Kącik dziecięcy

14 lutego wspominamy Świętego Walentego i obchodzimy Dzień wszystkich zakochanych.

O tym Świętym istnieje wiele różnych historii i legend. Więc kim jest św. Walenty, który podarował całemu światu Dzień zakochanych?
    Mówią, że Świętych Walentych, którzy zmarli w Starożytnym Rzymie w roku 270 i są wspominani w tym samym dniu, było dwóch. Wiele w legendach o św. Walentym zgadza się i wiąże ze sobą, lecz każda z nich ma swój pewny niuans. Proponuję więc wybrać tę historię, która Wam najbardziej się spodoba. Według jednej z wersji Walenty był lekarzem i mieszkał w Rzymie. Nazywano go "lekarzem gastronomicznym", dlatego, że zawsze troszczył się o przyjemny smak tych leków, które przypisywał chorym. Mieszał gorzkie mikstury z winem, mlekiem lub miodem.
   Jeszcze jedna legenda opowiada, jak chrześcijański kaznodzieja Walenty został uwięziony za wiarę i za to, że na oczach wszystkich uzdrowił córkę strażnika więziennego: przywrócił jej wzrok. Walenty został skazany na śmierć, i zanim ponieść karę śmierci, posłał dziewczynie list pożegnalny, na pamiątkę którego w dniu św. Walentego przyjęto darować sobie nawzajem kartki w formie serca z życzeniami. †

Pewien człowiek posadził różę, starannie o nią dbał, podlewał. Zanim zakwitła, ostrożnie ją obejrzał. Gdy dostrzegł pączek, który powinien był rozkwitnąć, na łodydze zauważył też kolce i pomyślał: "Jak z rośliny, która ma mnóstwo kolców, może wyrosnąć taki piękny kwiat?"
    Zasmucony tą myślą, przestał podlewać różę, kwiatek zaginął i nigdy nie zakwitnął.
    A czy wiemy, że wewnątrz każdej duszy kryje się taka Róża? Czy pamiętamy, kim jesteśmy? Na czyj obraz i podobieństwo zostaliśmy stworzeni? Ten obraz został wpisany do naszego serca w momencie urodzenia. Właściwości, które czynią nas podobnymi do naszego Stwórcy, rosną w nas wśród kolców, będących naszymi błędami. Wielu z nas, patrząc na siebie, dostrzega tylko kolce.†

W dalekim kraju górskim mieszkały po sąsiedzku jezioro i strumyk. Jezioro mieściło się u podnóża góry, a źródło strumyka zaczynało się znacznie wyżej – na samej górze.
Jezioro było z siebie bardzo dumne.
- Spójrz, strumyku, jakie jestem piękne, duże i czyste!
- Tak – zgodził się strumyk. – Jesteś bardzo piękne. I na pewno masz wielu przyjaciół. Jesteś takie duże, że możesz dzielić się swoją wodą ze wszystkimi, kto pragnie się napić. A ja jestem mały i nikt mnie nie zauważa.
- Cha-cha-cha! – uśmiechnęło się jezioro. – Dlaczego mam rozdawać swoją wodę innym? W ten sposób i ja mogę zostać maleńkim.
Podszedł do jeziora kozioł skalny. †

Istnieje dużo legend związanych z bożonarodzeniową choinką. Dlaczego stawiamy ją w naszych domach w przeddzień Bożego Narodzenia? Dlaczego upiększamy ją włosami anielskimi? O tym wszystkim opowiadają stare podania.

Historia przemiany choinki w drzewko bożonarodzeniowe nie jest dokładnie znana. Przepuszcza się jednak, że zwyczaj ten pochodzi z dawnej tradycji germańskiej, gdzie choinka uważana była za znak niewiędnącej przyrody, znak zwycięstwa życia nad śmiercią. Po chrzcie germańskich narodów, choinkę zaczęto używać jako znak Bożego Narodzenia, stawiano ją w domach 24 grudnia. Pierwsze bożonarodzeniowe choinki były ozdobione kwiatami i owocami, a później – cukierkami, orzechami i świeczkami. Takie ozdoby były dla choinki zbyt ciężkie. Dlatego niemieccy artyści zaczęli wymyślać szklane zabawki, aby zamienić owoce i inne ciężkie ozdoby. Tradycja stawiania choinki na Boże Narodzenie rozpowszechniła się po całej Europie i Ameryce. †

Mądrość biblijna głosi: „Będziesz miłował swego bliźniego, jak siebie samego” (Mt 22, 39). Ale jakże często okrucieństwo zasłania prawdziwe uczucia, i wydaje się nam, że utrzymać człowieka przy sobie można tylko siłą i groźbami. Chociaż czasem wystarczy otworzyć SŁOŃCE w swej duszy.

Spotkały się kiedyś Słońce i Wiatr i założyły się, kto z nich jest mocniejszy. Wiatr krzyknął: - Jestem najmocniejszy i najpotężniejszy! Z łatwością mogę wywołać huragan i burzę. Udowodnię ci, że jestem większy. Spójrz na mężczyznę w płaszczu. Jednym tchnieniem zdejmę z niego ten płaszcz. †

Wtedy Piotr podszedł do Niego i zapytał: "Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?" Jezus mu odrzekł: "Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy".(Mt 18, 21-22)

Pewnego razu wszystkie leśne zwierzętazachorowały: przestały widzieć niektóre przedmioty. Lecz najstraszniejsze było to, że przestali widzieć jeden drugiego. Na przykład, Zajączek nie widział tylko Wilka i Niedźwiedzia, ale dobrze widział Jeżyka. Widział także marchewkę, lecz nie mógł zobaczyć dużego arbuza. Niedźwiedź i Wiewiórka nie widziały marchewki. Natomiast Niedźwiedź widział miód, a Wiewiórka – orzechy. Pełna plątanina!
    A wszystko zaczęło się tak. Pewnego dnia Zając postanowił zaprosić do siebie Niedźwiedzia. Długo się zastanawiał, czym poczęstować gościa, i wymyślił, że najsmaczniejsza jest marchewka. Dlatego wybrał najsoczystszą marchewkę. †