Słowo redaktora

Moi Drodzy! I nadal, jeżeli macie taką możliwość, proszę Was o wsparcie duchowe i materialne. Jest ono nam bardzo potrzebne. W diecezji jesteśmy jedyną prasą katolicką.

   Dzisiejsze rozważanie poświęcę krótkiej nocie na temat wydarzeń związanych z ewangelizacyjną działalnością gazety z minionych dwunastu miesięcy. Tradycyjnie najwięcej miejsca poświęciliśmy religijnemu życiu wiernych naszej diecezji. Przez ten rok, podobnie jak w latach ubiegłych, kroczyliśmy w kierunku na imię któremu wiara. Towarzyszyliśmy ważnym i wielkim wydarzeniom związanym z życiem religijnym we wszystkich zakątkach naszej diecezji. W tym roku świat ujrzało 24 numery gazety oraz tradycyjnie kalendarz "Słowa Życia" na 2013 rok.
    Wiele rubryk rozpoczęliśmy przede wszystkim z okazji Roku Wiary, aby pomóc naszym Czytelnikom lepiej przeżyć ten czas łaski. Niektóre rubryki już są stałe i cieszą się wielkim powodzeniem, na przykład, słyszę od katechetów jak często na spotkaniach z młodzieżą korzystają z rubryki "Na skrzyżowaniu" albo rozważają Listy pasterskie i naukę Ojca Świętego, którą umieszczamy na stronach naszej gazety.†

Няхай кожны з Вас прыме Езуса з глыбокай верай і пакорнасцю. Святы Божага Нараджэння, перажываемыя ў Год веры, няхай будуць напоўнены Богам да краёў.

   Кожны літургічны перыяд запрашае нас, вернікаў, да глыбокага перажывання таямніц Хрыста. Уваходзячы ў той дом, які называецца Касцёлам, мы абвяшчаем сапраўдную веру і добрыя ўчынкі, рыхтуючы такім чынам свае сэрцы на сустрэчу з Хрыстом. Падрыхтоўка і чаканне – так у двух словах можна сказаць пра нашае жыццё. Сёлетні Адвэнт у чарговы раз мабілізуе нас адкрыцца на Бога праз духоўнае ўпарадкаванне нашай душы. Чаканне Бога павінна стаць выдатным момантам жыцця хрысціяніна. Калі ў паўсядзённым жыцці чаканне не заўсёды з’яўляецца прыемным, бо мы павінны чакаць, а гэта нудзіць, мы не ўпэўнены, ці прыйдзе гэты хтосьці і ці апраўдае ён нашыя чаканні, то ў духоўным жыцці адвэнтавае чаканне – гэта стан чалавечага духу, які робіць чалавека шчаслівым. Бог заўсёды прыходзіць да чалавека, заўсёды выцягвае сваю руку, таму хрысціянін павінен на сто працэнтаў быць упэўненым, што такое чаканне яму патрэбна, што гэты голад Бога ў будучыні прынясе плён. †

Jest tylko jedno miejsce na świecie, gdzie człowiek może zobaczyć wszystko: proste ludzkie słowo, łzy cierpiących, uśmiech szczęśliwych, śmiech dzieci oraz nadzieję młodego pokolenia.

   R ok Wiary jest wydarzeniem, które mobilizuje nas do głębszego przeżycia spotkań z Bogiem i do większej zadumy nad swoim życiem religijnym. Wszystko to można przeżyć w duchu modlitwy i pokoju tylko w Kościele. Kościół staje się dla nas oknem w przyszłość, o której myślimy z punktu widzenia człowieka wierzącego. Przyszłość, w której Bóg zajmuje najważniejsze miejsce, w której widzę cały sens mojego życia ziemskiego, które może nie zawsze mogę zrozumieć lub pewne momenty wytłumaczyć. Nie da się osiągnąć pewnych celów, jeśli ludzie nie znajdą sobie miejsca w Kościele, miejsca przy Bogu. To właśnie dlatego Chrystus zostawia sakramenty w Kościele jako lekarstwo dla każdego z nas.
    Być katolikiem na Białorusi, znaczy kochać swój kościół, który przeżywa 200 lat, na przykład, w Zabłociu, albo ten, który dopiero się tworzy, na przykład, nowa wspólnota parafialna w Smorgoni. Okazując najwyższą cześć Kościołowi, stajemy się wielkoduszni również w oddaniu czci Bogu. Przykładem jest owa niewiasta, która w domu Szymona w Betanii namaściła Jezusa drogim olejkiem. Miłość do Kościoła poszerza nasze życiowe horyzonty, natomiast na marginesie pozostawia wszystko to, co nas ciągnie do zła i grzechu. †

Białoruś potrzebuje dzisiaj właśnie ludzi o czystym sercu, ludzi modlących się. W modlitwie słyszymy głos Boga, który na wiele rzeczy otwiera nam oczy.

  

Czy można być wierzącym bez modlitwy? Moja odpowiedź jest jasna: nie. Dzisiaj proponuję każdemu z was zastanowić się nad tematem modlitwy. Na pewno słyszymy na jej temat wiele kazań, zadajemy sobie różne pytania, typu: Czy Bóg mnie słyszy? Jak się modlić? itd. Natomiast w naszych rozważaniach proponuję pójść dalej, nie poprzestawać na rozmowie z Bogiem lub codziennym odmawianiu ”dziesiątki różańca”.
Zacznijmy od tego, iż każdy człowiek wierzący powinien pamiętać, że jego działanie nic nie jest warte bez modlitwy. Najpierw modlitwa, a później działanie. Modlitwa zawsze jest owocna, a więc i takie może być twoje postępowanie, jeżeli jest godne człowieka. Jeżeli nie jesteś człowiekiem modlitwy, trudno wtedy uwierzyć w czystość twoich intencji, trudno zrozumieć, jaka jest twoja wiara. Nie możemy sobie pozwolić, aby dzień upłynął nam bez modlitwy, bowiem żyjąc z modlitwą myślimy o swojej duszy, a nie tylko o bycie i sprawach materialnych. Człowiek, zaniedbujący modlitwę, zaniedbuje życie, traci jego sens, a często nawet obraz Boga. Myślę, że wśród nas są jeszcze tacy ludzie, którzy uważają, że modlitwa to przywilej tylko dla duchownych, zakonników, a zapominają o tym, że jest to obowiązek wszystkich chrześcijan, mężczyzn i kobiet, którzy wiedzą, że są dziećmi Bożymi. †