Kącik dziecięcy

Witaj, Mały Czytelniku! Być może, już nie pierwszy raz, słyszałeś historię o tym, jak Archanioł Gabriel przybył do Najświętszej Maryi Panny i oznajmił jej, że urodzi Syna Bożego. To uroczyste wydarzenie nosi nazwę Zwiastowanie Pańskie i obchodzone jest w kościele 25 marca.

Аnioł został wysłany przez Stwórcę, aby objawić Jego wolę. Bóg postanowił spełnić dawną obietnicę, że wyśle swojego Syna, który wykupi cały świat od grzechu. Ojciec Niebieski robi to, ponieważ bardzo kocha człowieka. Syn Boży – Jezus – miał się narodzić na ziemi, a Maryja miała być Jego Matką. Z tą wiadomością anioł przyszedł do Maryi. Powiedział: „Raduj się, pełna łaski, Pan jest z Tobą” – co oznacza wielki szacunek od Boga. Maryja przyjęła wolę Pana Boga z pokorą i oddała Mu całe życie.
    W scenie Zwiastowania znajduje się cudowny przekaz o Bożej miłości. Trzeba tylko otworzyć swoje serce i zaprosić Jezusa do swojego życia, pozwolić mu zamieszkać w nas. Przezwyciężył On grzech, zmartwychwstał i teraz chce żyć w każdym ludzkim sercu. Musimy być otwarci, jak Maryja w czasie Zwiastowania, aby przyjąć wolę Boga w swoim życiu, ponieważ Wszechmogący najlepiej wie, czego potrzebujemy. Niech nam przypomni o tym następna historia. †

Witaj, Mały Czytelniku! W ciągu swojej długiej historii Kościół katolicki angażował się w działalność charytatywną. Pomoc, jaką udzielał biednym, samotnym i upośledzonym, była często nazywana „сaritas”. Samo słowo oznacza miłość, braterską pomoc i opiekę. Teraz tak nazywa się organizacja charytatywna, która działa w ramach Kościoła. Działalność „Caritas” jest bardzo ważna, bez niej Kościół straciłby wiarygodność, wtedy by tylko mówił, nic nie robiąc. „Caritas” jest powołany do tego, żeby świadczyć ludziom wszelką miłość i miłosierdzie.

Doskonałym przykładem miłości jest sam Pan Jezus, który nie tylko nauczał, ale również pomagał ludziom: uzdrawiał i leczył. On wciąż uczy, jak być blisko drugiego człowieka. Także i naszym zadaniem jest nieść pomoc potrzebującym, poświęcać swój wolny czas i angażować się w dzieła miłości. Bezinteresowna posługa na rzecz innych daje satysfakcję, nadaje sens życiu i chroni przed rozpaczą z powodu poczucia niemożności zmiany czegoś na lepsze.†

Witaj, Mały Czytelniku! Każdy człowiek, bez względu na to, kim jest, kiedyś opuści ten świat i pójdzie stanąć przed Panem Bogiem. Nie zabierze ze sobą niczego, co nagromadził tu na ziemi.
    Zostawi nawet ciało, które zostanie złożone do grobu. Jedyne, co zabierze – swoją duszę. Od tego, jaka ona będzie, zależy, dokąd trafi:
    do Nieba, czyśćca albo piekła.

Cały okres Wielkiego Postu, który wkrótce rozpocznie się w Kościele, przypomina nam o tym i zachęca, by nieustannie troszczyć się o swoją duszę. Czy jest dobra, czysta i piękna? Albo może brzydka i bardzo brudna? Brudna i brzydka robi się wtedy, gdy człowiek źle się zachowuje: nie kocha innych, myśli tylko o sobie, żeby mu było dobrze i wygodnie. Ale kiedy pomagamy innym, dzielimy się z potrzebującymi, kiedy jesteśmy wdzięczni za to, co mamy, kiedy słuchamy rodziców i nauczycieli, żyjemy tak, jak nas tego uczył Pan Jezus, dusza lśni i promienieje.
   Mały Czytelniku, a czy chciałbyś stanąć przed Bogiem w taki sposób, w jaki On sobie życzy? Proponuję twojej uwadzę ciekawą historię, z której możesz dowiedzieć się, jak zachować swoją duszę w czystości, aby stała się taką, jaka była tuż po chrzcie. †

Witaj, Mały Czytelniku! Czy lubisz otrzymywać listy lub wiadomości? Dzisiaj chcę opowiedzieć ci o liście, który dla mnie i dla każdej osoby napisał najdroższy na świecie Ojciec – Pan Bóg. Ten cudowny list nazywa się Pismo Święte, lub też Biblia.

Biblia jest świętą księgą, ponieważ jej autorem jest sam Bóg. Wybrał jeszcze innych autorów-ludzi, którzy pod natchnieniem Ducha Świętego zapisali słowa Wszechmogącego. W Biblii Bóg stopniowo objawia się człowiekowi, pokazuje mu swoją wielką miłość i krok po kroku prowadzi do siebie. Z jednej strony Pismo Święte skierowane jest do wszystkich ludzi żyjących na ziemi, z drugiej zaś – do każdego z nas osobiście. Jest to objawienie Boga, które jest głównym źródłem wiary. Każdy, kto czyta lub słucha Słowo Boże, ma żywy kontakt z Panem. †

Witaj Maleńki Czytelniku! 2 lutego w Kościele katolickim jest obchodzone święto Ofiarowania Pańskiego. Ten dzień to również Dzień Życia Konsekrowanego. W 1997 roku ustanowił go św. papież Jan Paweł II w celu szczególnej modlitwy za ludzi, którzy poświęcili siebie służbie Bogu i ludziom.

Siostry i bracia, podobnie do Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej, ofiarują siebie Panu, odpowiadając na powołanie do życia konsekrowanego. Na pewno może powstać pytanie: czym więc jest to powołanie? Aby zrozumieć istotę tego pojęcia, proponuję twojej uwadze krótką historię z życia. †

To było dawno temu. W pewnym mieście żyło bogate małżeństwo, które nie miało dzieci. Długo i wytrwale się o to modliło. Aż w końcu Bóg spełnił gorącą prośbę i wkrótce żona urodziła syna, któremu nadano imię Mikołaj.
    Chłopiec rósł dobry i życzliwy. Pewnego razu wybrał się on na piknik. Po drodze spotkał dwoje małych dzieci. Były smutne i głodne. Mikołaj chciał poczęstować je swoimi kanapkami, ale wystraszone dzieciaki uciekły. Wtedy chłopak postanowił podrzucić jedzenie. Zostawił kosz na progu chatki i ukrył się w krzakach. Gdy zobaczył, z jakim zadowoleniem dzieciaki jadły, odczuł ogromną radość. Od tego czasu biedni zaczęli opowiadać o aniele, który przynosi pokarm. Jednak nikt go nie widział. †