Слова рэдактара

 Некаторыя часта любяць казаць: нудна на працы, нудна ва ўніверсітэце, у школе, нудна дома, а ў касцёле? Таксама можна пачуць, напрыклад: “сёння казанне ксяндза было нудным”, “мяне нудзіць, бо я нічога не разумею”, “нудная малітва”, “не хачу туды (у касцёл) хадзіць, бо там нудна” і да таго падобнае. Бог стаў нам нудны? Бог, хіба, ніколі не знудзіць, паколькі нашае людское сэрца “неспакойнае, пакуль не знойдзе спакой у Богу”. Як прыгадваюць псіхолагі, нам усім добра знаёма нуда. У гісторыі вядомы такія сітуацыі, калі людзі паміралі ад нуды. Праўду кажучы, гэта мы стараемся забіць яе, шукаючы сабе нейкі занятак.
    Дык адкуль бярэцца нуда ў Касцёле?
    Гэта не Касцёл нудны, гэта мы становімся нуднымі ў сучасную эпоху тэхнічнага прагрэсу. З-за камп’ютара мы ўсё манш размаўляем з людзьмі і з Богам, заўсёды маючы пры сабе мабільнік, мы ўжо не памятаем нумароў тэлефонаў нават самых блізкіх нам людзей, з-за рознага тыпу сучасных гаджэтаў мы ўжо не хочам нават браць у рукі кнігу, больш таго, чалавек дэградуе. Ён губляе зацікаўленасць да ўсяго і, што самае дрэннае, нават у сённяшнім свеце пачынае адчуваць безнадзейнасць. †

 Ва ўрачыстасць Спаслання Святога Духа на памяць прыходзяць словы святога папы Яна Паўла II, які прамовіў іх падчас першай пілігрымкі ў Польшчу: “Няхай сыдзе Дух Твой і адновіць аблічча зямлі! Гэтай зямлі!”. Абліччам зямлі з’яўляецца чалавек. Менавіта чалавеку Езус аб’явіў паўнату сваёй любові і загадаў дзяліцца ёй з кожным. Дзякуючы сакраментальнай дзейнасці Касцёла Ён дае гэтай “зямлі” найбольшы дар – магчымасць збаўлення чалавечай душы. Спасылаючы Святога Духа на Апосталаў, Пан Бог распачынае жыццё Касцёла, распачынае дарогу чалавека ў Касцёле. Варта разам з Апосталамі, якія не баяцца атрымаць дар моў і веды, неабходныя для абвяшчэння Божага слова, рэалізаваць найважнейшую мэту ў жыцці – абвяшчаць Уваскрослага Хрыста. Каб аднавіць нашу зямлю, трэба пачаць ажыццяўляць гэтую мэту. Напаўняючыся Святым Духам, давайце будзем старацца рабіць гэта, абвяшчаючы Евангелле. Беларусь павінна змяняцца не толькі архітэктурна, але, перш за ўсё, духоўна. Святы Дух прыходзіць і робіць сваё, калі толькі мы Яго прагнем. Святы Дух вельмі патрэбны, Ён быў патрэбны калісьці, але сёння, асмелюся сказаць, Ён патрэбны яшчэ больш. †

 Нашы сустрэчы кож­ны другі тыдзень з’яў­ляюцца нагодай, каб пагаварыць аб Касцёле: гэта вялікая, шырокая і прыгожая тэма, якая павінна цікавіць кожнага з нас. Касцёл – гэта Божы дом. Мы з дзяцінства чуем гэтую катэхетычную праўду, якой вучымся з моманту Першай св. Камуніі, і спрабуем зразумець яе на працягу ўсяго нашага жыцця. Перш чым дом стаў сімвалам Касцёла, ён на працягу стагоддзяў быў сімвалам таго, што кожнаму чалавеку блізкае і дарагое. У Старым Запавеце “дом” разумеўся часта не як будынак, але, перш за ўсё, як сямейная, родавая і народная супольнасць. Гэтае значэнне заключае ў сябе абавязковасць узаемадзеяння чалавека з Богам, гэта значыць, заключэнне сужэнства, нараджэнне патомства, а таксама перадача дзецям рэлігійных каштоўнасцей і ўзорнае жыццё бацькоў. Новы Запавет разумее слова “дом” як Касцёл. Прыкладам хатняга Касцёла з’яўляецца дом Святой Сям’і з Назарэта, якая дазваляе зразумець, хто такі Езус Хрыстус.
    Касцёл – гэта менавіта такі дом, дзе мы духоўна можам адпачыць, адчуць сябе шчаслівымі. Цяпер, напэўна, гэта адчуваюць першакамунійныя дзеці разам са сваімі бацькамі, моладзь, якая ў нашай дыяцэзіі ў такой вялікай колькасці прыступае да сакраманту канфірмацыі, а таксама кожны з нас, калі накіроўваецца на нядзельную сустрэчу са Збаўцам у касцёл, каб пазнаць, кім з’яўляецца Езус Хрыстус. †

 Праз заступніцтва Яна Паўла II юрыстка з Коста-Рыкі Флорыбэт Мора Дыяз пасля прагляду тэлетрансляцыі з беатыфікацыі Яна Паўла II адчула сябе значна лепш, а галаўны боль ужо не дакучаў ёй. Урач, які раней паставіў ёй дыягназ рак аўнерызма мозга, не мог паверыць і прамовіць слова. 5 ліпеня 2013 года выйшаў дэкрэт папы Францішка аб прызнанні цуду.
    Праз заступніцтва Яна Паўла II блізкі яго супрацоўнік кард. Франчэска Маркізана, адказны за базіліку св. Пятра, раскрыў падрабязнасці свайго цудоўнага аздараўлення. Гэты італьянскі кардынал пасябраваў з кс. б-пам Вайтылам у 1962 г. Пяць гадоў таму яму была праведзена сур’ёзная аперацыя на адной з галоўных шыйных артэрый, якая дастаўляе кроў у мозг. На жаль, з-за ўрачэбнай памылкі падчас аперацыі была паралізавана яго правая галасавая звязка. Ён размаўляў так ціха і невыразна, што яго немагчыма было зразумець. Аднойчы наведаць яго прыйшоў Святы Айцец. Дакранаючыся да хворага месца, ён сказаў: “Не бойся, паглядзіш, Бог нанова дасць табе голас. Я буду маліцца за цябе”. Хутка пасля гэтай сустрэчы кардынал Маркізана поўнасцю вылечыўся. І шмат іншых незлічоных цудаў адбылося дзякуючы вялікай любові да Бога Яна Паўла II. †