Pytania i odpowiedzi

Skarga powodowa jest to prośba skierowana do właściwego Sądu Kościelnego, w której osoba zainteresowana prosi o rozpatrzenie swojej sprawy. Prośba ta jest koniecznym elementem rozpoczęcia procesu w Sądzie Kościelnym. Chcąc zaskarżyć ważność zawartego małżeństwa, należy wnieść skargę do właściwego Sądu Kościelnego. Według kanonu 1673 właściwym jest Sąd Biskupi tej diecezji, na terenie której: †

Odpowiadając na to pytanie, trzeba najpierw przypomnieć, czym jest ciało człowieka z chrześcijańskiego punktu widzenia. Z Objawienia Bożego wiemy, że Bóg stworzył człowieka jako istotę cielesno-duchową przeznaczoną do życia wiecznego. Jak przypomina nam św. Augustyn: "Człowiekiem nie jest samo ciało albo sama dusza, lecz to, co jest złożone z duszy i ciała". Do życia wiecznego przeznaczona jest nie tylko dusza, ale i ciało człowieka, które w ciągu całego życia było świątynią Ducha Świętego. I jak uczy Kościół, po śmierci człowieka dusza idzie na Sąd Boży, a ciało z szacunkiem i wiarą składamy do ziemi, gdzie będzie spoczywać do Sądu Ostatecznego. Tę prawdę wyznajemy w naszym "Credo" chrześcijańskim, gdy mówimy, że wierzymy w ciała zmartwychwstanie. †

Rozważając nad znaczeniem i rolą synodu, należy pamiętać, że owe zjawisko ma bogatą historię w życiu Kościoła. W tłumaczeniu z języka greckiego, wyraz "synod" oznacza "wspólną drogę" i swoimi korzeniami sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa. W różnych częściach ówczesnego świata biskupi i kapłani gromadzili się na specjalnych zjazdach (bardzo często w tych spotkaniach brały udział osoby świeckie). Powodem do spotkań były trudności i problemy, z jakimi spotykały się te lub inne prowincje Kościoła. Problemy mogły być bardzo różnorodne i dotyczyły, na przykład, spraw organizacyjnych, heretyków, sporów teologicznych... W istocie, pierwsze synody zwoływano już w czasach apostolskich, lecz na szerszą skalę rozwinęły się one po 313 roku, kiedy chrześcijaństwo oficjalnie zostało uznane w imperium Rzymskim. Z czasem w historii chrześcijaństwa zachodniego rola synodów straciła swoje byłe znaczenie. †

Ku mojemu zdziwieniu w pewnym poważnym piśmie wyczytałem, że niemal co drugi człowiek ma na sobie tatuaż. Dzisiaj pomysł robienia tatuaży staje się powszechną praktyką i wzbudza wiele emocji. Ktoś wykonuje sobie na ciele dowolny znak, bez żadnej refleksji, ktoś inny przemyślał dokładnie, co ma zdobić jego ciało. Najczęściej młodzież chce posiadać ów tatuaż, szczycąc się przed rówieśnikami i przed społeczeństwem, a szczególnie z takich powodów, że może to być modne i piękne.
    Wielu lekarzy uważa, że proces tatuowania jest kaleczeniem ciała. Do organizmu są wprowadzane substancje dla niego szkodliwe. Czasami zdarza się, że może to spowodować proces nowotworowy. A więc w jakimś stopniu jest to szkodliwe. Tatuaż jest kaleczeniem swego ciała. Księga Kapłańska wspomina: "Nie będziecie nacinać ciała na znak żałoby. Nie będziecie się tatuować. Ja jestem Pan" (Kpł 19,28). Z tego biblijnego fragmentu wynika, że Bóg jednoznacznie mówi – żadnego tatuażu. Również nie ma czegoś takiego, jak: wierzący tatuuje się "po chrześcijańsku". Nie ma zgody na to, żeby sobie zrobić krzyż na ręce czy ramieniu. Nie jest to godny sposób ukazania, że jestem człowiekiem wierzącym.
    Przypomnijmy sobie wiele fragmentów w Biblii, gdzie jest napisane, że nasze ciało jest świątynią Boga. Ten, kto je niszczy, niszczy Boga. Tatuowanie jest okaleczeniem ciała, grzeszymy przeciw V przykazaniu Bożemu – "nie zabijaj". Pan Bóg daje nam zdrowe, piękne ciało nie dlatego, żeby później je okaleczyć. †

Odejście z tego świata bliskiej osoby jest zawsze trudnym wydarzeniem w życiu człowieka.
    Bardzo często w świetle takich wydarzeń wielu ludzi zadaje pytanie: "Ile powinna trwać żałoba po zmarłych?" Czy też: "Jak długo należy nosić ubranie wyrażające naszą żałobę?" Wielu odpowiada, że pół roku albo rok. Przede wszystkim zależy to od tego, kim była ta zmarła osoba dla nas. Jednak, rozważając na ten temat należy powiedzieć, że Kościół oficjalnie nie wypowiedział się na temat żałoby po zmarłych i nie ma konkretnych przepisów dotyczących żałoby. Mimo, że Kościół otacza zmarłych szacunkiem, nic nie mówi się jednak, ile powinna ona trwać, co można robić w czasie jej trwania, a czego należy unikać.
    Mówiąc o żałobie po zmarłych należy powiedzieć, że jest ona naturalną reakcją człowieka na śmierć. Ktoś, kogo kochasz, zmarł i nigdy nie zobaczysz go ponownie na tym świecie. Praktykowanie żałoby po zmarłych ukształtowało się w tradycji ludowej i przybierało różne formy. Żałoba ta polega przede wszystkim na powstrzymaniu się od zabaw hucznych, a także na noszeniu ubrania czarnego koloru przez określony czas. †

Legion Maryi jest to największa organizacja apostolska katolików świeckich, funkcjonująca praktycznie w każdej krainie świata. Liczy ponad 3 mln aktywnych oraz około 10 mln pomocniczych legionistów. Legion Maryi ma na celu głoszenie chwały Bożej oraz dążenie do własnej świętości poprzez modlitwę i pracę apostolską. Legioniści zawsze idą we dwoje tak do niewierzących, jak i do ochrzczonych, którzy stracili sens wiary i obecności w Kościele. Organizacja została założona przez Franka Duffa w Dublinie 7 września 1921 r. w wigilię święta Narodzenia Bogurodzicy. Legion Maryi zatwierdziło 7 ostatnich papieży. Jest on popierany przez Sobór Watykański II.
Cel Legionu Maryi – wysławienie Boga i oświecenie członków Legionu poprzez cotygodniowe spotkania modlitewne oraz praktyczne wykonywanie pracy apostolskiej. Legionista Maryi codziennie czyta modlitwę obowiązkową (tessera). W jego życiu duchowym ważną rolę odgrywa modlitwa różańcowa. Pałając apostolskim duchem zdobycia dusz dla Chrystusa, legionista dąży do tego, żeby skorzystać z udziału we Mszy św. także w dni powszednie, z Liturgii Godzin, z czytania Pisma Świętego i czytań duchowych. W ciągu roku legionista bierze udział w rekolekcjach zamkniętych, pielgrzymkach, zjazdach, spotkaniach duchowych lub w innych nabożeństwach wspólnych. Znajdując się pod opieką kierownika duchownego i mając jego błogosławieństwo kapłańskie, legionista Maryi nie cofa się przed żadnym zadaniem apostolskim. Wpatrując się w Krzyż Chrystusa, który zbawił świat, legionista wie, jaka jest cena zbawienia każdej duszy. †

Nieraz, także wśród katolików, można usłyszeć pytania dotyczące sakramentu spowiedzi. A dokładniej, czy koniecznie przed księdzem muszę wyznawać swoje grzechy, skoro i tak odpuszczenie daje tylko Pan Bóg? Czy nie byłoby prościej wypowiedzieć przed Bogiem swoje słabości i poprosić Go o przebaczenie? Taki sposób myślenia jest właściwy Kościołom protestanckim, które nie uznają potrzeby sakramentalnej pokuty, a tylko wyznają grzechy przed Bogiem i wzbudzają akt żalu. Natomiast w Kościele Katolickim obowiązuje inna praktyka. Człowiek przystępujący do sakramentu pokuty uznaje swoje grzechy przed Panem Bogiem, wyznając je przed kapłanem, który jest widocznym pośrednikiem pomiędzy człowiekiem a Bogiem.
Sakrament spowiedzi ustanowił Pan Jezus, kiedy skierował do swoich apostołów takie słowa: „Idźcie i odpuszczajcie grzechy, komu odpuścicie będą  odpuszczone, komu zatrzymacie będą im zatrzymane” (J 20, 23). W nich już widzimy przekazanie władzy odpuszczania grzechów, jakiej Chrystus udzielił swoim apostołom. To właśnie oni stali się pośrednikami w sakramencie pokuty pomiędzy człowiekiem a przebaczającym Bogiem. Należy także zwrócić uwagę na to, co mówią dokumenty Kościoła o sakramencie spowiedzi. Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia: „Pokuta, jak wszystkie sakramenty, jest czynnością liturgiczną. †

Aby zrozumieć, czym jest Nowa Ewangelizacja trzeba najpierw wiedzieć, czym jest ewangelizacja. Ewangelizację można określić jako pokazywanie Chrystusa Pana tym, którzy Go nie znają poprzez nauczanie, katechizowanie, uświęcanie. Ewangelizacja to zanoszenie Dobrej Nowiny do wszelkich kręgów rodzaju ludzkiego, aby przenikając ją swą mocą od wewnątrz, by ona tworzyła z nich nową ludzkość. Celem ewangelizacji jest więc owa wewnętrzna przemiana. „Podstawowe pytanie każdego człowieka brzmi: jak tego dokonać — jak stać się człowiekiem? Jak nauczyć się sztuki życia? Jaka droga prowadzi do szczęścia? Ewangelizować - znaczy wskazywać tę drogę — uczyć sztuki życia”. („Nowa Ewangelizacja”, kard. J. Ratzinger)
W Encyklice „Redemptoris misio” (nr 33) Jana Pawła II zostały wskazane trzy typy ewangelizacji prowadzonej przez Kościół:
— działalność misyjna wśród niewierzących,
— działalność duszpasterska wśród chrześcijan,
— nowa ewangelizacja albo reewangelizacja wśród ochrzczonych, którzy utracili żywy sens wiary albo wprost nie uważają się za członków Kościoła.
Nowa Ewangelizacja nie oznacza „nowej Ewangelii”, bo Chrystus jest Ten sam na wieki, oznacza adekwatną odpowiedź na znaki czasu, na potrzeby współczesnych ludzi i narodów, nowe konteksty kształtujące kulturę.  †