzi nas otaczających, i jest to rzeczą dobrą, ale często przy tym zapominamy o innych pomocnikach – z nieba. Któż z nas w trudnych sytuacjach życiowych prosi o pomoc z nieba, o wstawiennictwo świętych w różnorakich potrzebach? Zastanówmy się, czy nie pokładamy w dzisiejszym świecie więcej nadziei, niż w Bogu? Któż nam pomoże dojść do życia wiecznego? Święci chcą nam pomagać w naszych troskach doczesnych i sprawach dotyczących zbawienia. Czy korzystamy z tej pomocy? †

Z ks. Michałem Łastoskim, moderatorem stowarzyszenia „Żywy Różaniec” w naszej Diecezji, o modlitwie różańcowej i odmawianiu Różańca przez dzieci i młodzież rozmawiał ks. Paweł Sołobuda.

– Księże Michale, przede wszystkim wyrażam swoje gratulacje w związku z nominacją na diecezjalnego moderatora stowarzyszenia „Żywy Różaniec”. Bardzo proszę opowiedzieć, jakie będą zadania Księdza?
    – Z woli Księdza Biskupa Aleksandra Kaszkiewicza, zostałem moderatorem stowarzyszenia „Żywy Różaniec” oraz parafialnych Kół Różańcowych Diecezji Grodzieńskiej. Moje nowe obowiązki będzie określał całokształt spraw, dotyczących funkcjonowania, formacji i działalności stowarzyszenia: organizowanie spotkań zelatorów i moderatorów oraz dbanie o formację teologiczną i duchową wszystkich członków „Żywego Różańca”. †

14 września dobiegły końca rekolekcje ks. Antonella Cadeddu, który przyjechał do Mostów, aby przybliżyć ludziom Boga, aby pokazać żywego Pana, który jest wśród nas. Dwa dni szczerej modlitwy, adoracji, przystępne, pełne entuzjazmu konferencje. Ks. Antonello jest włoskim charyzmatykiem, który ma za sobą 30 lat kapłaństwa. Mieszka razem z biednymi w San-Paulo, w Brazylii. Codziennie niesie Ewangelię handlarzom narkotykami, prostytutkom oraz zagubionym duszom. O Białorusi, Duchu Świętym oraz jego posłudze z ks. Antonellem rozmawiali Jana Tkaczuk i ks. Jerzy Żegaryn.

- Księże Antonello, w jaki sposób otrzymał Ksiądz zaproszenie na Białoruś i co było powodem, że je przyjął?
    - Wszystko zaczęło się od tego, że kapłan z Białorusi poprosił pewną misjonarkę z naszej wspólnoty, by zapytała mnie, czy mogę przyjechać. Nie wiem nawet, który to był ksiądz. Po prostu się zgodziłem. Marzyłem o głoszeniu Słowa Bożego na Białorusi – państwie, na które ciągle mocno wpływa Rosja. †

Pan Bóg powołał do świętego życia każdego chrześcijanina. Wszyskich bez wyjątku. Jego wezwanie zostało skierowane nie tylko do kapłanów, misjonarzy i sióstr zakonnych. Każdy chrześcijanin dowolnej narodowości, biedny czy bogaty, wykształcony czy nie, wpływowy czy zupełnie nieznany jest powołany do świętości.

To wezwanie do świętego życia opiera się na świętości Boga. Właśnie dlatego, że Sam jest święty, Bóg żąda od nas, byśmy i my byli święci. Wielu chrześcijan posiada tak zwaną kulturalną świętość. Dostosowują się do charakteru i zasad zachowania chrześcijan dokoła nich. Ponieważ otaczająca ich kultura chrześcijańska jest mniej lub bardziej święta, oni również są mniej lub bardziej święci. Jednak Bóg wzywa nas do bycia podobnymi do Niego, nie do otaczających nas chrześcijan. Świętość jest niczym innym tylko upodobnieniem się do charakteru samego Boga. †

Zanim zaczniemy mówić o małżeństwie i rodzinie, zadajmy konkretne pytania. Po co żyje człowiek? Jaki sens ma jego istnienie na świecie, skoro i tak musi umrzeć?

Człowiek żyje nie po to, aby umierać, ale po to, aby być świętym i mieć wieczne szczęście w niebie. Świętość można osiągnąć przez modlitwę i korzystanie z łask sakramentalnych, o które należy prosić i po nie sięgać. Łaska sakramentalna jest bardzo konkretną, choć niewidoczną, pomocą w drodze do zbawienia. Ważnym elementem wzrostu i dojrzałości człowieka jest pokorne uznanie, że nie wszystko można osiągnąć dzięki własnym siłom.
    Zawierając małżeństwo, człowiek bierze na siebie dodatkowe zobowiązanie troszczyć się o zbawienie współmałżonka, a w przyszłości i dzieci. Dzięki mężowi żona powinna stawać się coraz lepsza, zmierzając do świętości, i odwrotnie - mąż dzięki żonie. Wszelkie narzekanie na męża czy żonę, że stał się gorszy niż był przed ślubem, jest w gruncie rzeczy oskarżeniem się o niewypełnienie zadania wzajemnego wspierania się w drodze do świętości. †

Chciałabym Cię poznać…

Kochany Janie Pawle II,
    Dziękuję Ci za twoją dobroć,
    O której każdy mówi.
       Ty jesteś święty,
       Ty byłeś słońcem
       I zawsze uśmiechnięty.
    Jak chciałabym Cię poznać,
    Przytulić się do Ciebie,
    Lecz jesteś teraz obok Boga, w niebie.
       Gdy składam swoje modły,
       Odczuwam miłość Twoją,
       Przykładem swego życia
       Wskazujesz prawidłową drogę.
    Jestem małym dzieckiem,
    I bardzo kocham Boga, ludzi,
    Żyjących na tym świecie...
    I Ciebie, który we mnie wiarę budzi.

Milena Prokopienko (8 lat)

†

„O, gdyby znali grzesznicy Miłosierdzie Moje, nie ginęłaby ich tak wielka liczba. Mów duszom grzesznym, aby się nie bały zbliżyć do Mnie, mów o Moim wielkim Miłosierdziu... Czekam na dusze, a one są dla mnie obojętne. Kocham je tak czule i szczerze, a one Mi nie dowierzają. Chcę je obsypać łaskami - one przyjąć ich nie chcą. Obchodzą się ze Mną, jak z czymś martwym, a przecież mam Serce pełne miłości i miłosierdzia”.

Takie orędzie usłyszała św. Faustyna podczas widzenia z Jezusem. Skromna, prosta zakonnica doświadczyła wizji, w której ujrzała Jezusa z uniesionymi rękami. Jedna Jego dłoń wzniesiona była do błogosławieństwa, цnatomiast druga dotykała szaty na piersiach. Z serca Jezusa wychodziły dwa wielkie promienie koloru czerwonego i bladego. To objawienie, miało przypomnieć całemu światu, że Bóg pragnie, aby ludzie znali Jego Miłosierdzie, że jest ono dostępne dla wszystkich, a szczególnie dla grzeszników.
   
    „Jestem Miłością i Miłosierdziem samym” – mówił o sobie Jezus, prosząc siostrę Faustynę, żeby ogłosiła to orędzie całemu światu. Wskazał także pięć sposobów, w jaki ludzie mogą wypraszać zbawienie dla siebie i całego świata: koronkę do Miłosierdzia Bożego, modlitwę przed obrazem Jezusa Miłosiernego z napisem: „Jezu, ufam Tobie”, modlitwę w godzinie konania Chrystusa na krzyżu, zwaną Godziną Miłosierdzia (godz. 15.00), obchodzenie Święta Miłosierdzia i szerzenie czci Miłosierdzia Bożego modlitwą, słowem i czynem. Wkrótce po śmierci s. Faustyny zaczął się rozwijać kult Miłosierdzia Bożego. Obecnie w pierwszą niedzielę po Wielkanocy Kościół katolicki na całym świecie obchodzi Święto Miłosierdzia Bożego, ustanowione przez Papieża Jana Pawła II najpierw dla diecezji polskich w 1995 roku, a następnie od 2000 roku już dla całego Kościoła. †

„Chrystus zmartwychwstał, aby człowiek znalazł autentyczne znaczenie istnienia, aby człowiek żył pełnią własnego życia: aby Człowiek żył z Boga i w Bogu. Nie odrzucajcie Go wy, którzy budujecie ludzki świat. Nie odrzucajcie Go wy, którzy w jakikolwiek sposób, w jakiejkolwiek dziedzinie budujecie świat dzisiejszy i jutrzejszy... Nie odrzucajcie Chrystusa: On jest kamieniem węgielnym!” (Jan Paweł II).

W Kościele katolickim dzisiaj jest Niedziela Palmowa, która otwiera przed nami wyjątkowy okres - Wielki Tydzień. Te dni, bogate w obchody liturgiczne, są dla wiernych prawdziwym darem, gdyż pozwalają na nowo odkryć sens życia. Bez nich „próżna byłaby nasza wiara”, a więc warto dążyć do głębokiego przeżycia i zrozumienia Wielkiego Tygodnia, do uświadomienia sobie, że odkupienie nasze dokonało się na Krzyżu, kiedy to Chrystus, umierając, zniweczył naszą śmierć, a zmartwychwstając, dał nam życie wieczne. †

«Nawróćcie się do mnie całym swym sercem przez post i płacz, i lament» (por.: Jl 2,12) czytamy w jednym z fragmentów Pisma Świętego, wprowadzającego nas w atmosferę Wielkiego Postu. A jakie ciekawe propozycje przeżywania tego okresu we wspólnocie rodzinnej możemy wykorzystać, żeby w naszych domach odbywała się liturgia nawiązująca do tej, która ma miejsce w świątyni?

Kiedy w rodzinie pojawiają się dzieci, przeżywanie Wielkiego Postu zaczyna przybierać nowe formy: więcej się modli nie tylko indywidualnie, ale rodzinnie, domownicy podejmują postanowienia i codziennie wieczorem każdy mówi, jak mu poszło, rodzice z dziećmi wspólnie uczestniczą w Drodze Krzyżowej i Gorzkich Żalach. Wydaje się, że są to same proste rzeczy, ale jakże ważne, bo pozwalają wspólnie przygotowywać się do najważniejszego święta chrześcijańskiego, zachęcają otworzyć serca Bogu, który woła nas, oddaje siebie za nas i proponuje życie wieczne.
    Nie należy tłumaczyć, że każdy z nas osobiście powinien przeżyć ten okres z Bogiem, pościć, żałować za grzechy, modlić się, robić dobre uczynki... Ale mimo tego rodzice i dorośli powinni także doradzać młodszemu pokoleniu, dzielić się własnym doświadczeniem przeżywania Wielkiego Postu oraz tłumaczyć śmierć Syna Bożego, jej znaczenie, to, w jaki sposób możemy przyjąć Odkupienie Chrystusa i przeżyć tajemnicę Zmartwychwstania. Dlatego warto pomyśleć nad tym, by nabyć swoiste rytuały rodzinne, które pomogą w przeżywaniu Wielkiego Postu. Tutaj można przytoczyć wypowiedź bł. Jana Pawła II, który zwrócił się do wszystkich rodziców słowami: „Musicie czynić wszystko, aby Bóg był obecny i czczony w Waszych rodzinach. Nie zapominajcie o wspólnej, codziennej modlitwie… †

Mamy za sobą pierwsze dni Wielkiego Postu, wielkopostne nabożeństwa Drogi Krzyżowej, Gorzkich Żali. W Kościele bardzo często mówi się, że jest to szczególny czas, dany nam podjąć się pokuty i nawrócenia. Ów okres powinien stać się dla każdego katolika okazją, aby jeszcze bardziej przyjrzeć się swojemu chrześcijaństwu i relacjom z Bogiem. Ma także stać się czasem, kiedy należy bardziej czynić pokutę za swoje grzechy i podejmować postanowienia, mające pomóc w pracy nad swoimi najbardziej powtarzającymi się wadami. Wszystkie praktyki pokutne i modlitewne, w których uczestniczymy podczas Wielkiego Postu, są przejawem naszej wdzięczności Jezusowi za dzieło odkupienia. Ten, kto pragnie okazać wdzięczność, jest obecny na tych nabożeństwach, ten zaś, komu jest to obojętne - ma inne sprawy i zajęcia.
    W naszej tradycji religijnej jednym z praktykowanych nabożeństw wielkopostnych jest nabożeństwo Gorzkich Żali. Nabożeństwo to posiada swoją historię i tradycję. Zostało ułożone i wydane drukiem w 1707 r. przy kościele parafialnym św. Krzyża w Warszawie staraniem arcybractwa św. Rocha. Nazwa się wywodzi od pierwszych słów, rozpoczynających owe nabożeństwo. Najpierw było śpiewane tylko przy kościele, w którym powstało, następnie zaś rozszerzyło się na całą Polskę, obecnie jest także śpiewane w innych krajach. Wersja oryginalna zachowała staropolskie brzmienie. †