Pytania i odpowiedzi

Nazwa homeopatia, składająca się z dwóch wyrazów - homofon i patia, - w dosłownym tłumaczeniu z greckiego oznacza „podobne cierpienie”, czyli leczenie podobną metodą, środkiem choroby, w taki sposób, jaki przebieg miała ona na początku („similia similibus curantur”). Początkowo podstawy takiego leczenia zakładały chęć niesienia pomocy człowiekowi wtedy, kiedy wszystkie inne próby alternatywnego leczenia nie powiodły się. Wykorzystując metodę prób i błędów, prowadzono poszukiwania leczenia człowieka nieznanymi dotąd sposobami. Do naszych dni fenomen homeopatii jest badany i skrupulatnie sprawdzany. W 2003 r. członkowie Papieskiej Rady ds. Kultury oraz Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego nazwali homeopatię praktyką ruchu New Age (Nowa Era), co z pewnego punktu widzenia jest prawdą. Ruch ten bowiem wiąże swe istnienie ze spirytyzmem, magią oraz ukrytym poznaniem, które samo w sobie może uczynić człowieka doskonałym.†

Zarówno dzisiaj, jak i dawniej, przed rodzicami stoi aktualny problem wyboru imienia dla nowo narodzonego dziecka. W metrykach chrzcielnych coraz częściej można spotkać dotychczas rzadko nadawane przez katolików imiona: Wadzim, Siergiej, Dymitr, Śnieżana i inne. Znikają natomiast imiona tradycyjnie chrześcijańskie, które powszechnie były przyjmowane przez zachodnią tradycję Kościoła: Jan, Jadwiga, Stanisław, Tadeusz, Józef i itd. 

Stąd zasadnicze jest pytanie o nadanie imion. Nauczanie Soboru Trydenckiego w tej sprawie było kategoryczne.  W 1563 r. osobnym dekretem nakazano, aby dzieciom były nadawane imiona wyłącznie świętych katolickich. Jednocześnie rozpoczęto proces wyparcia rodzimych imion słowiańskich - np., Mieczysław, Sławomir, Jarogniew - przez imiona pochodzenia: łacińskiego - np. Marek, Lucjan, Fabian, greckiego - Aleksander, Filip oraz biblijnego -  Jakub, Jan, Szymon. Siłą rzeczy imiona te, z racji powszechnego ich używania przez chrześcijan, w pierwszej kolejności były nadawane dzieciom. W wiekach XVII – XVIII przewagę oddawano imionom rodzimych Świętych, np. Kazimierz, Stanisław, Władysław. †

   Przez pewien czas nauczanie Jezusa, Jego orędzie i pamięć o Nim żyły tylko w przekazie ustnym. Po stopniowym odejściu  apostołów i pokolenia naocznych świadków rozpoczął się kryzys przekazu Dobrej Nowiny. Uczniowie apostołów, kontynuujący ich misję głoszenia, zaczęli spisywać fragmenty tradycji ustnej. W ten sposób pojawiły się pierwsze fragmenty opisujące mękę i śmierć Pana Jezusa, logia, czyli sentencje wygłoszone przez Jezusa, przekazy o cudach, a także dialogi. Hagiografowie pod wpływem specjalnej  asystencji Ducha Świętego starali się uporządkowywać te mniejsze dokumenty, układając je w większe całości zgodnie z określonymi schematami pod względem geograficznym, chronologicznym i tematycznym. Cztery księgi kanoniczne Mateusza, Marka, Łukasza i Jana nazwano Ewangeliami z powodu bardzo ścisłego związku zachodzącego między tymi księgami a Jezusem i Jego nauczaniem oraz między owymi dziejami a głoszeniem Apostołów o Chrystusie i Jego orędziu.