На шляху да святасці

Гавораць, што міласэрнасць – гэта адзін з паказчыкаў развіцця грамадства. Аднак у сучасным свеце ўсё менш людзей, якія б з ахвотай дапамагалі тым, хто мае ў гэтым патрэбу.

Ужо зусім звычайнымі сталі сітуацыі, калі пажылым людзям, цяжарным жанчынам і інвалідам не саступаюць месца ў грамадскім транспарце. Як толькі такія пасажыры з’яўляюцца ў дзвярах аўтобуса ці тралейбуса, усе астатнія раптам пачынаюць адварочвацца ў бок вакна, чытаць нешта важнае ў тэлефоне альбо проста апускаць вочы. І гэта тычыцца не толькі маладога пакалення, якое прынята вінаваціць ва ўсіх смяротных грахах.
    Аналагічныя выпадкі часта здараюцца, калі некаму неабходна дапамога пасярод вуліцы. Рэдка хто спыніцца і зверне ўвагу на чалавека, які ляжыць на ходніку, загадзя вырашыўшы, што гэта п’янчуга. І здараецца, што людзі з сардэчнымі прыступамі ці іншымі нядугамі вымушаны ледзь не паміраць сярод абыякавага натоўпу. †

Верасень – любімы месяц маладых: на фоне восеньскіх краявідаў атрымліваюцца прыгожыя вясельныя здымкі. Будучыя сужэнцы разам з бацькамі збіваюцца з ног, каб арганізаваць усё найлепшым чынам. Паміж пошукамі вясельнай сукенкі, кавярні і тамады наведваюцца заняткі па падрыхтоўцы да сакраманту шлюбу. Часам атрымліваецца, што, па сутнасці, галоўны момант усяго шлюбу – вянчанне – прамільгне ў чарадзе вясельных цырымоній і абрадаў. Дык чаму Касцёл патрабуе абавязковай падрыхтоўкі да шлюбу, і што святар спрабуе давесці маладым католікам, каб прыгожае вяселле стала пачаткам шчаслівага сямейнага жыцця? †

Бог ужо не гаворыць, - Ён крычыць, каб мы звярнулі ўвагу на тое, што мы робім, як жывём, якія маем прыярытэты, на якое месца ставім Яго…

Святая Імша ў гродзенскай катэдры, дажджлівая Вена, маленькі італьянскі Асці, дзве ночы ў аўтобусе і доўгачаканае прывітанне ў Лірыі, невялікай мясцовасці каля Валенсіі. Падрыхтоўка валанцёраў, жыхароў горада і пробашча нас вельмі ўразіла: вывешаны беларускі сцяг, св. Імша на дзвюх мовах, фотаздымкі Гродна... Гэта быў добры час, мы адчувалі сябе самымі дарагімі гасцямі гэтай парафіі. Тут мы таксама ўдзельнічалі ў святкаванні найважнейшай урачыстасці гэтага рэгіёна: Унебаўзяцця НПМ. Прыгожая Вігілія, шчырая малітва, урачыстая святая Імша, а потым вельмі смачная валенсійская паэла, пагодлівы вечар і – мы збіраемся ў Мадрыд. †

– Ксёндз Антоні, якія па ліку гэта былі Сусветныя дні моладзі, у якіх Вы прынялі ўдзел?
   – Гэта былі другія Сусветныя дні моладзі, якія я перажываў разам з моладдзю ўсяго свету. Першыя Дні моладзі, у якіх я ўдзельнічаў, прайшлі ў Кёльне ў 2005 годзе. Тады я таксама быў галоўным каардынатарам пілігрымкі нашай моладзі.

    – Колькі чалавек з нашай дыяцэзіі прыняло ўдзел у СДМ у Мадрыдзе? Раскажыце, калі ласка, аб пілігрымах у Іспанію.
    – Наша дыяцэзіяльная група налічвала каля 300 чалавек, акрамя гэтага, былі таксама групы францішканскай і сэрцанскай моладзі. У Мадрыд выязджала 6 аўтобусаў, у кожным з якіх быў адказны святар ці клерык. Моладзь паходзіла з розных куткоў нашай дыяцэзіі. Жадаючых паехаць у Мадрыд было значна больш, але, на жаль, не ўсе маглі прыняць удзел у пілігрымцы. †

Гэта была кавярня. Маленькая і звычайная, ледзь не самая танная ва ўсёй Гародні. І былі яны, студэнты-другакурснікі (нарэшце дачакаліся!). Студэнты – будучыя журналісты, такія розныя і такія падобныя адначасова. Яны, прамоклыя да ніткі, аблюбавалі непрыкметны стол. Непрыкметны, бо размешчаны за сцяною.
    Шурпатая стальніца апяклася тры разы. Тры гарачыя кубкі моцнай кавы кранулі яе безабаронную паверхню. Пасля – апяклася яшчэ, але цяпер ужо гарбатай, між іншым, не менш гарачай.
    Гаспадар апошняга кубку, руды Юрась, сёння зноў пацвердзіў статус “хранічнага спазняючагася”. Аго вочы ўсмешліва блукалі сярод мокрага трыа. †

Самае лепшае, што можа зрабіць бацька для свайго дзіцяці – гэта прывесці яго да Бога (пар. Мц 17, 14-23)
    Малітва, жаданне маліцца, як і ўсякая іншая звычка чалавека, не нараджаецца сама па сабе.
    Так як дзіця вучыцца хадзіць, гаварыць, разумець, чытаць, так яно вучыцца і маліцца

Самая першая малітва, якую дзіця несвядома ўспрымае – гэта малітва над ім маці ці бацькі. Дзіця хрысцяць, укладваючы спаць, моляцца над ім. Потым яно яшчэ да таго, як пачынае гаварыць, пераймае дзеянні маці, стараючыся перажагнацца ці пацалаваць абраз. Паступова дзіця само пачынае пералічваць усіх, каго ведае і любіць. З гэтых простых слоў пачынаецца яго вопыт адносін з Богам. †

Штодзень мы ставім мэты. Штодзень іх дасягаем або не дасягаем. Некаторыя з гэтых мэтаў – звыклыя дробязі, іншыя могуць вырашыць лёс.
    Мэта + мэта + мэта + … = сэнс жыцця. Вось такая простая формула, формула штодзённага быцця.

Яшчэ пазаўчора мы былі звычайнымі школьнікамі, якія “працавалі на атэстат”. Сэнс жыцця, невыразна акрэслены, хутчэй вызначаўся бацькамі, чым намі. Учора мы сталі абітурыентамі. Уся ўвага накіроўвалася на ЦТ, на абранне ўніверсітэта і будучай прафесіі. Сёння мы – студэнты. Сёння мы крочым па жыцці самастойна. Бацькі могуць дапамагчы, але больш не могуць засцерагчы і вырашыць наш лёс. Права выбару паўстае на нашым шляху кожны дзень: права вызначэння ўласнага сэнсу жыцця, права веры ці адмаўлення ад яе. Апошняе – гэта страшна.
    Свет складаны. Ён нагадвае бясконцы лабірынт. Мы маладыя. Нам так лёгка заблытацца ў яго калідорах, так лёгка расчаравацца і згубіць уласнае “я”… Але, на вялікае шчасце, заўсёды існуе вышэйшая вера, існуе Касцёл.
    У чым жа бачыць сэнс жыцця сучасная гродзенская моладзь? Чым для яе з’яўляецца рэлігія, Касцёл, Імша? Адказаць на гэтя пытанні мы папрасілі студэнтаў гродзенскага ўніверстэта. †

Дарагія маладыя сябры!
    Менш чым праз тры тыдні Мадрыд і іншыя дыяцэзіі Іспаніі падчас Сусветных дзён моладзі адчыняць дзверы сваіх дамоў для маладых усяго свету. Гэта адпаведная пара зрабіць кароткае падсумаванне сваіх намаганняў і падрыхтоўкі да падзеі, якая ў пэўнай ступені датычыць кожнага маладога католіка нашай дыяцэзіі і ўсёй Беларусі.

У нашым гродзенскім Касцёле Маладых апошнія месяцы былі часам інтэнсіўнай духоўнай падрыхтоўкі да ўдзелу ў Днях моладзі ў Іспаніі. На старонках газеты “Слова Жыцця” з кастрычніка 2010 г. мы рэгулярна апісвалі этапы падрыхтоўкі да Сусветнай сустрэчы моладзі ў Мадрыдзе. Адлюстраваннем актыўнай падрыхтоўкі маладых людзей у нашай дыяцэзіі былі папскія чуванні, якія адбыліся 2 красавіка ў касцёлах дыяцэзіі, а таксама ўдзел у беатыфікацыі Яна Паўла II, на якую некаторыя даехалі аўтастопам. Моладзь памятала, што бл. Ян Павел II будзе галоўным Заступнікам Сусветных дзён моладзі ў Іспаніі. †

Людзі, якія ўспрымаюць малітву як важны ўзнёслы акт, павінны імкнуцца падрыхтавацца да яе найлепшым чынам, як і да любога важнага задання або працы. Існуе нават меркаванне, што малітва будзе плённай настолькі, наколькі добрай была падрыхтоўка да яе.

Усвядоміць пры­­сут­­насць жывога Бога. Гэта неабходна для таго, каб словы падзякі, праслаўлення ці просьбы, што будуць плысці з вуснаў верніка, не сталі штучнымі, механічнымі, пазбаўленымі веры і сэнсу. Св. Ігнацы Лаёла некалі пісаў, што важна “ўвайсці” ў Бога, адчуць, што Ён тут, са мной, і толькі пасля гэтага пачаць маліцца Богу, а не сцяне, кавалку дрэва ці кніжцы ў руках”.†

4 чэрвеня, падчас XV Сустрэчы моладзі “Лядніца 2000”, я атрымала ключы ад Неба з цытатамі: “Адчыніце дзверы Хрысту” (Ян Павел II) і “Дам табе ключы Валадарства Нябеснага” (Мц 16, 19). У мяне ўжо ёсць гэты найважнейшы ключ, застаецца толькі жыць так, каб потым мець нагоду яго выкарыстаць…

А цяпер пра тое, як было ў гэтым годзе, або аб Лядніцы’2011.
   Выключнасць гэтай сустрэчы грунтавалася на дзвюх рэчах: па-першае, гэта была ўжо XV сустрэча, а па-другое, і гэта найважнейшае, яна была прысвечана нашаму Вялікаму Папу – Яну Паўлу II. 80 тысяч пілігрымаў прыбыло на Лядніцкія палі, каб аб’яднаццца пад дэвізам “Ян Павел II – важна святасць!”
   Праведзены разам час быў вельмі разнастайным. Але аб усім па парадку. †