Слова рэдактара

   “Пане, Ты ўсё ведаеш, Ты ведаеш, што я люблю Цябе” (Ян 21, 17), – сказаў св. Пётр Езусу. Гэта сведчанне любові вучня да Настаўніка, чалавека да Бога, першага Папы да Касцёла. Пётр, які, як і мы, перажываў розныя хвіліны падчас сваёй жыццёвай вандроўкі, заахвочвае нас кожны дзень нанова адкрываць дзейнасць Бога ў нашым жыцці. У першую чаргу, паслуга Апостала, паслуга вучня пазначана любоўю. Да такой любові запрошаны таксама і мы. У сваім жыцці праз розныя сітуацыі і досвед мы кожны дзень адкрываем Таго, хто палюбіў нас, аддаючы сваё жыццё на крыжы, каб мы таксама былі збаўлены. Пасланне любові ў паўсюдным Касцёле з’яўляецца адным з найважнейшых пытанняў, таму любоў да Бога, да Касцёла і да іншага чалавека становіцца пакліканнем кожнага з нас. Гэта стыль жыцця веруючага чалавека, які прагне ў сваім жыцці сустрэць Бога, перажыць любоў.
    Прыгожа і трапна параўнаў Касцёл да маці папа Францішак. Святы Айцец, разважаючы падчас адной з аўдыенцый у сераду аб любові да Касцёла, паказаў вобраз Касцёла як маці. “Касцёл, як маці, указвае дарогу, адорвае любоўю, даручае сваіх дзяцей Богу”, – сказаў папа Францішак. Як любоў да мамы ніколі не знікае, так любоў да Касцёла заўсёды павінна быць у нашых сэрцах моцная і шчырая. Ніводнае дзіця ніколі не перастала любіць сваю маму, а таму ні адзін хрысціянін не павінен перастаць любіць Касцёл. Мы сёння закліканы да гэтага, нават больш: мы павінны мабілізаваць адзін аднаго, паказваючы дарогу любові да Касцёла. †

   Некалькі дзён таму ад аднаго пробашча я пачуў такую вось гісторыю. Памерла ў яго набожная парафіянка, старэйшая жанчына, якая хадзіла ў касцёл, у шпіталі прыняла намашчэнне хворых і сказала сваёй сяброўцы перад смерцю: “Глядзі, каб ксёндз абавязкова памаліўся на маім пахаванні”. Праз некалькі дзён дзеці паведамілі ксяндзу пра смерць маці. На пытанне, калі хочуць арганізаваць пахаванне, яны адказалі, што самі пахаваюць, а ксёндз няхай толькі памоліцца. Пробашч доўга тлумачыў, што гэта яго парафіянка, якая была пабожнай асобай і, пэўне, хацела сабе каталіцкае пахаванне, а яны кажуць, што ксёндз не патрэбен, бо яны ўсё могуць зрабіць самі. Аказалася, што гэтыя дзеці былі сведкамі Еговы. Я не зясяроджваюся на тым, якое было іх выхаванне, калі яны трапілі ў секту, але на тым, што варта ўжо цяпер задумацца над жыццём, каб потым не было падобных трагедый. Мы верым, што гэтая набожная жанчына ўжо пры жыцці заслужыла сабе неба.
    Калі мы думаем пра сваё асабістае жыццё і жыццё сваіх блізкіх, мы ствараем планы на бліжэйшую будучыню, якія часцей за ўсё звязаны з тым, чым мы займаемся. Калі хтосьці і думае пра смерць ці пра сваё пахаванне, то гэта, хутчэй, старэйшыя людзі, практычна падрыхтаваныя да пахавання: яны маюць сукенку ці касцюм на смерць, абутак і г.д... Яны, безумоўна, ужо былі ў споведзі, калі яны практыкуючыя католікі. Могуць таксама мець месца такія складаныя і незвычайныя сітуацыі, пра якую я прыгадаў вышэй. †

   Спосабаў для добрага жыцця шмат. Добрае не заўсёды азначае мудрае, а таму не кожны са спосабаў, якія мы сустракаем на сваім шляху, з’яўляецца мудрым. Сёння сучаснасць гоніцца за ідэаламі шчасця, якія, як нас спрабуюць упэўніць, заўсёды звязаны з пэўнымі поспехамі. Лепш за ўсё было б перажыць некалькі поспехаў у жыцці: тых, якія датычацца сям’і, прафесіі і, безумоўна, грошай – напрыклад, выйграць у латарэі ці мець высокія заробкі, каб ні аб чым не шкадаваць у жыцці. Менавіта такім чынам мы пачынаем уяўляць наша новае і добрае жыццё. Паняцце “новае і добрае жыццё”, на жаль, неадназначнае. У першую чаргу варта задумацца над гэтым “добрым” у маральным сэнсе. Трэба адказаць на асноўныя пытанні, якія Бог у сваім Дэкалогу задае кожнаму чалавеку. Толькі тады стане зразумела, якое яно – наша жыццё. Варта над ім часта задумвацца, бо добра і мудра жыць сёння становіцца вялікім мастацтвам. На жаль, бачачы сённяшнія рэаліі, не ўсе могуць дасягнуць гэтага мастацтва. А найбольшая праблема тоіцца ў самім чалавеку.
   Жыць мудра і прыгожа – значыць жыць з Богам. Кожны з нас павінен не толькі марыць аб такім жыцці, але імкнуцца да яго – да жыцця, якое заключае ў сабе любоў, пачуццё бяспекі, жыцця, у якім мы будзем акружаны сям’ёй, сябрамі, добразычлівасцю. Менавіта такія намеры існуюць у Бога адносна кожнага з нас, а мы павінны апанаваць такое мастацтва жыцця. Давайце прыгадаем словы Хрыста: “Я прыйшоў, каб вы мелі жыццё і мелі ў дастатку” (параўн. Ян 10, 10). †

Дзякуючы кожнаму “вітай, Марыя” Касцёл на нашай зямлі сёння адроджаны. Наш народ, які вельмі шануе Маці Божую, прычым, рознымі спосабамі, памятаў у першую чаргу пра Ружанец

   У штодзённым жыцці людзі нешта пытаюцца адзін у аднаго, каб даведацца або зрабіць штосьці. Адны даюць парады другім, і часта гэтыя парады вельмі карысныя і важныя. У духоўным жыцці адбываецца падобным чынам.
    Я сёння таксама хачу даць параду: варта ўзяць у рукі ружанец. Ёсць такія хрысціяне, якія кожны дзень адгаворваюць Ружанец, ёсть такія, што толькі ў кастрычніку ці некалькі разоў на год, ёсць тыя, хто забыўся, што існуе ружанцовая малітва, а многія нават не ўмеюць маліцца Ружанцам.
    Навошта чалавеку патрэбна ружанцовая малітва? Ружанец з’яўляецца жыццём Марыі поруч з Хрыстом. Адгаворваючы гэтую малітву, мы, па прыкладзе Марыі, таксама можам быць поруч са Збаўцам. Праз Ружанец мы глядзім на жыццё Хрыста вачамі Марыі. Ружанцовая малітва вучыць нас дзякаваць, любіць і прасіць прабачэння ў Бога. За кожным “вітай, Марыя” знаходзіцца мноства Божых ласкаў, падрыхтаваных для нас. Ружанец выратаваў многіх і надалей дапамагае чалавеку знайсці сваю дарогу да Жыцця. Гэта менавіта дзякуючы Ружанцу ў Беларусі не знішчылі ўсе касцёлы. †