Pytania i odpowiedzi

Czy można przyjmować Komunię św. żyjąc z kimś bezślubnie?
    Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, iż aby przyjąć Komunię świętą, należy być całkowicie dołączonym do Kościoła katolickiego i przebywać w stanie łaski, to znaczy nie mieć na sumieniu żadnego grzechu ciężkiego (Kompendium KKK 291).
    Jak wnioskuję z pytania, kobieta i mężczyzna żyją w wolnym związku, nie mając błogosławieństwa Kościoła na życie małżeńskie. Innymi słowy, ciągle żyją w grzechu cudzołóstwa, a to znaczy nie mogą przystępować do Komunii św.
    By rzetelnie, szczerze i godnie przeżyć sakrament Spowiedzi, wiemy, że należy uczynić postanowienie poprawy z grzechów (kompendium KKK 303). W przypadku owych osób takie postanowienie jest niemożliwe, gdyż mieszkają ze sobą. Przystępować do spowiedzi w takich okolicznościach również nie można. Kapłan nie będzie mógł odpuścić grzechów.
    Jakie wyjście może być z danej sytuacji? By mieć możliwość przystępowania do spowiedzi i przyjmowania Komunii św., należy przyjąć sakrament Małżeństwa. W tym celu z kolei należy udać się do kancelarii parafialnej i poinformować kapłana o swej sytuacji.

Celem i wynikiem każdej ważnej spowiedzi jest pojednanie się z Bogiem oraz wspólnotą, poprawienie swego życia, a także odnowienie prawdziwego obrazu Boga w sobie.
    Każda pierwsza spowiedź człowieka dotyczy całego okresu poprzedniego życia. W przypadku dziecka, okres jest ten stosunkowo krótki. Bywa też tak, że dorosły już człowiek, który został ochrzczony jako dziecko, przez dłuższy czas niebiorący udziału w życiu religijnym, później zostaje natchniony przez łaskę Bożą, nawraca się i postanawia przystąpić do spowiedzi z całego życia. W takim przypadku spowiedź dotyczy rzeczywiście sporego okresu życia. W czasopismach katolickich czas od czasu można przeczytać piękne świadectwa tych, kto się pojednał z Bogiem i Kościołem po długich latach. Święty Augustyn również przeżył nawrócenie już w starszym wieku, napisał: „Ty, Panie, dobry i miłosierny. Dotknąłeś głębi mej duszy. Stamtąd, z głębi mego serca, wyciągnąłeś i daleko odrzuciłeś nieobjętość rozpusty… Gdzież była moja wolna wola w ciągu tylu lat? Na ile przyjemnym dla mnie jest być wolnym od złych przyjemności!”. (Spowiedź IX, 1) †

Uczestnicząc w obrzędzie poświęcenia przedmiotów lub substancji, warto zdawać sobie sprawę z tego, jaki jest tego sens. Zwykle bezpośrednio przed błogosławieństwem kapłan lub diakon tłumaczą, po co to się robi. Poprzez modlitwę Kościoła na przedmioty zstępuje błogosławieństwo Boże, otrzymują one wówczas nowe znaczenie: stają się znakami Bożej obecności w świecie.
    Nie wolno sprzedawać lub wyrzucać rzeczy błogosławionych. Możemy je sprezentować bliskiej czy znajomej osobie. Jeśli rzecz jest natomiast uszkodzona, należy ją zniszczyć tak, by nikt nie mógł zrobić z niej niewłaściwego użytku (rzeczy palne należy spalić, a niepalne zdemontować): na przykład palmy z Niedzieli Palmowej pali się, a tym popiołem posypuje się głowy wiernych w Środę Popielcową. Jednak to nie dotyczy przypadków, kiedy podczas błogosławieństwa jakiegoś przedmiotu święci się czynność, która za jego pomocą odbywa się, a sam ten przedmiot nie służy kultowi Bożemu, jak na przykład w przypadku błogosławieństwa pojazdów. †

Odwiedzając ludzi starszych i chorych z posługą sakramentalną, nieraz spotykałem się z sytuacją, gdy na propozycję udzielenia tego sakramentu niektórzy z nich, albo ich bliscy mówili, że na razie nie trzeba. Zdarzyła się też taka sytuacja, gdy pewna starsza, chora osoba parę lat nie przystępowała do Spowiedzi i Komunii św. z powodu stanu zdrowia, jej rodzina tłumaczyła to obawą, że po wizycie kapłana, po przyjęciu namaszczenia ona szybko umrze.
    Podstawową przyczyną takiego myślenia, moim zdaniem, jest to, że wielu katolików tak naprawdę nie rozumie sensu i znaczenia sakramentu Namaszczenia chorych, uważając, iż jest on przeznaczony wyłącznie dla umierających. Natomiast należy pamiętać, że głównym motywem i celem sakramentu jest umocnienie chorej osoby w przeżywaniu jej choroby i cierpienia, a także możliwość otrzymania łask i darów potrzebnych do tego. Nie tylko wtedy, gdy wszyscy wiedzą, że dni tej osoby „już są policzone”. Na ten temat wyraźnie i konkretnie mówi nam Katechizm Kościoła Katolickiego: Namaszczenie chorych «nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia, zatem pora na przyjęcie tego sakramentu, jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości» (KKK 1517). †