З жыцця Касцёла

Мы вельмі рады, што Вы вярнуліся ў сваю дыяцэзію. Падчас Вашага побыту ў Рыме мы злучаліся з Вамі духоўна. Калі ласка, Ваша Эксцэленцыя, падзяліцеся з нашымі чытачамі сваімі ўражаннямі ад візіту Ad Limina Apostolorum? Як пачаўся Ваш візіт?
    Першы дзень візіту, а было гэта ў суботу 12 снежня б.г., у 7.30 гадзінаў мы пачалі са св. Імшы ў базыліцы імя св. Пятра пры рэліквіях апостала. Гэта вельмі важна. Мы памяталі ў нашых малітвах пра ўвесь Касцёл на Беларусі і, безумоўна, кожны біскуп – пра сваю дыяцэзію, пра святароў, клерыкаў, пра сёстраў і пра вернікаў. У нас было за што дзякаваць Богу цераз заступніцтва св. Пятра і прасіць аб сіле кіраваць гэтым Касцёлам і дапамагаць Святому Айцу, быць вернымі свайму пакліканню. †

27 снежня – свята Святой Сям’і

Калі кожны з нас раздумвае пра сучасную сям’ю, то заўважае ў ёй шматлікія цяжкасці і праблемы. Адначасова ідзе пошук магчымых выхадаў для яе, а таксама розных узораў для пераймання. У гэтым пошуку на першым месцы павінна быць Святая Сям’я, якая з’яўляецца прыкладам для кожнай хрысціянскай сям’і.

Ксёндз Ян Бэртхер, заснавальнік супольнасці Місіянераў Святой Сям’і, зазначыў у сваёй працы “Культ і перайманне Святой Сям’і”, што Езус, Марыя, Юзаф – гэта тры нераўназначныя вяршыні, якія любілі адзін аднаго. На іх прыкладзе здзяйсняецца такая ўзнёслая гармонія няроўнасці, што аналагічнай не было і ніколі не будзе ва ўсім створаным свеце. Рэалізаваць любоў у сужэнстве – нялёгкая справа. І Святой Сям’і не былі аблегчаны высілкі ў гэтым плане. Іх супольнае жыццё не было лёгкім, але нягледзячы на гэта дзякуючы сваёй вернасці і цнотам іх прыклад сямейнага жыцця і далей служыць узорам для пераймання. Ксёндз падкрэсліў, што кожная хрысціянская сям’я – гэта дамашні Касцёл, узмоцнены прысутнасцю Хрыста, так як Святая Сям’я, узмоцненая прысутнасцю Дзіцятка Езус, пілігрымуе ў часе да канца вякоў, ідучы на сустрэчу з Богам-Айцом. На гэтым шляху сучасныя сем’і крочаць слядамі вандроўкі Святой Сям’і, якая ішла першай у гэтай пілігрымцы веры, чым з’яўляецца жыццё.†

У другі дзень святаў Нараджэння Пана Касцёл успамінае постаць першага хрысціянскага мучаніка св. Стэфана. Радасць, якая выплывае з Нараджэння Езуса, прымае як бы іншае адценне. Мы суцішваемся і раздумваем пра мучаніцтва сведка Евангелля. З пачатку існавання хрысціянства такі род смерці разумелі як самую дасканалую форму пераймання Хрыста, ідэал святасці, стойкасці і асаблівай Божай ласкі.

Стэфан з’яўляецца святым – аб гэтым мы ведаем са старонкаў Святога Пісання. У хуткім часе пасля Унебаўшэсця Езуса хрысціяне, якія жадалі жыць паводле Яго навукі, аддавалі свае маёнткі на патрэбы хрысціянскай гміны. Для распараджэння тымі дабротамі і для паслугаў убогім выбралі сем дыяканаў. Гэта былі мужчыны з добрай рэпутацыяй. Сярод іх у ліку першых называюць Стэфана. Гэты чалавек быў блізка Бога і адкрыты на патрэбы іншых. У сваёй дзейнасці ён злучаў дасканала клопат пра ўбогіх, навучанне ў сінагогах з тым, што ён здзяйсняў вялікія справы сярод людзей. Стэфан, падтрыманы Божай моцай, рабіў гэта з вялікім энтузіязмам. Ён расказваў пра гісторыю выбранага народу і любові Бога да свайго люду. †

“Ціхая ноч, святая ноч Любоў нясе людзям усім” – так можна дазволіць сабе змяніць тэкст вядомай каляднай песні. Гэта цалкам адлюстроўвае атмасферу Божага Нараджэння, нашыя пачуцці і дасць нам падставу да роздуму над значэннем гэтага свята.

Не толькі каляровыя цацкі з бліскоткамі

Нягледзячы на тое, што прылаўкі ў магазінах ужо з пачатку лістапада былі аздоблены па-святочнаму, нягледзячы на тое, што тэлерэкламы заахвочваюць нас купляць падарункі пад ёлку, то і так толькі ў гэтыя дні нам дадзена магчымасць адчуць поўнасцю святы Божага Нараджэння. Нельга пазбегнуць камерцыйнага боку святаў і цяжка гэта асуджаць. Чалавек, які тужыць па святочнай атмасферы, хоча яе наблізіць у тых месцах, дзе праводзіць шмат часу: у школе, на працы ці ў згаданых крамах, робячы перадсвяточныя пакупкі ці нават у рэкламах - усюды можна адчуць атмасферу Божага Нараджэння. Аднак звядзенне святаў толькі да гэтага іх моцна збядняе. А такая сітуацыя склалася ў многіх краінах Заходняй Еўропы і ў ЗША. Тут адзначаюць “Christmas”, але так мала гаворыцца пра Езуса, а таму гэтыя святы існуюць там для саміх святаў. А каб не дапусціць звесці Божае Нараджэнне толькі да ёлкі, падарункаў і святочных звычаяў, то варта задаць сабе некалькі пытанняў: “Для чаго Езус Хрыстус прыйшоў на зямлю?”, “Чаму Ён прыняў постаць малога, нявіннага дзіцяткі?”, “Чаму вучыць пастава Езуса, які адказваецца ад радасці Неба, каб быць “Богам з намі”? †

27 – 29 лістапада б.г. пры Пабрыгіцкім касцёле ў Гродне прайшлі VII рэкалекцыі цвярозасці. Біскуп Аляксандр Кашкевіч, ардынарый Гродзенскай дыяцэзіі, які цэлебраваў Эўхарыстыю ў пятніцу, увёў шматлікіх яе ўдзельнікаў у рытм рэкалекцый. Словы і благаславенне біскупа ўзмацнілі ў духоўным плане звыш сто чалавек, якія прыбылі з усёй Беларусі і з-за мяжы для руплівай працы над сабой. У сёлетнім годзе Святарства на ўсіх сустрэчах прысутнічалі пастаянныя душпастыры Ананімных Алкаголікаў і ксяндзы, якія прыхільна адносяцца да АА. Штодзённа на літургіі быў з намі кс. Антоній Грэмза – рэктар Пабрыгіцкага касцёла. Падчас св. Імшы ў першы дзень разам з удзельнікамі рэкалекцый супольна маліліся ксяндзы: Аляксандр Пятровіч і Павел Салабуда. У другі дзень рэкалекцый ранішнюю канферэнцыя на тэму: “Час уцякае, вечнасць чакае” абвясціў і правёў дыскусію а. Дзмітрый Лабкоў CSsR. Ксёндз Тадэвуш Крыштопік ажыццявіў пакутнае набажэнства пасля паўдня. З чыстымі і радаснымі сэрцамі быў прывітаны на суботняй Эўхарыстыі кс. Андрэй Радзевіч з ВДС з Гродна – галоўны цэлебрант і казнадзей, а таксама ансамбль “AVE”, які выступіў з канцэртам. †