Kącik dziecięcy

Na pewno nie istnieje miejsce na ziemi, gdzie Najświętsza Panna nie pozostawiła śladu. Jednym z takich świadectw są cudowne obrazy, przez które Maryja wyciąga do człowieka rękę i proponuje swoją pomoc. Są one również i w naszej diecezji. Jeden z nich znajduje się we wsi Trokiele (dekanat raduński). Według legendy ten obraz ze szlachetnym wizerunkiem Bogarodzicy z Dzieciątkiem na ręku na Białoruś przywieziono z Wilna w 1595 roku. Obrazu dwukrotnie nie uszkodził ogień podczas pożarów w kościele. Po tych mistycznych wydarzeniach wśród ludzi zaczęły się szerzyć świadectwa o łaskach, którymi Maryja obdarza w swoim trokielskim wizerunku: ślepy człowiek dotknął obrazu Matki Bożej i odzyskał wzrok, dziewczynka pomodliła się przed wizerunkiem Panny Najświętszej i została uzdrowiona z niedowładu nóg. Do dziś w sanktuarium w Trokielach mają miejsce liczne cuda: uzdrowienie z nowotworu krwi, bezpłodności, różnego rodzaju uzależnień.
    Ludzie wierzą i na własne oczy przekonują się o kojącej mocy modlitwy do Maryi, która naprawdę dużo czyni dla człowieka, dodaje odwagi każdemu, kto do Niej przychodzi. Matka Boża gorąco pragnie, aby mimo trudności wierni kroczyli do Nieba. Niech potwierdzeniem tego będzie opowiadanie Brunona Ferrery „Na wzór Maryi”. †

Pielgrzymka to podróż wiernych do miejsc świętych. Ludzie idą tam, aby podziękować Panu za otrzymane łaski, przeprosić, odnowić i udoskonalić życie duchowe. Bóg widzi chęć przybliżenia się do Niego i pomaga człowiekowi, wykorzystując świątynie jako przewodniki swej łaski. Pielgrzymka jest wspaniałą możliwością, by skupić się na modlitwie, poprosić Wszechmogącego o pomoc. Jest to również jeden ze sposobów dać świadectwo o Jezusie, okazja otworzyć się na bliźniego, który kroczy obok, poznać go, umożliwić zobaczenie Chrystusa, Jego miłość, a także samemu odczuć obecność Pana. Niech potwierdzeniem tego będzie opowiadanie Maksyma Maksymowa „Dwaj cieśle pielgrzymi”. †

Za życia na ziemi Jezus nauczał Apostołów o wielu rzeczach. Jednak wiedział, że nie będzie mógł zawsze być obok, dlatego obiecał swoim uczniom jako pomoc szczególny dar – Ducha Świętego. Apostołowie otrzymali go 50 dni po Zmartwychwstaniu.
   Duch Święty to moc, która idzie od Boga. To Boży Duch, który działa w ludziach. Szepcze cichym, łagodnym głosem, zapraszającym do dobrych spraw. Duch Święty to Nauczyciel, który uczy prawdy, pomaga zrozumieć różnicę między dobrem i złem: gdy czynimy dobrze, czujemy pokój, a gdy źle – smutek. To wspaniały Przyjaciel i Towarzysz! Zawsze jest obok, gotowy do wsparcia.
    Duch Święty pod wieloma względami jest podobny do Niebieskiego Ojca i Jezusa. Jednak nie ma fizycznego ciała, ponieważ jest duchem. Jak mama i tata dodają nam otuchy i pomagają poczuć się lepiej, tak Duch Święty jest dla nas Pocieszycielem. Dzięki Niemu doświadczamy poczucia bezpieczeństwa i miłości. †

Litania to zbiór modlitewnych zwrotów adresowanych do osoby, przez orędownictwo której wypraszamy potrzebne łaski. Wezwania mające formę krótkich formułek zawierają w sobie różnorodne charakterystyki świętego, zdarzenia z jego życia. Są jak gdyby małymi kamyczkami dużego obrazu z mozaiki.
    Litania Loretańska otrzymała swoją nazwę od włoskiego miasta Loreto, gdzie w miejscowej bazylice jest przechowywany tzw. święty dom, czyli fragment mieszkania Bogarodzicy. Właśnie tu Litania do Najświętszej Maryi Panny była szczególnie popularna. Jednak uważa się, że powstała ona w XII wieku we Francji. Początkowa wersja Litanii się nie zachowała. Do jednego z wariantów tekstu w 1575 roku kierownik chóru w Loreto Costanzo Porta napisał nuty. To właśnie sprzyjało upowszechnieniu się tej wersji, która stała się znana na całym świecie. W 1581 roku papież Sykstus V darował indulgencję (zupełne odpuszczenie kar za grzechy) wszystkim tym, którzy odmawiają Litanię Loretańską.
    Maryja wyciąga swoją dłoń i pomaga każdemu, nawet największemu grzesznikowi, który się do Niej zwraca. Niech potwierdzeniem tego będzie opowiadanie kapłana salezjanina Brunona Ferrery „Święty Piotr i Maryja”. †

Maj to najbardziej ciepły i łagodny wiosenny miesiąc. Nazywają go również „miesiącem kwiatów”. Wiąże się to z tym, że po pierwszych deszczach nareszcie przychodzi dobra pogoda. Pola i ogrody zaczynają się zielenić, powietrze napełnia przyjemna woń kwiatów. Można powiedzieć, że maj to szczyt wiosny.
    W epoce starożytnej miesiąc maj był poświęcony rzymskiej bogini Mai – matce przyrody, żyznej ziemi. Od czasów średniowiecza w „miesiącu kwiatów” chrześcijanie zaczęli czcić Najświętszą Maryję Pannę, aby wyrazić głęboki szacunek cnotom i piękności Matki Bożej. Być może również po to, by wykorzenić istniejące obyczaje pogańskie poświęcone florze. †

Падчас Вялікага посту мы чуем заклік Пана Езуса, каб рабіць добрыя справы, бо вера без учынкаў мёртвая (параўн. Як 2, 17). Што ж гэта за ўчынкі, і якую ролю яны адыгрываюць у жыцці чалавека?
    Першым добрым учынкам з’яўляецца малітва. Яна адкрывае нас на Бога, на размову з Ім. Другі – пост, калі мы дабравольна адмаўляемся ад нейкіх прыемнасцей. І, нарэшце, трэці – міласціна. Гэта жэст любові да бліжняга, які выражаецца праз ахвяру на карысць іншага чалавека. Той, хто любіць, умее дзяліцца тым, што мае, нават калі ў яго нечага зусім мала. Але варта памятаць і пра тое, што міласціна – не толькі матэрыяльны падарунак. Перш за ўсё, гэта падарунак сэрца. Тут вельмі важная праява дабрыні, павагі да чалавека, гатоўнасць удзяліць яму ўвагу і свой час.
    У часе Вялікага посту трэба імкнуцца рабіць больш добрых спраў. І, галоўнае, здзяйсняць іх у пакоры сэрца. А каб усвядоміць, наколькі гэта важна, прапануем Тваёй увазе прыпавесць манаха Сямёна Афонскага. †