Słowo redaktora

 “Do nowego roku powinniśmy wchodzić z Jezusem Chrystusem, narodzonym z Maryi Dziewicy, i wnosić Jego błogosławieństwo do naszego życia” – tak zachęcał wszystkich zebranych w bazylice katedralnej wiernych nasz ks. bp Aleksander Kaszkiewicz podczas Eucharystii na Nowy Rok. Tymi też słowami postanowiłem rozpocząć pierwsze tegoroczne rozważanie, gdyż jest to wielkie zadanie dla każdego z nas. Nie jest ono zbyt łatwe, ale na pewno z Bożą pomocą jest osiągalne. Ponad to, jest to zadanie nie tylko na ten rok, lecz na całe nasze życie. Jeżeli ktoś jeszcze nie zabrał się za jego wykonanie, radzę nie odkładać na ostatnią chwilę, gdyż nikt nie wie, kiedy owa chwila nadejdzie. Jeżeli są tacy, kto spróbował te słowa wziąć do swojego życia, to na pewno cieszą się życiem z Bogiem. A więc warto zaprojektować swoje życie na wzór Boży i napełnić go Bożym błogosławieństwem już na początku roku.
    Kiedy coś planujemy albo projektujemy, mamy pewny cel. Staramy się wszystko zaprojektować tak, aby ten cel był osiągnięty. Jeżeli nam to się nie udaje, przekonujemy się, że pewne nasze obliczenia były błędne. Niektóre z nich możemy naprawić, ale są też błędy nie do naprawienia. Zarówno w życiu duchowym mamy pewne plany i postanowienia. Ale powinniśmy robić to wszystko z Panem Jezusem, który nie dopuści, aby uczyniliśmy błąd, gdyż dla duszy naszej może on być śmiertelny. †

 Na kuli ziemskiej jest dużo wspaniałych rzeczy, do których śmieją się oczy i wyciągają ręce. Niektóre z nich nawet próbujemy podziwiać przez całe nasze życie. Ludzie często powtarzają w takich sytuacjach: „To jest cud”, zapominając, że dla cudu nie koniecznie potrzebne jest coś wyjątkowe i specjalne, przez co nie zauważamy w naszej codzienności cudu naszego życia. A więc każdy z nas staje się cudem, i niewątpliwie cudotwórcą jest sam Bóg, który stworzył człowieka na swój obraz i swoje podobieństwo. Cudem jest nasze życie, cudem jest to, co robi każdy z nas. Nie czekajmy aż się zdarzy cud. Codziennie na swojej drodze możemy spotkać Chrystusa, który jest cudotwórcą.
    Ale też spotykamy cudotwórców wśród ludzi. Są to przeważnie zwykli ludzie: nauczyciele, lekarze, fryzjerzy, prości i zwykli robotnicy i td. Jestem cudem, bowiem Bóg mnie kocha, kocha wszystkich ludzi, wszystkich bez wyjątku. Miłość Jezusa do nas jest nieograniczona. Nawet nasze słabości, błędy, wszelkiego rodzaju zaniedbania nie ograniczą Jej. Bóg kocha mnie tak, jak Matkę Teresę i Jana Pawła II, proboszcza i ministrantów mojej parafii, człowieka młodego i starszego, jak kocha każdego. Bóg w nowo narodzonym Jezusie odsłania swe oblicze na ziemi. Cud Bożego Narodzenia dokonuje się w każdym z nas wtedy, gdy odpowiadamy na Bożą miłość. Ta odpowiedź jest bardzo nam potrzebna. Jest to cud naszego ziemskiego życia, który prowadzi nas do Boga. Nie myślmy, że jesteśmy za mali na cud albo na to, by wpłynąć na coś, co się dzieje, bowiem walcząc z grzechem i słabościami, stajemy się świadkami cudu własnego nawrócenia. †

 Uroczystą Mszą św., odprawioną w pierwszą niedzielę Adwentu w bazylice św. Piotra w Watykanie, rozpoczął się w Kościele katolickim Rok Życia Konsekrowanego, który potrwa do 2 lutego 2016 roku. Liturgii przewodniczył prefekt Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego kard. Joao Braz de Aviz, który również wygłosił kazanie. Z tej okazji Papież Franciszek napisał list apostolski „Świadkowie radości”, który skierował przede wszystkim do zakonników i zakonnic. Papież zwraca w nim uwagę na to, że osoby konsekrowane są powołane do doświadczania i pokazywania, że Bóg jest w stanie uspokoić nasze serce i uszczęśliwić nas bez potrzeby szukania szczęścia gdzie indziej. Radykalizm ewangeliczny jest dla wszystkich, ale osób zakonnych dotyczy on w sposób szczególny i ma to być dla nich zadanie priorytetowe. Papież pragnie, aby wskazywana już przez św. Jana Pawła II „duchowość wspólnoty” stawała się rzeczywistością i aby osoby zakonne były na pierwszej linii „podejmowania wielkiego wyzwania, które stoi przed nimi w nowym tysiącleciu: czynienia Kościoła domem i szkołą wspólnoty”. W Mińsku na rozpoczęcie Roku Życia Konsekrowanego podczas homilii Nuncjusz Apostolski Claudio Gugerotti zwrócił uwagę wszystkich zgromadzonych na ten fakt, że życie konsekrowane jest wielkim skarbem, a nie wyrzeczeniem się czegoś. Hierarcha zachęcił zebranych do dzielenia się wiarą i radością z każdym spotykanym na drodze życiowej człowiekiem. †

 Żyjemy w epoce pytań. Człowiek lubi stawić pytania, związane z różnymi okolicznościami jego życia. Odpowiedzi mają dać wszyscy: rodzice, bliscy, kierownicy państwa, przełożeni, a nawet i sam Pan Bóg. Nic w tym dziwnego nie ma, przecież ten, kto szuka, zawsze może znaleźć, a ten, kto pyta, na pewno usłyszy odpowiedź. Zadziwia jedynie to, że odpowiedzi na pytania do Boga my znamy, a żyjemy tak, niby nie znaliśmy ich nigdy, albo myślimy, że Boża nauka się zmieni i nas np. to nie dotknie.
    Takim przykładem osobiście dla mnie był ostatni Synod na temat rodziny w Rzymie, a jeżeli być konkretnym – pozycja niektórych „ludzi – mediów” odnośnie homoseksualnych małżeństw lub innych kwestii życia rodzinnego, które według tychże ludzi mogą mieć prawo do istnienia nawet wtedy, gdy zdrowy rozsądek mówi coś innego. Ale w naszej epoce pytań coraz rzadziej korzystamy ze zdrowego rozsądku, a jeszcze mniej ludzi pamiętają o głębszych wymiarach egzystencji, dotyczących relacji, ducha i religii. Na ten temat ostatnio znowu wypowiedział się Papież Franciszek do katolickich lekarzy: „W wielu przypadkach jakość życia jest wiązana przeważnie z możliwościami ekonomicznymi, z dobrobytem, urodą i korzystaniem z życia, przy czym zapomina się o innych, głębszych wymiarach egzystencji, dotyczących relacji, ducha i religii – stwierdził Papież. †