Słowo Pasterskie

Stajemy w Grocie Narodzenia przy gwieździe, która - według chrześcijańskiej tradycji - znaczy miejsce tego wielkiego wydarzenia. Ale wierzymy, że Chrystus przychodzi także teraz, że jest z nami w tej Świętej Liturgii, która upamiętnia Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie. Znamienne, że Syn Boży przyszedł na świat jako ubogie dziecko, dla którego nie było miejsca w gospodzie, kiedy Jego naród poddany był obcemu panowaniu. Przyszedł nieznany nikomu, i tylko prości pasterze zgromadzili się przy Jego żłóbku. On jednak jest tym dzieckiem, o którym zapowiadał wielki prorok, by wskrzesić ufność gnębionego narodu. W Nim łączy się niebo z ziemią, sprawy Boże ze sprawami ludzkimi. On jako Zbawiciel wyda się za nas i na zawsze nabędzie nas na własność… †

Czcigodni Bracia Kapłani, Ojcowie i Siostry Zakonne w charyzmatach swych Założycieli!
   Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry!

W radosnym i pełnym nadziei okresie Adwentu przygotowaliśmy się duchowo na przyjście Mesjasza Jezusa. I oto doczekaliśmy się tej niezwykłej nocy, podczas której, podobnie jak pasterze z okolic Betlejem, przeżywamy spotkanie z Nowo narodzonym Zbawicielem.
   Gdy pasterze trzymali straż nocną nad swoją trzodą, "stanął przy nich anioł Pański [...] i rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan»" (Łk 2,8-11).
   Także w naszych kościołach i kaplicach podczas uroczystej Mszy Świętej, zwanej pasterką, rozbrzmiewa radosne orędzie: Dziś się narodził Chrystus Pan, Zbawiciel! I my, jak niegdyś pasterze, przychodzimy do naszego "parafialnego Betlejem", by spotkać tam Pana i z wiarą oddać Mu pokłon. †

ks. Abp Tadeusz Kondrusiewicz
   Umiłowani w Chrystusie Panu, którego świętujemy chwalebne narodzenie, Bracia i Siostry, Czytelnicy gazety "Słowo Życia"! Te słowa z Ewangelii św. Jana Kościół przedstawia naszej uwadze w dniu świąt Bożego Narodzenia, kiedy w szczególny sposób zastanawiamy się nad tajemnicą Wcielenia Syna Bożego. Kiedy przyszła pełnia czasu, to odwieczne Słowo, druga osoba Trójcy Przenajświętszej stało się Ciałem. Daleki Bóg Starego Testamentu stał się bardzo bliski i we wszystkim, oprócz grzechu, podobny do człowieka. Niech poprzez gazetę "Słowo Życia" Bóg przychodzi do ludzi. Niech staje się dla nich coraz bliższy. Niech odradza nadzieję. Niech darzy swoimi łaskami. Niech pomoże, aby przyjmowali Jego niezmienną prawdę i nią żyli.
  Wesołych, pełnych łaski Bożej i Jego pokoju świąt Bożego Narodzenia i do siego Nowego Roku razem ze "Słowem Życia". †

Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry!

Dzisiejsza niedziela rozpoczyna bardzo szczególny okres kościelnego roku liturgicznego, jakim jest Adwent. Stając u progu nowego roku liturgicznego, zanurzamy się w adwentową atmosferę radosnego oczekiwania na przyjście Pana. To adwentowe oczekiwanie ma podwójny wymiar. Po pierwsze, Adwent jest okresem przygotowania do świąt Bożego Narodzenia. Matka Kościół po raz kolejny zaprasza każdego z nas do pochylenia się nad Tajemnicą Wcielenia Syna Bożego, do ponownego odkrycia niezmierzonej miłości Ojca niebieskiego, który "tak [...] umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne" (J 3,16). Po drugie, Adwent jest dla nas okazją do przypomnienia prawdy wiary, że na końcu czasów Syn Człowieczy "powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych" (Credo). W świetle tej prawdy, całe życie chrześcijanina jawi się nam jako swoisty "adwent", czyli oczekiwanie na radosne spotkanie ze Zmartwychwstałym Zbawicielem. †

List Apostolski Benedykta XVI w formie "Motu proprio" Portam Fidei ogłaszający rok wiary

Postanowiłem ogłosić ROK WIARY. Rozpocznie się on dnia 11 października 2012 r., w pięćdziesiątą rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego II, a zakończy się w uroczystość naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata, 24 listopada 2013 r

Początek
    6. Odnowa Kościoła dokonuje się także przez świadectwo, jakie daje życie wierzących: poprzez samo swoje istnienie w świecie chrześcijanie są faktycznie powołani, aby rozjaśniać Słowo prawdy, jakie pozostawił nam Pan Jezus. Właśnie Sobór w Konstytucji dogmatycznej Lumen gentium, stwierdził: "podczas gdy Chrystus, «święty, niewinny, niepokalany» (Hbr 7,26), nie znał grzechu (2 Kor 5,21), lecz przyszedł dla przebłagania jedynie za grzechy ludu (por. Hbr 2,17), Kościół obejmujący w łonie swoim grzeszników, święty i zarazem ciągle potrzebujący oczyszczenia, podejmuje ustawicznie pokutę i odnowienie swoje. Kościół «wśród prześladowań świata i pociech Bożych zdąża naprzód w pielgrzymce», zwiastując krzyż i śmierć Pana, aż przybędzie (por. 1 Kor 11,26). Mocą zaś Pana zmartwychwstałego krzepi się, aby utrapienie i trudności swe, zarówno wewnętrzne, jak zewnętrzne, przezwyciężać cierpliwością i miłością, a tajemnicę Jego, choć pod osłoną, wiernie przecież w świecie objawiać, póki się ona na koniec w pełnym świetle nie ujawni". †