Słowo Pasterskie

Jaka jest zatem sprawiedliwość Chrystusa? Jest to przede wszystkim sprawiedliwość pochodząca od łaski, według której to nie człowiek naprawia, uzdrawia samego siebie i innych. Fakt, że «przebłaganie» dokonuje się «mocą krwi» Jezusa, oznacza, że to nie ofiary składane przez człowieka uwalniają go od ciężaru win, ale gest miłości Boga, który otwiera się aż do końca, tak dalece, że bierze na siebie «przekleństwo», należne człowiekowi, aby w zamian obdarzyć go «błogosławieństwem», które należy się Bogu (por. Ga 3, 13-14). Natychmiast rodzi to jednak obiekcję: co to za sprawiedliwość, gdy sprawiedliwy umiera za winnego, a winowajca otrzymuje w zamian błogosławieństwo, które należy się sprawiedliwemu? Czyż nie jest zatem tak, że każdy otrzymuje przeciwieństwo tego, co «mu się należy»? W rzeczywistości to pokazuje Bożą sprawiedliwość, głęboko różniącą się od sprawiedliwości ludzkiej. Bóg w swoim Synu zapłacił cenę naszego wykupu, cenę naprawdę ogromną. W obliczu sprawiedliwości krzyża człowiek może się buntować, gdyż uwidacznia ona jasno, że człowiek nie jest istotą samowystarczalną, ale potrzebuje Drugiego, aby być w pełni sobą. †

Nie ma na świecie misji piękniejszej i godniejszej, niż posługiwanie w Bożym imieniu, niż głoszenie słowa Bożego i sakramentalne sprowadzanie Boga na ziemię, niż oczyszczanie i uwalnianie z grzechów ludzkich serc, jednanie ludzi z Bogiem, przywracanie im wolności godności dzieci Bożych.
    Niech Rok Kapłaństwa w naszej Diecezji Grodzieńskiej będzie rokiem skłaniającym do większej wspólnoty i jedności z kapłanami, do refleksji nad swoją postawą wobec nich i do modlitwy za nich.

Drodzy Bracia Kapłani, Umiłowani Diecezjanie!
   Okres Wielkiego Postu jest naszym przygotowaniem na dzień Zmartwychwstania Pańskiego. W tym czasie powinniśmy ożywić wiarę w Jezusa Chrystusa, a także okazać Mu wdzięczność za dokonane na Krzyżu dzieło odkupienia. W ten sposób pragniemy podziękować Jezusowi za to, że nas do końca umiłował i pozostał z nami. Szczególnie w tym roku dziękujemy za to, że w Wielki Czwartek ustanowił sakrament kapłaństwa i nieustannie przez posługę kapłanów uobecnia się na ołtarzu w czasie każdej Eucharystii. W tym dziękczynieniu łączymy się z Ojcem Świętym Benedyktem XVI, który w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, 19 czerwca 2009r., zainaugurował w Kościele powszechnym Rok Kapłaństwa. Okazją ku temu stała się przypadająca 150. rocznica śmierci św. Jana Marii Vianneya, proboszcza z Ars. Dlatego w tym liście pasterskim pragnę razem z Wami, Kochani Diecezjanie, przyjrzeć się powołaniu kapłańskiemu. †

Życzenie księdza biskupa Aleksandra Kaszkiewicza
na Boże Narodzenie 2009 roku i na nowy rok pański 2010

Umiłowani w Chrystusie Panu – Bracia i Siostry!

„Narodził się nam Zbawiciel, wszego świata Odkupiciel”. W te radosne dni Bożego Narodzenia śpiewamy słowa kolędy, będąc świadkami obecności Boga w naszym życiu. Prawda o narodzeniu Jezusa idzie w parze z prawdą o naszym narodzeniu się do nowego życia, o przypomnieniu sobie, kim naprawdę jesteśmy.
    Patrząc na żłóbek, spróbujmy znaleźć tam swoje miejsce blisko Boga, który dzieli się z nami swoją Miłością. Aby Boga zobaczyć, należy wyrzucić z siebie to zło, które, panując w naszym sercu, nie pozwala nam dostrzec swego prawdziwego ludzkiego oblicza. †

Najdostojniejsi bracia, powtarzając znowu moje podziękowanie, wzywam Matkę Bożą, którą tak wielbią na waszej ziemi, aby wspierała i kierowała was, otulając swym wstawiennictwem. Z takimi życzeniami i szczególną miłością udzielam wam, kapłanom, zakonnikom i zakonnicom, jak również wszystkim wiernym, specjalnego apostolskiego błogosławieństwa i zapewniam o mojej modlitwie za cały lud białoruski.

Dostojny księże kardynale, szanowni bracia!

B ardzo się cieszę, witając każdego z was w domu Następcy apostoła Piotra, któremu Chrystus dał za zadanie paść jego owce (por. Jan 21, 15-19), umacniać braci w wierze (por. Łk 22,23), rozwijać wspólnotę kościelną i dbać o nią (por. Lumen gentium 22). Dziękuję biskupowi Aleksandrowi Kaszkiewiczowi za przemówienie, w którym to opowiedział o szlaku Kościoła na Białorusi, zaznaczając również wyzwania, które jeszcze są przed nim. †

Posługa diakońska to służba ludziom. Służbę tę będziecie sprawować jako diakoni, a później jako kapłani. Bądźcie wierni modlitwie brewiarzowej.
    Niech Matka Boża Ostrobramska uczy Was wszystkich tej ważnej prawdy, że bez adoracji Jezusa Chrystusa wasza posługa będzie pusta, że nie przyniesie ona ludziom, do których ostaniecie posłani, tylu łask, ile powinna przynosić. Jeśli chcecie owocnie pracować dla duchowego dobra ludu Bożego, jeśli chcecie cieszyć się dobrymi i prawdziwymi owocami waszego posługiwania, pamiętajcie zawsze o osobistej modlitwie. Pamiętajcie o adoracji Jezusa Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie: to będzie wielkie i nieprzerwane źródło Bożych łask, Bożego Miłosierdzia dla Was i dla powierzonych waszej opiece ludzi. †