Słowo redaktora

Misja niesienia Chrystusa innym – aż po krańce ziemi – trwa nieprzerwanie od 2 tysięcy lat. Nakaz, by iść i głosić Dobrą Nowinę, jest nadal aktualnym i bardzo wymagającym zadaniem, pozostawionym przez Zbawcę Kościołowi.
    Jak Ojciec posłał Syna, tak Syn posłał Apostołów, a współcześnie posyła nas do realizowania szczególnej misji zbawienia człowieka. Wypełnia ją dziś Kościół, który ze swej natury jest powołany, by głosić Słowo Boże, tworzyć wspólnoty uczniów, a także dzielić się wiarą w jedynego Pana, Dawcę życia wiecznego.
   Kościół trzeciego tysiąclecia, jak twierdził św. Jan Paweł II, musi odzyskać swój misyjny zapał i umieścić nakaz Chrystusa: „Idźcie i nauczajcie…” w centrum swego działania duszpasterskiego. †

Celem istnienia każdego z nas jest spocząć w rękach Stwórcy. Gdy jesteśmy w Bogu, osiągamy pokój serca, spełnienie pragnień. Dopiero wtedy tak naprawdę możemy cieszyć się pełnią życia.
   Wszechmocny pragnie nas mieć w swej opiece, byśmy byli szczęśliwi. Nie ma w tym innego interesu, po prostu On wie najlepiej, co jest dla ludzi dobre. Sam jest Miłością i wszystko, co czyni, staje się miłością. Jednak istnieje też nieprzyjaciel, który nienawidzi Stwórcy i tego wszystkiego, co Bóg kocha, a w sposób szczególny człowieka, gdyż Wszechmocny go bardzo umiłował. Jest to diabeł. †

Dobiegły już końca tegoroczne wakacje. Odpocząwszy, możemy ze zwiększoną energią powrócić do pozostawionych zadań.
    Nowy rok szkolny i katechetyczny to nowe szanse, nowe możliwości, nowe doświadczenia, to okazja do podjęcia pracy nad sobą. Trudno realizować te cele, nie dokonując zmian w sobie samym. Warto więc nie bać się stawiać przed sobą coraz to nowe zadania i wymagania.
    Żyjemy w czasach, w których dominuje tzw. „wychowanie bezstresowe”. Jego założenia nie mają w sobie nic złego, wprost przeciwnie, są bardzo sensowne: lepiej jest z dziećmi rozmawiać, niż na nie krzyczeć; tłumaczyć, niż bezdyskusyjnie zakazywać; uświadamiać, że kara cielesna nie jest najlepszym rozwiązaniem. †

Jest jeszcze szansa na spakowanie plecaka i wyruszenie w pieszą pielgrzymkę. Pozwala ona głębiej doświadczyć działania łaski oraz mocniej odczuć jedność we wspólnocie Kościoła.
    Chwile spędzone w drodze są czasem spokoju i medytacji. Mimo otaczającego tłumu człowiek ma okazję do przebywania sam na sam z Bogiem. Akceptując dotychczasową przygodę z Najwyższym, jest gotów otworzyć się na nowe doświadczenie Wszechmocnego. Może się wyciszyć, zastanowić nad prawdziwym sensem życia. Wierny wyrusza w drogę, aby dotrzeć do świętego miejsca zarówno w sensie zewnętrznym, jak i wewnętrznym, do świętości w sobie samym, w swojej rodzinie oraz szerzej – w życiu społecznym. W ten sposób podróż może się stać szlakiem do odnowy duchowej. Rozpoczyna się w chwili zawierzenia się Duchowi Świętemu. †