Pytania i odpowiedzi

Bractwo Żywego Różańca powstało w 1826 roku w Lyonie (Francja). Dzisiaj w całym świecie liczy ponad 9 milionów członków. Ma ono na celu ożywienie różańca, zebranie pod jego sztandarem jak najwięcej ludzi. Zadaniem Bractwa jest, aby należało do niego chociażby 15 osób. Na dzień dzisiejszy, po tym, jak Papież Jan Paweł II wprowadził Tajemnice Światła, do tego, aby powstało Bractwo potrzebne jest 20 osób. Tworzą one tak zwaną Różę. Każdy członek Róży jest zobowiązany do codziennego odmawiania jednej dziesiątki różańca i rozważania jednej tajemnicy w ciągu miesiąca. Zazwyczaj raz na miesiąc członkowie wymieniają się tajemnicami. Tak wspólnie modli się 20 osób, a więc codziennie odmówiony jest cały różaniec i rozważane są wszystkie tajemnice. Wszystkich członków Róży dotyczy taka sama zasługa, jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie oznacza grzechu, a utratę zasługi. Celem Bractwa Żywego Różańca jest wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną misyjnych działań Kościoła. †

Zastanówmy się najpierw, skąd się bierze ten niepokój lub lęk przed spowiedzią. Najczęściej, idąc do spowiedzi, rozmyślamy o spowiedniku lub popełnionym grzechu. Myślimy, że spowiednik, którego bardzo dobrze znamy, nas zgani, skrzyczy, zgorszy się naszym grzechem lub w ogóle przestanie nas szanować jak dotychczas.
Właśnie w tym momencie popełniamy wielki błąd. Grzesząc, nie odczuwamy lęku przed Bogiem. W takim razie dlaczego lęk przed człowiekiem ma nam zamknąć drogę do spotkania z Bogiem? Należy pamiętać, że podczas spowiedzi mówimy do Jezusa. Jezus, który bardzo kocha wszystkich ludzi, nigdy nas nie potępi, nie wyszydzi i nie wyśmieje. Kapłan nie patrzy na człowieka przez pryzmat jego grzechów. Rozmawiamy ze spowiednikiem tak, jakbyśmy rozmawiali z samym Jezusem. Kapłan jest tylko narzędziem w ręku Pana. Przecież pamiętamy, że Bóg zna wszystkie nasze grzechy. Spowiedź nie boli – spowiedź leczy naszą duszę. Powinniśmy skupić wszystkie nasze uczucia nie na lęku przed spowiedzią, lecz na żalu za grzechy i nawróceniu. Dla Boga najważniejsze jest nasze zbawienie. †

Кatechizm dla młodych został wydany z inicjatywy papieża Benedykta XVI. Jest to książka warta przestudiowania. Powstała pod fachowym kierownictwem arcybiskupa Wiednia, Christoph'a Schonborna. Napisana językiem prostym, na zasadzie pytanie – odpowiedź. Struktura książki jest bardzo prosta. Ma schemat przyjęty w katechizmach od stuleci: w co wierzymy, jak celebrujemy misteria chrześcijańskie, w jaki sposób mamy żyć w Chrystusie, jak powinniśmy się modlić. Do książki dodany jest komentarz, który pomoże młodzieży zrozumieć sens prawdy Bożej i odnaleźć właściwy stosunek do życia. Na stronach katechizmu zostały umieszczone ilustracje i zdjęcia, cytaty z Pisma Świętego oraz wypowiedzi Świętych. Dla każdego z nas ten katechizm może stać podręcznikiem na co dzień.
    We wstępie Ojciec Święty zachęca młodzież do studiowania katechizmu z zapałem i cierpliwością. "Zachęcam Was zatem: studiujcie katechizm! Jest to pragnienie mojego serca. Ten katechizm nie będzie dla Was łatwą lekturą. Będzie bowiem wymagał od Was nowego życia". Papież Benedykt XVI proponuje wszystkim duszpasterzom wspaniałe narzędzie do pracy z młodzieżą. †

Uważam, że jednym z najważniejszych tematów, ze względu na który, zresztą, i obradował Sobór Watykański II, jest rola i miejsce człowieka wierzącego we współczesnym świecie.
    XX wiek przyniósł człowieczeństwu progres, szybki rozwój nauki i techniki, medycyny i edukacji. Z innej strony, pod wpływem możliwości i osiągnięć pojawiła się pycha, wiara we wszechmoc człowieka, który może sam, bez Bożej pomocy kierować swym życiem. I jako wynik – możliwość odrzucenia odwiecznych wartości, których źródłem jest Bóg, a także podstawowych zasad moralności i stosunków międzyludzkich. Wiara stała się "niemodna", nienowoczesna. Coraz częściej zaczęły się pojawiać opinie o tym, że Ewangelia i Kościół są już nieaktualne, nie odpowiadają potrzebom dnia dzisiejszego. Nawet teraz, w naszych czasach, można usłyszeć zdania, że miejscem człowieka wierzącego są tylko świątynia lub sala katechetyczna i on w ogóle nie powinien się wtrącać w codzienne życie społeczne lub wprowadzać do niego swoje zasady. †