Rozważania

Obserwuję, jak za oknem opadają ostatnie liście i uświadamiam sobie, że niebawem dobiegnie końca sezon ślubów.

Ciekawie, że w okresie zima – jesień 2012 r. tylko w grodzieńskim kościele farnym około 180 młodych par postanowiło rozpocząć drogę wspólnego życia z Bożą pomocą. Podobne liczby były też rok temu. Fakt ten nie może nie cieszyć, ale jaki w rzeczywistości jest stosunek młodych ludzi do sakramentu małżeństwa, co dla nich znaczy to wydarzenie w nowym, wspólnym życiu? Aby znaleźć odpowiedź na te pytania, o pomoc zwróciłam się do kilku znajomych par, które zamierzają zawrzeć związek małżeński. Należy zaznaczyć, że młodzi ludzie mieli bardzo poważny stosunek do moich pytań i z rozwagą i wnikliwością dali ciekawe odpowiedzi. †

Współczesnemu człowiekowi nieraz jest bardzo trudno przez dłuższy czas skupić uwagę na jednym przedmiocie. I w ogóle jest bardzo trudno się skupić, wyciszyć i zatrzymać chociażby na chwilę w wirze otaczających go wydarzeń. Dlatego nie ma nic dziwnego w tym, że coraz częściej wielu katolików na temat modlitwy różańcowej mówi, że jest ona bardzo trudna i oni nie mogą poświęcić tyle czasu, ile potrzeba. Coraz częściej Różaniec jest postrzegany jako skostniała, przestarzała i niezrozumiała modlitwa, a nie jako żywa rozmowa z Bogiem. Wielu katolików woli raczej słuchawki w uszach niż różaniec w ręku. Niektórzy uważają tę modlitwę zarezerwowaną tylko dla osób starszych i prostych, którzy nie mają czym się zajmować. Ale czy tak jest w rzeczywistości? †

Drodzy Czytelnicy! 11 października bieżącego roku nasz ukochany Papież Benedykt XVI ogłosi Rok Wiary. Będzie to dla nas z pewnością czas pogłębienia naszej wiary. Na stronach "Słowa Życia" rozpoczynamy nową rubrykę, która wielu z Was pomoże zrozumieć skarb dany nam od Boga – wiarę. Zapraszamy Was do dosyłania nam swoich myśli i rozważań na temat wiary na pocztę naszej gazety. W każdym nowym numerze "Słowa", który przeczyta ponad 13 tys. czytelników, każdy z Was ma możliwość podzielenia się swoimi myślami na temat wiary. W tej rubryce znajdą się także Wasze myśli z Internetu, socjalnych sieci oraz blogów. Zapraszam każdego wierzącego człowieka do Ewangelizacji na stronach naszej gazety, szczególnie w Roku Wiary. Niech Dobry Bóg wzmocni wiarę każdego z nas w tej życiowej wędrówce do Ojca. Dzielmy się wiarą nawzajem, niech będzie to skarb, który nie zatrzymamy tylko dla siebie, lecz przez swoje świadectwo będziemy apostołami wiary.

Jak zaspokoić głód duchowy?
   Niektórym się wydaje, że, gdy odrzucają oni Boga i przestają się troszczyć o swoją duszę, to ich życie duchowe „zawiesza się”, w nim nic się nie odbywa. Jest to podobne do zabawy małego dziecka, które zamyka oczy i mówi, że świat przestał istnieć, ponieważ go nie widzi. A zacznie istnieć wtedy, kiedy otworzy oczy.

Różnica polega na tym, że dziecko się bawi, a osoba dorosła musi podejmować ważne decyzje. I nawet jeśli człowiek czegoś nie widzi i nie myśli o tym, nie oznacza to wcale, że to „coś” przestało istnieć. †

Zatem to, co mamy uczynić, aby odebrać niszczącą moc naszemu osamotnieniu, to pozwolić sobie na przebywanie z ludźmi, którzy naturalnie okazują ciepło, obok których czujemy się akceptowani. Nie muszą to być głębokie związki intymne. Wystarczą życzliwe spotkania, ale warunkiem będzie przełamanie nieufności i otwartość na gesty życzliwości. Trzeba się odważyć zbliżać do innych, trzeba też odważyć się uwierzyć, że nic ode mnie nie chcą, ale są bezinteresownie i życzliwie mną zainteresowani.
W relacji duchowej jest podobnie. Jeśli przez lata dzieciństwa było się pozbawionym miłości rodziców, to przez te lata utrwalało się złe przekonanie o sobie i zanikało poczucie własnej wartości. Trudno wówczas wierzyć, słuchając słów o miłości Boga. Dziecko doświadczało, że ktoś się nim zajmuje (karmi, ubiera, kładzie spać), ale nie miłuje (nie interesuje się jego uczuciami). Kiedy rodzice nie potrafili patrzeć na swoje dziecko z miłością, wtedy wyrosło w nim przekonanie, że jest przedmiotem, i trudno zmienić takie przekonanie. Ale kiedy człowiek jest dorosły, może inaczej spojrzeć na swoje życie. Cierpliwe budowanie poczucia własnej wartości przez uczenie się emocjonalnej relacji z ludźmi może je rzeczywiście zbudować i w rezultacie umożliwić budowanie relacji miłości z Bogiem. †

„Nikt nie jest zabezpieczony przed pokusami merkantylnymi, kiedyś również rzucałam na ludzi urok za pieniądze... Lecz pewnego razu zrozumiałam, że wszystkie moje uczynki są złe... Pomagając jednym, kaleczę innych. Zrozumiałam, że zawierać umowę z szatanem zawsze jest niebezpiecznie”. Jest to wypowiedź pewnej czarownicy – gwiazdy popularnego rosyjskiego show, które propaguje magię i okultyzm. Przytoczony tu cytat nie jest fragmentem spowiedzi czarownicy. Przeciwnie. Jest to próba przekonania ludzi do tego, że okultyzm to dobrze i pożytecznie. Wystarczy tylko odróżniać magię „białą” od „czarnej”. †