Kącik dziecięcy

Trudno znaleźć człowieka, który by nie doznał poczucia urazy. Dziecko obraża się na tego, kto zabiera mu zabawkę. Człowiek rośnie, a razem z nim mnoży się ilość jego uraz. One się zapominają, ale nigdzie nie znikają; gromadzą się i powoli rujnują nasze życie: stosunki z ludźmi, Bogiem i samym sobą. Obraza jest uczuciem destruktywnym, ona dzieli ludzi, zatruwa goryczą duszę tego, kto nosi ją w sobie. Do tego rujnuje się całe nasze życie chrześcijańskie: nie możemy się spodziewać, że Bóg wybaczy nam nasze grzechy, jeżeli nie umiemy wybaczyć wszystkim naszym duchowym dłużnikom, którzy nas skrzywdzili i dlatego niby są nam winni. Jest tylko jedna droga do tego, by powstrzymać przygnębiający wpływ obrazy na nasze życie: wybaczyć. Rosyjskie „wybaczyć” – „prostit’” pochodzi od „prosto” („po prostu”). Zastanówcie się: wybaczyć – znaczy po prostu uwolnić swe serce od ciężaru krzywd, pretensji, rozczarowań. †

Okres Wielkiego Postu to czas przypomnienia o śmierci i męce Jezusa, kiedy to Kościół Katolicki nawołuje nas, żebyśmy przez wzmocnioną modlitwę i post stali się bliżsi radości Zmartwychwstania.
    Zmartwychwstanie Chrystusowe. Do tego wielkiego wydarzenia mają się przygotować nasza dusza i nasze ciało. Post nie jest powinnością bądź karą. Należy rozumieć go jako środek do ratowania, swego rodzaju kurację dla każdej ludzkiej duszy. Post można przeżywać łatwiej i z większym powodzeniem, jeżeli odbierać go jako pewny wyjątkowy okres pedagogiczny w tej Bożej szkole, jaką jest dla chrześcijanina całe jego życie. Każdy chrześcijanin jest powołany przez post określić miarę swego chrześcijaństwa, miarę przynależności do Chrystusa, popatrzeć na swe życie w świetle Ewangelii i naprawić to, co wytyka mu sumienie.

Pewnego razu nauczyciel zapytał swoich uczniów:
    - Dlaczego ludzie krzyczą, kiedy się kłócą?
    - Dlatego, że tracą panowanie - odpowiedział jeden z uczniów.
    - Ale po co krzyczeć, gdy inny człowiek jest obok ciebie? – zapytał Nauczyciel. – Czyżby nie można rozmawiać z nim cicho? Po co krzyczeć, kiedy jesteś rozzłoszczony?
    Uczniowie proponowali swoje odpowiedzi, jednak żadna nie usatysfakcjonowała Nauczyciela. Wreszcie wytłumaczył:
    - Kiedy ludzie są niezadowoleni jeden z drugiego i kłócą się, ich serca się oddalają. By pokonać tę odległość i usłyszeć jeden drugiego, muszą krzyczeć. Nim mocniej się złoszczą, tym głośniej krzyczą.

Szanowni czytelnicy!

Miłość łączy, uczy porozumienia, wielkoduszności, miłosierdzia. Zaś zło, przenikając do serca człowieka, napełnia go okrutnością, nietolerancyjnością, pychą, obojętnością. Zło niszczy harmonię wzajemnego porozumienia, siejąc wrogość i niezadowolenie. Aby lepiej zrozumieć, dlaczego miłość i dobro są tak ważne, przeczytajcie tę baśń.

Na pewnej planecie żył sobie zły król. On krzywdził dzieci i dorosłych, wszystkich nienawidził, był podłym i złośliwym tyranem. Pewnego letniego dnia król wyjrzał przez okno i zobaczył pod ścianą swego pałacu wędrownika, dookoła którego zebrał się tłum. Wędrownik coś opowiadał, ludzie się śmiali. Zły król nie lubił śmiechu i radości. Rozkazał strażakom pochwycić wędrownika i wrzucić do więzienia. Tak też uczynili. Dzień zgasł, i król poszedł spać. Wygodnie się położywszy, zamknął oczy. I już sen zaczął rozwijać przed nim swe obrazki, jak nagle król zobaczył wędrownika. †

Szanowni czytelnicy!

Bożego Narodzenia nie sposób wyobrazić bez ładnie udekorowanej choinki i przenikliwie uroczystej pieśni „Cicha noc, święta noc...”

W języku polinezyjskiego ludu maory jej pierwszy strofa brzmi „Marie tepo, tapu te po...”, chrześcijanom na Hawajach jest znana jako „Pochamau pochmolele...”, zaś mieszkańcy Japonii zaśpiewają „Szicukeki majanaka”.
    Historia tej niezwykłej pieśni bierze początek w niedużym austriackim miasteczku Oberndorf niedaleko Salzburga, gdzie młody kapłan Joseph Mohr pracował jako wikariusz w kościele św. Mikołaja. W grudniu 1818 r., tuż przed Bożym Narodzeniem, stała się wielka nieprzyjemność: myszy pogryzły miechy napędzające organów, które miały upiększyć swą grą uroczystą liturgię Bożego Narodzenia. Ojciec Mohr był tym bardzo zasmucony. Próbując różnych wariantów, doszedł do wniosku, że sytuację może uratować uroczysta pieśń, którą można by było wykonać bez organów. Rozpacz obudziła fantazję i wikariusz ułożył kilka zwrotek. Melodię zaś dobrał organista i nauczyciel muzyki w Arnsdorfie Franz Xaver Gruber, któremu młody wikariusz przyniósł swój wiersz. Jedna z legend głosi, iż Gruber, przeczytawszy wiersz kapłana, zawołał: „Znalazłeś go, oto jest hymn!” Nie mieli zbyt dużo czasu, ponieważ zbliżała się świąteczna noc, i Gruber napisał melodię, która przeżyła wieki. 24 grudnia 1818 roku pieśń została wykonana podczas liturgii Bożego Narodzenia w kościele św. Mikołaja. Joseph Mohr grał na gitarze i śpiewał partię tenorową, a Franz Gruber - partię basową. Nowa pieśń bardzo spodobała się wiernym. Za kilka dni znany w tych miejscach organmistrz Karol Mauracher, który przyszedł do kościoła w celu naprawy pogryzionych przez myszy organów, spisał ten hymn i od tego dnia rozpoczął się jego tryumfalny pochód po Austrii i sąsiednich Niemczech, z tym że przez długi czas uważano go za tyrolską piosenkę ludową nieznanego pochodzenia. †

Szanowni czytelnicy!

Boże Narodzenie dało początek erze chrześcijaństwa – erze miłości i przebaczenia. Jezus wziął na siebie nasze grzechy, codziennie nam przebacza i zaprasza do udziału w tajemnicy Swego odkupienia. Zapraszam każdego z Was oderwać się na chwilę od codziennych zajęć i spróbować uświadomić głębokie znaczenie i cenność adwentowych tradycji i symboli wieczerzy wigilijnej.

WIECZERZA WIGILIJNA – przypomnienie o wspólnej wieczerzy (starogreckie agape) chrześcijan pierwszych stuleci, która była też zwana „wieczerzą miłości”. Agape to jedna z podstawowych dobroczynności, miękka, ofiarna, miłosierna miłość ku bliźniemu. Stąd tradycja stawiania dodatkowego nakrycia dla samotnych, odrzuconych, wędrowców.
    OPŁATEK (łac. oblatum – ofiarny) – symbol zgody, pojednania, przebaczenia krzywdy. Chleb Tego, Który przyniósł pokój ludziom dobrej woli.
    STÓŁ Z BIAŁYM OBRUSEM – symbol ołtarza; biały obrus przypomina pieluchy, którymi Maryja otuliła nowonarodzonego Jezusa. Biały kolor jest również symbolem czystości zamiarów, świętości tych, którzy zasiadają do stołu do uroczystej wieczerzy wigilijnej. †