Pytania i odpowiedzi

Brzmi paradoksalnie, ale współczesny człowiek, w tym także chrześcijanin, musi nauczyć się odpoczywać. Okazuje się, że rozwijający się technologicznie świat i słabo rozwinięte relacje międzyludzkie zagrażają naszej zdolności do normalnego funkcjonowania, nie przyczyniają się do zdrowej równowagi między pracą a odpoczynkiem. Okres wakacji jest dobrą okazją do uregulowania tej równowagi życiowej między aktywnością a szukaniem możliwości regeneracji sił. †

Apostoł Paweł, zgodnie z tradycją biblijną, utożsamia cnotę bojaźni Bożej z darem pobożności. Twierdzi on: tym, co najbardziej rozwija pobożność i bojaźń Bożą, jest wierność czystego sumienia (por. 1 Tm 1, 5-18; 4, 2). Również troska o zbawienie wymaga staranności, pełnej „bojaźni i drżenia”, dzięki czemu Bóg będzie w nas „sprawcą i chcenia, i działania” (por. Flp 2, 12-13).
    W związku z możliwą złą interpretacją daru bojaźni Bożej, osobno wyróżniamy i rozróżniamy postawę negatywną, którą nazywamy „lęk przed Bogiem”. Lęk jest doświadczeniem stanu niechęci do tego, co może się wydarzyć, i jest postrzegany jako zło. †

Spowiedź nie jest aktem prawnym, nie jest sposobem na to, by rozliczyć się z Bogiem i samym sobą. Sakrament pojednania stanowi szczególną okazję, by doświadczyć miłosierdzia Ojca względem nas, jest kanałem łaski (życie Boże jest nam przekazywane za pośrednictwem duchowych ran, za które przepraszamy Stwórcę).
    Sakrament spowiedzi ma jednocześnie walor pedagogiczny, jak określał papież Benedykt XVI. Pozwala nam wejść w otchłań serca Boga: miłosierny Ojciec nigdy nie męczy się przebaczaniem.†

Nazwiska twórców kultury takich jak Michelangelo Buonarroti i Leonardo da Vinci nie wymagają prezentacji. Dziś podziwiamy ich liczne arcydzieła budownictwa sakralnego, rzeźby i obrazy. Talent tych ludzi był w stanie ujawnić się właśnie dzięki pomocy i opiece Kościoła.†

Katolicy mają możliwość otrzymania osobistego błogosławieństwa od papieża na ozdobnym pergaminie. Jest on przyznawany przez Ojca Świętego z okazji przyjęcia sakramentów (chrztu, pierwszej komunii świętej, bierzmowania, ślubu, święceń kapłańskich lub złożenia ślubów zakonnych), a także z okazji rocznicy związanej z wyżej wymienionymi sakramentami i wydarzeniami, a także urodzinami (18. urodzin, a następnie po osiągnięciu 50. roku życia i w każdym następnym dziesięcio- leciu). †

KКodeks Prawa Kanonicznego stwierdza, że „kapłan może odprawiać Mszę św. za wszystkich – zarówno za żywych, jak i za zmarłych” (Kan. 901). I to bardzo dobrze pokazuje nam sam obrzęd Mszy Świętej. W pierwszej modlitwie Eucharystycznej (kanonie rzymskim) najpierw jest wspomnienie żyjących wiernych, a później, po przeistoczeniu darów, wspominani są zmarli.
    Nawiasem mówiąc, wymieniać imiona żyjących i zmarłych wiernych podczas Mszy Świętej można tylko w kanonie rzymskim. Jeśli mówimy o innych modlitwach eucharystycznych, które kapłanowi wolno samemu wybierać, to i one są również zbudowane zgodnie z tym przykładem: najpierw jest wspomnienie żywych wiernych, a później zmarłych, lecz bez wymieniania ich imion, jeśli to nie są Msze pogrzebowe lub Msze za zmarłych.