Pytania i odpowiedzi

Odpowiadając na to pytanie, trzeba najpierw przypomnieć, czym jest ciało człowieka z chrześcijańskiego punktu widzenia. Z Objawienia Bożego wiemy, że Bóg stworzył człowieka jako istotę cielesno-duchową przeznaczoną do życia wiecznego. Jak przypomina nam św. Augustyn: "Człowiekiem nie jest samo ciało albo sama dusza, lecz to, co jest złożone z duszy i ciała". Do życia wiecznego przeznaczona jest nie tylko dusza, ale i ciało człowieka, które w ciągu całego życia było świątynią Ducha Świętego. I jak uczy Kościół, po śmierci człowieka dusza idzie na Sąd Boży, a ciało z szacunkiem i wiarą składamy do ziemi, gdzie będzie spoczywać do Sądu Ostatecznego. Tę prawdę wyznajemy w naszym "Credo" chrześcijańskim, gdy mówimy, że wierzymy w ciała zmartwychwstanie. †

Rozważając nad znaczeniem i rolą synodu, należy pamiętać, że owe zjawisko ma bogatą historię w życiu Kościoła. W tłumaczeniu z języka greckiego, wyraz "synod" oznacza "wspólną drogę" i swoimi korzeniami sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa. W różnych częściach ówczesnego świata biskupi i kapłani gromadzili się na specjalnych zjazdach (bardzo często w tych spotkaniach brały udział osoby świeckie). Powodem do spotkań były trudności i problemy, z jakimi spotykały się te lub inne prowincje Kościoła. Problemy mogły być bardzo różnorodne i dotyczyły, na przykład, spraw organizacyjnych, heretyków, sporów teologicznych... W istocie, pierwsze synody zwoływano już w czasach apostolskich, lecz na szerszą skalę rozwinęły się one po 313 roku, kiedy chrześcijaństwo oficjalnie zostało uznane w imperium Rzymskim. Z czasem w historii chrześcijaństwa zachodniego rola synodów straciła swoje byłe znaczenie. †

Ku mojemu zdziwieniu w pewnym poważnym piśmie wyczytałem, że niemal co drugi człowiek ma na sobie tatuaż. Dzisiaj pomysł robienia tatuaży staje się powszechną praktyką i wzbudza wiele emocji. Ktoś wykonuje sobie na ciele dowolny znak, bez żadnej refleksji, ktoś inny przemyślał dokładnie, co ma zdobić jego ciało. Najczęściej młodzież chce posiadać ów tatuaż, szczycąc się przed rówieśnikami i przed społeczeństwem, a szczególnie z takich powodów, że może to być modne i piękne.
    Wielu lekarzy uważa, że proces tatuowania jest kaleczeniem ciała. Do organizmu są wprowadzane substancje dla niego szkodliwe. Czasami zdarza się, że może to spowodować proces nowotworowy. A więc w jakimś stopniu jest to szkodliwe. Tatuaż jest kaleczeniem swego ciała. Księga Kapłańska wspomina: "Nie będziecie nacinać ciała na znak żałoby. Nie będziecie się tatuować. Ja jestem Pan" (Kpł 19,28). Z tego biblijnego fragmentu wynika, że Bóg jednoznacznie mówi – żadnego tatuażu. Również nie ma czegoś takiego, jak: wierzący tatuuje się "po chrześcijańsku". Nie ma zgody na to, żeby sobie zrobić krzyż na ręce czy ramieniu. Nie jest to godny sposób ukazania, że jestem człowiekiem wierzącym.
    Przypomnijmy sobie wiele fragmentów w Biblii, gdzie jest napisane, że nasze ciało jest świątynią Boga. Ten, kto je niszczy, niszczy Boga. Tatuowanie jest okaleczeniem ciała, grzeszymy przeciw V przykazaniu Bożemu – "nie zabijaj". Pan Bóg daje nam zdrowe, piękne ciało nie dlatego, żeby później je okaleczyć. †

Odejście z tego świata bliskiej osoby jest zawsze trudnym wydarzeniem w życiu człowieka.
    Bardzo często w świetle takich wydarzeń wielu ludzi zadaje pytanie: "Ile powinna trwać żałoba po zmarłych?" Czy też: "Jak długo należy nosić ubranie wyrażające naszą żałobę?" Wielu odpowiada, że pół roku albo rok. Przede wszystkim zależy to od tego, kim była ta zmarła osoba dla nas. Jednak, rozważając na ten temat należy powiedzieć, że Kościół oficjalnie nie wypowiedział się na temat żałoby po zmarłych i nie ma konkretnych przepisów dotyczących żałoby. Mimo, że Kościół otacza zmarłych szacunkiem, nic nie mówi się jednak, ile powinna ona trwać, co można robić w czasie jej trwania, a czego należy unikać.
    Mówiąc o żałobie po zmarłych należy powiedzieć, że jest ona naturalną reakcją człowieka na śmierć. Ktoś, kogo kochasz, zmarł i nigdy nie zobaczysz go ponownie na tym świecie. Praktykowanie żałoby po zmarłych ukształtowało się w tradycji ludowej i przybierało różne formy. Żałoba ta polega przede wszystkim na powstrzymaniu się od zabaw hucznych, a także na noszeniu ubrania czarnego koloru przez określony czas. †