Życie Kościoła

    Księże Arcybiskupie, od naszej ostatniej rozmowy upłynęło już sporo czasu, chciałoby się więc podczas tej rozmowy poruszyć kilka tematów. Po powrocie z Moskwy Ksiądz Arcybiskup jest już od kilku lat na Białorusi. Zdaniem Metropolity, jaki jest dzisiaj Kościół katolicki na Białorusi?
    Oczywiście, to już nie ten Kościół, który zostawiłem w 1991 roku. Kościół, który teraz ma swoje diecezje, dwa seminaria, wydawnictwa, znacznie więcej kościołów i księży, osób konsekrowanych, młodzież, która cały czas poszukuje prawdy. Wszystko to mnie bardzo cieszy.

    Księże Arcybiskupie, jakie są przed Kościołem na Białorusi zadania do pokonania?
    No właśnie, mimo tej radości mamy jeszcze wiele zadań do pokonania. Dlatego ten Kościół, który, z jednej strony, staje na nogi, albo, można nawet powiedzieć, nieźle stoi na nogach, boryka się z nowymi problemami. Przede wszystkim, niedostateczna ilość Kościołów w wielkich miastach, między innymi w Grodnie i Mińsku, chociaż też na pewno i w innych. Do tego, niedostateczna jeszcze jest liczba księży i tu, na pewno, pojawia się problem powołań, bo dwa seminaria mogłyby mieć nie 80 – 90 seminarzystów, a 150 i więcej. †

Matka Boża Ostrobramska - uroczystość - 16 listopada

Św. Kazimierz - święto - 4 marca †

O Pani moja, Święta Maryjo!
Twojej łasce, osobliwej straży i miłosierdziu Twojemu, dzisiaj i każdego dnia, i w godzinę śmierci mojej, duszę i ciało moje polecam. Wszystkie nadzieje i pociechy moje, wszystkie uciski i dolegliwości, życie i konieć życia mojego Tobie polecam, aby przez zasługi Twoje wszystkie uczynki moje były sprawowane i rządzone według Twojej i Syna Twojego woli. Amen.

Od ponad trzystu lat Matka Boża Ostrobramska jest szczególną Opiekunką litewskiej, białoruskiej i polskiej ziem. Piękny wizerunek Najświętszej Maryi Panny z lekko pochyloną głową, w aureoli dwunastu gwiazd i wielu promieni skłania do refleksji i modlitwy. Delikatna, smukła postać Bogarodzicy z przymkniętymi oczami i skrzyżowanymi na piersiach dłońmi wzbudza miłość i zaufanie. Niesamowita łagodność, zamyślenie i słodycz, a zarazem głęboka powaga promieniują z tego wizerunku. †

Chrystus oczekuje nas w raju! Nie zapominajcie nigdy o tej najwyższej i pocieszającej prawdzie.

W Kazaniu na Górze Jezus mówi przecież także o błogosławionych cichych, którzy na własność posiądą ziemię. Zapewne są i tacy „cisi” święci, o których nie mówi żadna znana legenda ani żadna książka opisująca bohaterów historii powszechnej czy historii Kościoła. Wie o nich jedynie Bóg, który wpisał ich w najtrwalszą księgę życia, jaką jest serce Jego wiecznej miłości.

Gdy w 36 r. (trzy lata po śmierci Chrystusa) pod kamieniami ginął pierwszy męczennik – diakon Szczepan, nikomu nie przyszło na myśl, aby jego grób otoczyć czcią o charakterze religijnym. Z czasem jednak dostrzeżono podobieństwo między tą męczeńską śmiercią a zbawczą śmiercią Chrystusa. Stopniowo rodziła się myśl o naśladowaniu Mistrza, o jednoczeniu się z Nim, aż do śmierci. Świętymi stawali się ci, którzy poprzez swoje życie na wzór Chrystusa stali się godni, by być z nim w Królestwie Bożym. Stawali się nimi królowie, żołnierze, pustelnicy, asceci, dziewice, pokutnice, kapłani, proste mniszki, a nawet żebracy i włóczęgi. Wszyscy oni, zaliczeni w poczet świętych niegdyś i w czasach współczesnych byli i są cisi, strapieni, spragnieni sprawiedliwości, miłosierni i czystego serca. Ktoś kiedyś trafnie powiedział, że święci są „odblaskiem Chrystusa”, bowiem był On dla nich w życiu ze wszechmiar godnym do naśladowania świętym wzorem. †