Pytania i odpowiedzi

Wyraz „kuria” pochodzi z języka łacińskiego.
W Starożytnym Rzymie w ten sposób określano miejsce posiedzeń senatu lub sądu. W Kościele katolickim pojęcie „kuria” oznacza administrację Stolicy Apostolskiej (Kurii Rzymskiej), poszczególnych diecezji, a także prowincji zakonnych czy towarzystw życia apostolskiego. †

Seminaria duchowne – diecezjalne i zakonne – to miejsca formacji i przede wszystkim jedności w drodze (por. Jan Paweł II, Pastores dabo vobis, 60). Zgodnie z celem seminarium duchowne można uważać za kontynuację wspólnoty apostołów zgromadzonych przy Jezusie Chrystusie, którzy słuchali Jego słów, przeżywali Paschę (tajemnicę zbawczej męki, śmierci i zmartwychwstania), czekali na dar Ducha Świętego, aby później pójść z powierzoną im misją (posłanie i zadanie). †

W księdze Dziejów Apostolskich została przytoczona pouczająca historia, która klarownie pokazuje naturę wróżbiarstwa. Chodzi o wędrówkę misyjną apostoła Pawła do miasta Filippii. Towarzyszył mu ewangelista Łukasz, który to prowadzi narrację: „Kiedy szliśmy na miejsce modlitwy, zabiegła nam drogę jakaś niewolnica, opętana przez ducha wieszczego. Przynosiła ona duży dochód swym panom” (Dz 16, 16). W tym fragmencie wyraźnie się mówi, że opętanie może przejawiać się również w pociągającej formie, poprzez przepowiednie, czyli proroctwa. „Ona to, biegnąc za Pawłem i za nami, wołała: «Ci ludzie są sługami Boga Najwyższego, oni wam głoszą drogę zbawienia». Czyniła to przez wiele dni” (Dz 16, 17-18). Jak zareagował apostoł? „Paweł, mając dość tego, odwrócił się i powiedział do ducha: «Rozkazuję ci w imię Jezusa Chrystusa, abyś z niej wyszedł». I w tejże chwili wyszedł” (Dz 16, 18).†

Trzeba koniecznie podzielić te dwa wymienione zagadnienia: poświęcenie życia Bogu a ofiarowanie cierpienia za innych ludzi. Poświęcenie życia Bogu to droga podążania za ewangelicznymi radami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, sposób doskonałego naśladowania Zbawiciela w Jego czynach (w Kościele jest obecne w różnych formach życia zakonnego). „Rady ewangeliczne, w ich wielości, są proponowane wszystkim uczniom Chrystusa. Doskonałość miłości, do której są powołani wszyscy wierni, nakłada na tych, którzy w sposób wolny przyjmują wezwanie do życia konsekrowanego, obowiązek praktykowania czystości w bezżenności dla Królestwa, obowiązek ubóstwa i posłuszeństwa. [...] Stan życia konsekrowanego ukazuje się zatem jako jeden ze sposobów przeżywania «bardziej wewnętrznej» konsekracji, która opiera się na chrzcie i polega na całkowitym oddaniu się Bogu. W życiu konsekrowanym wierni, za natchnieniem Ducha Świętego, decydują się w sposób doskonalszy iść za Chrystusem, poświęcić się umiłowanemu nade wszystko Bogu oraz, dążąc do doskonałej miłości w służbie Królestwa, głosić w Kościele chwałę świata, który ma przyjść, oraz być jego znakiem” (KKK, 915-916). †

Czasami osoba chora nie zgadza się na kurację, pokładając ufność jedynie w wierze, która ma uzdrawiającą moc. „Jeśli przylgnę do Ciebie całą moją istotą, zniknie ból i smutek, i prawdziwe się stanie życie moje, całkiem wypełnione Tobą” (św. Augustyn, „Wyznanie”, 10, 28, 39). Jednak Biblia nie pochwala zachowania ludzi, którzy ignorują pomoc medyczną z powodów religijnych. Uzdrowienie przez wiarę nie może przeciwstawiać się profesjonalnej medycynie. W Piśmie Świętym mówi się jasno: „Sprowadź lekarza, bo jego też stworzył Pan, nie odsuwaj się od niego, albowiem jest on ci potrzebny. Jest czas, kiedy w ich rękach jest wyjście z choroby” (Syr 38, 12-13). Jezus również mówił, że „nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają” (Mt 9, 12). Biblia zachęca człowieka, by troszczył się o siebie i własne zdrowie.†

Kościół zawsze uważał stronę prawą za ważną symbolicznie. Dlatego też do kreślenia Znaku Krzyża używamy prawej ręki. Zaczynamy czynić ten gest od głowy do piersi, uznając, że nasz Pan, Jezus Chrystus, przez swe Wcielenie, zstąpił z wysoka, czyli od Ojca, na ziemię. Kontynuujemy znaczenie krzyża pomiędzy stroną lewą, gdzie znajduje się serce – miejsce, w którym strzeżemy z miłością paschalnego misterium Jezusa (Jego bolesną Mękę i Śmierć) – a prawą, wspominamy, że Chrystus zasiada po prawicy Ojca w swej chwale Zmartwychwstania. †