Pytania i odpowiedzi

Tajemnica spowiedzi nie ma granicy, za którą wolno by było uchylić zasłonę poufności. Jest to tajemnica absolutna, zobowiązująca każdego bez wyjątku kapłana w każdym bez wyjątku przypadku. Wyjątkowość tej tajemnicy wiąże się z osobliwością udziału kapłana w najbardziej intymnej sferze – wewnętrznym świecie penitenta (spowiadającego się).
    Wewnętrzny świat człowieka jest święty (nietykalny). Penitent pozwala spowiednikowi wejść do tego świata tylko na podstawie wiary w Pana i zaufania do kapłana jako do kompetentnego pomocnika w procesie wyznawania grzechów.
   Kapłanowi zabrania się ujawniać tajemnicę spowiedzi, nawet jeżeli przyjdzie zapłacić za to życiem. Usłyszana podczas spowiedzi informacja nie ma prawa w żadnych okolicznościach przekroczyć ramy danej spowiedzi. Czyli kapłan nie może pod żadnym pretekstem powracać do usłyszanej podczas spowiedzi informacji lub korzystać z niej. Nawet pośrednie rozgłoszenie tajemnicy spowiedzi (nieświadomy przeciek informacji) automatycznie dyskwalifikuje kapłana, pozbawia go święceń kapłańskich i doprowadza do kary przewidzianej przez kościelne prawo kanoniczne. Każdy kapłan wie o absolutnym obowiązku zachowania tajemnicy spowiedzi, nietykalność której jest ważniejsza od życia kapłana. †

   Niedawno w kościele dawano nam do całowania relikwie bł. M.Sopoćki. Po co są te obrzędy?

   Oddawanie czci relikwiom świętych jest wyrazem naszej czci dla świętego, jego bohaterskiego życia i, co najważniejsze, świadczy o naszej wierze w jego wstawiennictwo za nas przed Bogiem. Relikwie to cząstka osobistej rzeczy (lub ciała) świętego. W pewnym sensie te rzeczy można porównać z pamiątkami po bliskim i drogim naszemu sercu człowieku, które przypominają nam o nim i o tym, co mówił, do czego wzywał. Z relikwiami jest również związana nasza wiara w to, że łaska Boża szczególnie sprzyja wszystkiemu, co zostało poświęcone (na własność) Panu. Wielu z nas zna wypadki, kiedy działanie złego ducha jest związane z kontaktem z jakąś rzeczą, miejscem, które wyznaczył dla niego gospodarz. Jednak nie wszyscy zastanawiają się nad tym, że Pan Bóg również szczególnie działa w poświęconych Jemu miejscach i przez poświęcone Jemu przedmioty, ponieważ stają się one za sprawą modlitwy poświęcenia Jego własnością (człowiek, jak właściciel miejsca bądź przedmiotu, całkiem zawierza go Bogu jak nowemu właścicielowi).
    Należy również unikać magicznego (pogańskiego) stosunku do relikwii jak do totemów, fetyszy, idoli. Sam przedmiot nie działa, jest neutralny, to tylko „strzałka” (znak), która kieruje nas ku Panu. Od nas zależy, czy będziemy to odbierać jako rzecz szanowanego przez nas i umiłowanego przez Pana człowieka, w modlitewną pomoc którego wierzymy i oczekujemy na nią i przez którego działa szczególna łaska. A przecież ciało człowieka jest znacznie ważniejsze od jakiej bądź własności. Dlatego jest różnica pomiędzy zwykłą relikwią a relikwiami świętych. Należy więc zachować zdrowy dystans, żeby, z jednej strony, nie lekceważyć świętego (poświęconego Panu), a z drugiej – nie robić z przedmiotu samoczynnego idolu bądź talizmanu.

     W okresie Adwentu bardzo ważnym, wymownym i często stosowanym w liturgii domowej znakiem jest świeca. Świece i lampiony posiadają bogatą symbolikę. W liturgii Kościoła światło jest stosowane jako znak już od IV wieku i jest symbolem radości. Głównie jednak jest symbolem Chrystusa, gdyż prorocy zapowiadali Go jako światłość (Iz 49,6). Świeca jest również symbolem życia chrześcijanina, który jest włączony w światłość Chrystusową i żyje zgodnie z przykazaniami Bożymi. Wymienia się kilka rodzajów świec adwentowych: Świeca roratna, koloru białego lub jasnożółtego, jest przewiązana białą wstążką i udekorowana zielenią (najczęściej mirtem). Umieszcza się ją na ołtarzyku domowym, często obok figurki lub obrazu Matki Bożej.
    Zapalana w czasie modlitw rodzinnych, symbolizuje Maryję, która w mroczny czas adwentowy w swoim łonie niesie światu Chrystusa - Światłość Prawdziwą. Świeca kalendarzowa, na której są oznaczone daty czterech niedziel Adwentu lub poszczególnych dni tego okresu, jest zapalana w czasie modlitw rodzinnych i przy posiłkach. Każdego dnia pali się ją do miejsca przeznaczonego na ten dzień. Dopala się całkowicie przy wieczerzy wigilijnej. Świeca Maryjna, ustawiana w dniu 8 grudnia lub w przeddzień wieczorem na uroczystość Niepokalanego Poczęcia, jest dekorowana zielenią i kwiatami. Po jej zapaleniu rodzina może zaśpiewać „Magnificat», odmówić tajemnicę Różańca świętego - Zwiastowanie NMP - lub śpiewać pieśni Maryjne. Lampiony adwentowe w formie czworoboku zamkniętego, którego ścianki są podklejone od wewnątrz kolorową bibułą i przypominają gotyckie witraże z symbolami chrześcijańskimi lub scenami biblijnymi, w domu są na widocznym miejscu, a dzieci, idąc na roraty, zabierają je ze sobą do kościoła. Lampion adwentowy jest ilustracją do przypowieści Jezusa o pannach roztropnych (Mt 25,1-13).
    Kolejnym takim znakiem jest siano dobrych uczynków - zwyczaj przeniesiony z Francji. W pierwszą niedzielę Adwentu każde dziecko dostaje od rodziców pusty żłóbek. Odtąd każdego dnia wieczorem przy modlitwie pacierzowej dziecko czyni rachunek sumienia i za każdy dobry uczynek wkłada jedną słomkę siana do żłóbka. Jest to dar dziecka dla Bożego Dzieciątka na pamiątkę Jego urodzin. Widok żłóbka z sianem dobrych uczynków napełnia dziecko tęsknotą za Zbawicielem przy pójściu na spoczynek i przy przebudzeniu się rankiem. W dzień Bożego Narodzenia każde dziecko, budząc się ze snu, znajduje w swoim żłóbku figurkę Dzieciątka Jezus.
    Starajmy się wprowadzać do naszych domów rodzinnych obrzędy o treści chrześcijańskiej: własne lub te już znane, żeby pomagały budować miłość, wrażliwość i braterskość zarówno w każdym człowieku, jak i między ludźmi.

     Przede wszystkim na rodzicach leży odpowiedzialność za religijne wychowanie dzieci. Tak jak rodzic uczy dziecko, by powiedziało „dziękuję” czy „przepraszam”, tak również powinien nauczyć dziecko od maleństwa modlitwy. Modlitwa w domu rodzinnym powinna mieć uprzywilejowane miejsce. Modlitwa może pomagać w budowaniu ciepłych stosunków między rodzicami i dziećmi, kształtując w dziecku postawę wielkoduszności i miłości.     Najważniejsze, by modlitwa w domu nie była tematem kłótni, bowiem w takiej sytuacji dziecko nie będzie chętnie klękać do wieczornych pacierzy czy żegnać się przed jedzeniem. Należy każde słowo modlitwy dziecku wyjaśniać. Nie śmiać się z pomyłek, bo to może dziecko zawstydzić i sprawić, iż z niechęcią będzie się stawiało do wszystkiego, co ma związek z wiarą. Na początku należy uczyć dziecko prostych modlitw, pamiętając o tym, że modlitwa zawsze ma być dostosowana do poziomu intelektualnego i emocjonalnego człowieka. Nie można od małego dziecka oczekiwać mądrych wypowiedzi teologicznych. Czasami rodzice są zbyt ambitni, bowiem starają się zastąpić stare i mało inspirujące modlitwy własną twórczością. Jednak dziecko powinno się modlić, a nie odmawiać to, co zostało stworzone przez rodziców. Kilka praktycznych wskazówek: dziecko powinno zrozumieć, że modlitwa jest najlepszą rozmową z Ojcem Niebieskim, który nas kocha; należy wytłumaczyć dziecku, że nawet jeśli wydaje się mu, że Bóg milczy, to naprawdę nigdy go nie opuszcza; trzeba nauczyć dziecko unikania podczas modlitwy wszelkiego udawania; krótka i szczera poranna modlitwa wraz z dzieckiem może sprawić, że będzie ono miało przez cały dzień dobry humor, a modlitwa przed snem wyciszy je i uspokoi; podczas modlitwy dziecko może mieć swoje rytuały lub ceremonie, nie należy tego likwidować; warto utrzymywać modlitwę dziecka w duchu radości, a nie wyłącznie smutku i grzechu, przecież Święta Teresa z Awila powiedziała: „Od smutnych, poważnych i ponurych świętych zachowaj nas, Panie!” Dlatego też troskliwa opieka nad małym dzieckiem jest tak ważna i wyjątkowa .