Семінарыйная газета

Умілаваныя ў Хрысце браты і сёстры! Чацвёртая Велікодная нядзеля з’яўляецца нядзеляй Добрага Пастыра, а таксама - Сусветным днём малітваў за святарскія і манаскія прызванні. Езус з’яўляецца добрым пастырам, які не ўцякае перад небяспекай. Таму я – не самотны, мая самотнасць і бездапаможнасць перад абліччам цяжкасцяў была пераможана і я магу з большым супакоем ісці па жыцці.Езус, адыходзячы з зямлі, запэўніў, што нас не пакіне сіротамі. Таму ён аставіў нам дапамогу, якая адпавядае маім жаданням: ксяндзы. Гэта яны ўмацоўваюць чалавека моцай Хрыста ў сакрамэнтах, дапамагаюць нам сустрэць жывога і сапраўднага Езуса ў св. Камуніі, паказваюць нам шлях сярод складанасцяў жыцця. Можа хтосьці скажа, што яшчэ не адчуў гэтага, не сустрэў такога святара. Сёння ж усклікніце, браты і сёстры, услед за папам Бэнэдыктам XVI: “Марыя, Маці Касцёла, беражы кожнае, нават самае меншае “зерне” прызвання ў сэрцах тых, каго заклікае Бог, каб яны былі бліжэй да Яго і пераймалі Хрыста. Няхай Марыя пасадзейнічае таму, каб гэтае “зерне” стала квітнеючым дрэвам са шматлікімі пладамі для дабра ўсяго Касцёла”. †

Ва ўсім свеце яшчэ можна пачуць радасны заклік: “Хрыстус уваскрэс!”, які нагадвае нам пра тое, што не так даўно мы адзначалі вялікую падзею ў гісторыі ўсяго чалавецтва: Змёртвыхпаўстанне Хрыста. У каталіцкім Касцёле прадаўжаецца Велікодны перыяд, падчас якога хрысціяне разважаюць пра Змёртвыхпаўстанне Пана, як і пра тое, што адбылося пасля гэтай падзеі. Кожны дзень гэтай пары нагадвае пра праўду, што Езус жыве і перамог смерць.

На працягу многіх гадоў чацвёртая Велікодная нядзеля адзначаецца як нядзеля Добрага Пастыра і пачынае ў Касцёле тыдзень малітваў за новыя святарскія і манаскія пакліканні. Згаданы тыдзень з’явіўся па ініцыятыве Паўла VI, які 23 студзеня 1964 г. пастанавіў, што адна з нядзеляў Велікоднага перыяду будзе прызначана для малітваў за прызванні да святарскага стану і манаскага жыцця. Асаблівае значэнне гэты тыдзень і нядзеля Добрага Пастыра набіраюць падчас году Святарства, калі ўвесь Хрыстовы Касцёл просіць Найвышэйшага Пастыра Езуса Хрыста аб шматлікіх новых і святых пакліканнях да святарскай службы. Аднак, каб зразумець тэалагічны сэнс гэтай нядзелі, трэба перанесціся на 2000 гадоў назад у той час, калі па зямлі хадзіў Хрыстус, як і ў перыяд жыцця першых хрысціянаў. †

Дарагія чытачы!

У адным з папярэдніх нумароў газеты “Слова Жыцця” мы прапанавалі Вам артыкул пра пачатак дзейнасці місіянерскага кружка ў нашай семінарыі. Тады было зазначана, што сустрэчы членаў нашага клерыцкага кружка адбываюцца два разы ў месяц ці раз у два тыдні. Падчас адной з такіх сустрэчаў мы вырашылі, што для кожнай чарговай сустрэчы члены місіянерскага кружка падрыхтуюць рэферат, які пазнаёміць слухачоў з сітуацыяй Касцёла ў пэўным місіянерскім краі. Сёння мы хочам абрысаваць Вам сітуацыю місіянераў у Афрыцы. Давайце пачнём з Кеніі.
    Кенія – дзяржава, якая ляжыць ва ўсходняй Афрыцы ля Індыйскага акіяна. Яна мяжуе з Эфіопіяй, Самалі, Суданам, Танзаніяй і Угандай. Тэрыторыя гэтай краіны складае 582 800 квадратных кіламетраў, што амаль у два з паловай разы перавышае тэрыторыю Беларусі. Звыш 3-х мільёнаў людзей яе насяляюць. Дзве трэція насельніцтва Кеніі – хрысціяне, а да каталіцкага Касцёла належыць кожны чацвёрты кеніец. 22 % насельніцтва складаюць прыхільнікі традыцыйнай рэлігіі, а 1\8 – ісламу. †

Божа, ад якога паходзіць усякае бацькоўства на небе і на зямлі. Ойча, які ёсць Любоў і Жыццё! Здзейсні так, каб кожная чалавечая сям’я на зямлі станавілася сапраўднай святыняй жыцця і любові для ўсё новых пакаленняў з дапамогай Твайго Сына, Езуса Хрыста.Няхай Твая ласка накіроўвае думкі і ўчынкі сужэнцаў да дабра іх уласных сем’яў і ўсіх сем’яў на свеце. Учыні, каб маладое пакаленне знаходзіла ў сем’ях моцную апору для сваёй чалавечнасці і яе развіцця ў праўдзе і любові. Здзейні, каб любоў, узмоцненая ласкай сакрамэнту Сужэнства, аказалася мацнейшай, чым усе слабасці і крызісы, цераз якія не раз праходзяць нашыя сем’і. Амэн.

Аднойчы мне задалі такое пытанне: “Як ксёндз ці клерык можа штосьці парадзіць ці дапамагчы сям’і, калі ў яго няма яе?” Я падумаў: “Праўда, што я, клерык, магу сказаць аб сям’і?” Але адразу ж адкінуў гэтую думку і адказаў: “Але ж я правёў у сям’і дзіцячыя і юнацкія гады. Я выйшаў з сям’і, каб рэалізаваць сваё жыццёвае прызванне ў сям’і Божага люду”. З-за гэтага пытання, а таксама з-за апошняга нашага паломніцтва ў Чанстахову на начное чуванне шэнштацкага руху, які ахоплівае выхаванне сем’яў, я хацеў бы падзяліцца з чытачамі сваім роздумам пра сям’ю. †

У Касцёле – Целе Хрыста, не ўсе яго члены выконваюць аднолькавыя функцыі. Знешне гэтая разнароднасць функцый у ажыццяўленні культу ілюструецца існаваннем рознага літургічнага адзення. Давайце нагадаем сёння пра некаторае з іх:

Комжа з’яўляецца ўкарочанай альбай, таму і сімволіка яе ідэнтычна апошняй: адзначае чысціню душы, стан асвячальнай ласкі. З самага пачатку яна ўжывалася ў хоры падчас ажыццяўлення Літургіі гадзінаў, а пачаўшы з XIV ст. - для іншых літургічных функцый. Яе апранаюць таксама святары, якія не цэлебруюць св. Імшу, але прымаюць у ёй удзел (напрыклад: удзяляюць св. Камунію ці збіраюць ахвяры). Комжа з’яўляецца асноўным адзеннем міністрантаў. †

Валадар сярод нас, Хрыстэ!

Дарагія міністранты! Падчас Велікодных урачыстасцяў мы аддаёмся ўспамінам пра перамогу Хрыста над грахом і смерцю. Наш Настаўнік, Гаспадар жыцця, адкрыў усяму чалавецтву брамы неба, дзякуючы паўстанню з памерлых. Кожны чалавек можа стаць спадкаемцам Нябеснага Валадарства, калі толькі ён адкажа свайму Збавіцелю сваёй непахіснай верай і добрымі чынамі. Людская істота, а асабліва хрысціянін, прызвана ўжо тут на зямлі да святасці: “Будзьце святымі, бо Я – святы, Пан, ваш Бог!” – чытаем у адной з кнігаў Старога Запавету (Лев 19, 2).
    Ці магчыма ў XXI стагоддзі святасць? Каб адказаць на гэтае пытанне, я запрашаю Вас, дарагія сябры, да супольнага роздуму.
    Касцёл навучае, што святы – гэта чалавек, які любіць Бога звыш сваіх сілаў і згаджаецца з Яго воляй. Сучасны свет, развіццё цывілізацыі, пагоня за грашамі перашкаджаюць людзям імкнуцца да святасці. Сёння нам можа здавацца, каб стаць святым, трэба быць кімсьці выключным і мець дар ад Бога. Аднак гэта не да канца праўда. Ідэал святога змяніўся на працягу тысячагоддзяў. Несумненна, святымі былі наступныя асобы: св. Стэфан, св. Алексій, св. Францішак з Асыжу, нягледзячы на тое, што яны ішлі да Айца ў неба рознымі шляхамі. Яны былі святымі, бо святы – гэта чалавек, які згаджаецца з Божай воляй. †