Pytania i odpowiedzi

Boże Narodzenie to święto bardzo lubiane przez wielu. Napełnia nas radością, bo zbieramy się w gronie rodzinnym, obdarowujemy się prezentami i składamy życzenia. To Święto jest napełnione tajemniczością, którą trudno opisać słowami. Świętujemy narodzenie Chrystusa. Narodzenie Boga w ludzkim ciele. Bóg stał się Człowiekiem, stał się podobny do nas, abyśmy stali się bardziej podobni do Boga.
    Święty Augustyn pisał, że „Bóg został naszym dłużnikiem nie dlatego, że coś od nas otrzymał, ale dlatego, że obiecał nam wielkie rzeczy”. Boże Narodzenie to czas spełniania obietnic. Bóg przychodzi po to, by ludzie, którzy niejednokrotnie dokonywali niepoprawnego wybóru, którzy ranili siebie i innych, by nie żyli w świecie zakłamania. Bóg przychodzi, by odkryć nam prawdę o nas, o naszym sercu. Prawdę o tym, że chorujemy na niedowierzanie miłości. Nasze dusze znów mogą zostać uzdrowione i nauczyć się kochać, czując jak wszechmocny i wszechogarniający Bóg staje się Dzięciątkiem, Które każdy może wziąć na swe ręce. †

Przy zapalaniu świecy przed obrazem towarzyszy nam modlitwa do Pana bądź o wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny lub Świętych. Płomień świecy symbolizuje ciągłość naszej modlitwy. Bywa tak, że chciałoby się dłużej zostać w świątyni, lecz coś nam na to nie pozwala. Wtedy to właśnie zapalając świecę zostawiamy znak swej modlitewnej obecności.
Oprócz tego zapalona świeca symbolizuje wyznawaną wiarę: zostawiamy ów znak jako wyraz naszej wiary, by pobudzić również innych do modlitwy i wiary. †

Mniej niż za miesiąc, 25 grudnia, wielu chrześcijan będzie obchodziło wzniosłe święto – Bożego Narodzenia. Jak wiadomo, w Kościele rzymskokatolickim Święta owe są poprzedzone okresem, nazywanym Adwentem. Zwróćmy uwagę na czas przygotowania na powitanie Jezusa Chrystusa. Podobnie do innych okresów liturgicznych, obecny przebieg Adwentu kształtował się powoli. Gdy w drugiej poł. IV w. została ustanowiona jedyna data obchodów Bożego Narodzenia, ustalono też okres przygotowań do tego Święta. W tym, jak obecnie przeżywamy ten czas, da się zauważyć wpływy dwu tradycji: galijskiej i rzymskiej. W starożytnej Galii Adwent posiadał charakter ascetyczny i pokutny. W V w. na tamtych terenach od 11 listopada do 25 grudnia poszczono w poniedziałki, środy i piątki. Natomiast w Rzymie w drugiej poł. VI w. Adwent był czasem radosnego przygotowania do święta Narodzenia Chrystusowego bez zachowania praktyk pokutnych. †

Post jako jedna z praktyk pokutnych powinna być nieodłączną częścią życia duchowego człowieka wierzącego. Samo w sobie pojęcie postu przewiduje powstrzymanie się od czegoś (od fr. „post” – zakaz; stąd „post” przy wejściu na ten lub inny teren). Gdy się słyszy, że człowiek „trzyma się postu” lub „nakłada na siebie post”, znaczy to, że dobrowolnie postawił przeszkodę przed własnymi przyjemnościami zmysłowymi, żeby je powstrzymać i podporządkować.
    Oczywiście, może to dotyczyć nie tylko jedzenia, lecz również zabaw, muzyki, gier komputerowych itd. Między innymi błędem by było trzymanie się tylko jednego rodzaju postu, na przykład powstrzymywania się od jedzenia, a całkowite folgowanie innym przyjemnościom, lub odwrotnie.
    Niestety, dzisiaj w Kościele pierwszeństwo oddaje się postowi duchowemu, coraz częściej pozostawiając post cielesny do własnej decyzji. Natomiast w naszym ciele kryje się ów „nieprzyjaciel”, który powstrzymuje wzrost duchowy człowieka, a, nie będąc kontrolowanym, prowadzi do grzechu. „Nieprzyjacielem” tym jest zepsucie naszej natury ludzkiej przez grzech pierworodny, po którym „ciało do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody...” (Gal 5, 17). Duch w porównaniu z naturą jest słabszy, jeśli pozostawić go w tej walce bez pomocy - przegra. †