Pytania i odpowiedzi

Bractwo Żywego Różańca powstało w 1826 roku w Lyonie (Francja). Dzisiaj w całym świecie liczy ponad 9 milionów członków. Ma ono na celu ożywienie różańca, zebranie pod jego sztandarem jak najwięcej ludzi. Zadaniem Bractwa jest, aby należało do niego chociażby 15 osób. Na dzień dzisiejszy, po tym, jak Papież Jan Paweł II wprowadził Tajemnice Światła, do tego, aby powstało Bractwo potrzebne jest 20 osób. Tworzą one tak zwaną Różę. Każdy członek Róży jest zobowiązany do codziennego odmawiania jednej dziesiątki różańca i rozważania jednej tajemnicy w ciągu miesiąca. Zazwyczaj raz na miesiąc członkowie wymieniają się tajemnicami. Tak wspólnie modli się 20 osób, a więc codziennie odmówiony jest cały różaniec i rozważane są wszystkie tajemnice. Wszystkich członków Róży dotyczy taka sama zasługa, jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie oznacza grzechu, a utratę zasługi. Celem Bractwa Żywego Różańca jest wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną misyjnych działań Kościoła. †

Zastanówmy się najpierw, skąd się bierze ten niepokój lub lęk przed spowiedzią. Najczęściej, idąc do spowiedzi, rozmyślamy o spowiedniku lub popełnionym grzechu. Myślimy, że spowiednik, którego bardzo dobrze znamy, nas zgani, skrzyczy, zgorszy się naszym grzechem lub w ogóle przestanie nas szanować jak dotychczas.
Właśnie w tym momencie popełniamy wielki błąd. Grzesząc, nie odczuwamy lęku przed Bogiem. W takim razie dlaczego lęk przed człowiekiem ma nam zamknąć drogę do spotkania z Bogiem? Należy pamiętać, że podczas spowiedzi mówimy do Jezusa. Jezus, który bardzo kocha wszystkich ludzi, nigdy nas nie potępi, nie wyszydzi i nie wyśmieje. Kapłan nie patrzy na człowieka przez pryzmat jego grzechów. Rozmawiamy ze spowiednikiem tak, jakbyśmy rozmawiali z samym Jezusem. Kapłan jest tylko narzędziem w ręku Pana. Przecież pamiętamy, że Bóg zna wszystkie nasze grzechy. Spowiedź nie boli – spowiedź leczy naszą duszę. Powinniśmy skupić wszystkie nasze uczucia nie na lęku przed spowiedzią, lecz na żalu za grzechy i nawróceniu. Dla Boga najważniejsze jest nasze zbawienie. †

Кatechizm dla młodych został wydany z inicjatywy papieża Benedykta XVI. Jest to książka warta przestudiowania. Powstała pod fachowym kierownictwem arcybiskupa Wiednia, Christoph'a Schonborna. Napisana językiem prostym, na zasadzie pytanie – odpowiedź. Struktura książki jest bardzo prosta. Ma schemat przyjęty w katechizmach od stuleci: w co wierzymy, jak celebrujemy misteria chrześcijańskie, w jaki sposób mamy żyć w Chrystusie, jak powinniśmy się modlić. Do książki dodany jest komentarz, który pomoże młodzieży zrozumieć sens prawdy Bożej i odnaleźć właściwy stosunek do życia. Na stronach katechizmu zostały umieszczone ilustracje i zdjęcia, cytaty z Pisma Świętego oraz wypowiedzi Świętych. Dla każdego z nas ten katechizm może stać podręcznikiem na co dzień.
    We wstępie Ojciec Święty zachęca młodzież do studiowania katechizmu z zapałem i cierpliwością. "Zachęcam Was zatem: studiujcie katechizm! Jest to pragnienie mojego serca. Ten katechizm nie będzie dla Was łatwą lekturą. Będzie bowiem wymagał od Was nowego życia". Papież Benedykt XVI proponuje wszystkim duszpasterzom wspaniałe narzędzie do pracy z młodzieżą. †

Uważam, że jednym z najważniejszych tematów, ze względu na który, zresztą, i obradował Sobór Watykański II, jest rola i miejsce człowieka wierzącego we współczesnym świecie.
    XX wiek przyniósł człowieczeństwu progres, szybki rozwój nauki i techniki, medycyny i edukacji. Z innej strony, pod wpływem możliwości i osiągnięć pojawiła się pycha, wiara we wszechmoc człowieka, który może sam, bez Bożej pomocy kierować swym życiem. I jako wynik – możliwość odrzucenia odwiecznych wartości, których źródłem jest Bóg, a także podstawowych zasad moralności i stosunków międzyludzkich. Wiara stała się "niemodna", nienowoczesna. Coraz częściej zaczęły się pojawiać opinie o tym, że Ewangelia i Kościół są już nieaktualne, nie odpowiadają potrzebom dnia dzisiejszego. Nawet teraz, w naszych czasach, można usłyszeć zdania, że miejscem człowieka wierzącego są tylko świątynia lub sala katechetyczna i on w ogóle nie powinien się wtrącać w codzienne życie społeczne lub wprowadzać do niego swoje zasady. †

W czasach burzliwych wydarzeń społecznych wierni często dzielą się na dwa obozy. Jedni oczekują od księży, by ci wypowiadali się i działali jako jacyś liderzy polityczni. Inni odwrotnie – pragną, by duchowieństwo trzymało się jak najdalej od "brudów" polityki. Pierwsi lubią podkreślać, że kapłan – to pasterz. Inni – że jest tylko osobą duchowną. A prawda, jak to często bywa, znajduje się pośrodku. Kapłan jest pasterzem, ale pasterzem duchownym.
    Sytuację księdza komplikuje również to, że jest on zarówno obywatelem swego kraju, jak i przedstawicielem Kościoła. Jako osoba prywatna ma on – teoretycznie – prawo do swobodnej wypowiedzi na każdy temat społeczny. Lecz w praktyce nawet prywatną opinię jakiegoś kapłana ludzie natychmiast odbierają (lub specjalnie wykorzystują w mediach) jako oficjalną "opinię Kościoła". W rzeczywistości zaś oficjalnie w sprawach społecznych w imieniu Kościoła Powszechnego wypowiada się Papież, w imieniu Kościoła lokalnego – biskup lub kapłan, którego on oficjalnie do tego upoważnił. Dlatego i dla kapłanów, i dla wiernych ważnym zadaniem jest uczyć się odróżniać zdanie prywatne od oficjalnego. †

Podczas uroczystości beatyfikacyjnych papieża Jana Pawła II w pamięci odżywały różne momenty życiowe związane z postacią tego wielkiego i świętego człowieka. Wyłaniały się przede wszystkim momenty masowych spotkań z Papieżem. Ze szczególnym sentymentem przypominała się ostatnia pielgrzymka Jana Pawła II do Ojczyzny w 2002 r. Wtedy w Krakowie, niby przeczuwając, że jest to ostatnie spotkanie z Ojcem Świętym, zebrała się rekordowa ilość uczestników – 2 miliony. My, białoruscy pielgrzymi, cieszyli się, że mogliśmy podejść blisko ołtarza, zbliżyć się do tej historycznej postaci, modlić się razem z Nim.
    Jednak z największą wdzięcznością Bogu przypominam moment spotkania z Błogosławionym 8 czerwca 1999 r. w Ełku (Polska), podczas jednej z Jego podróży do Ojczyzny. Na uroczystej Mszy św. my, ówcześni białoruscy seminarzyści, otrzymaliśmy miejsca bezpośrednio koło ołtarza. To była niezapomniana chwila modlitwy przy Pontyfiku w otoczeniu kardynałów i biskupów. Po Mszy św. odbyło się nasze spotkanie z Papieżem. Pamiętam uścisk Jego mocnej i ciepłej dłoni, uważne i łagodne spojrzenie, Jego charakterystyczny zamyślony uśmiech. Po ogólnym pożegnaniu z Papieżem wraz z kolegą podeszliśmy bliżej Niego. W tym momencie tyle chciało Mu się powiedzieć, a wyrwały się tylko słowa: "Ojcze, czekamy na Białorusi!" †

Kochani Czytelnicy!
Jak funkcjonuje grodzieńskie seminarium duchowne?
Ilu alumnów studiuje na tej uczelni?
Jak tam się dostać?
Jakie plany ma seminarium na przyszłość?

Na te i inne pytania 14 czerwca odpowie gość naszej redakcji, rektor WSD w Grodnie ks. Józef Staniewski. Pytania będą przyjmowane w godzinach 10.00 – 13.00 pod numerem 756438. Można przesyłać je także drogą elektroniczną: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. .
Odpowiedzi zostaną umieszczone w najbliższych numerach "Słowa".

Кażdemu z nas są znane słowa Jezusa: «Zawsze powinniście się modlić i nie ustawać» (Łk 18, 1). W tym właśnie są nam pomocne akty strzeliste. Są to krótkie prośby, westchnienia lub zadośćuczynienia. Najczęściej są to zdania zaczerpnięte z Pisma Świętego, z prywatnych objawień lub powstałe na przestrzeni wieków. Ta krótka modlitwa niesie w sobie głęboką treść. Możemy często je sobie powtarzać, na przykład wtedy, gdy znajdujemy się w trudnej sytuacji i potrzebujemy Bożego umocnienia. Ta krótkotrwała myśl, kierowana ku Bogu, czasami jest nazywana "modlitwą chwili". Możemy również kierować myśli ku Najświętszej Maryi Pannie i ku naszym świętym i patronom. Nie ma ściśle ustalonych formuł. Każdy człowiek, poczynając od małego dziecka, jest w stanie nauczyć się na pamięć tych krótkich wezwań. Pamiętajmy, że musimy przy tym nieustannie kierować nasze myśli ku Bogu. †