Выплыві на глыбіню

“„Bądź Mu wierny, a On zajmie się tobą, prostuj swe drogi i Jemu zaufaj” (Syr 2, 6). Uważam, że trzeba zawsze ufać Bogu – jako chrześcijanin, jako kleryk, jako kapłan. Wtedy Stwórca poprowadzi cię tam, gdzie trzeba.

O powołaniu
    Mama opowiadała, że marzyłem być przy Panu Jezusie od samego dzieciństwa.
    „Nie będę siedział z tobą w ławkach, będę tam” – mówiłem, wskazując na ołtarz.
    O powołaniu Mijały lata. Po I Komunii Świętej zacząłem posługiwać jako ministrant. Niedługo po przyjęciu sakramentu bierzmowania coraz częściej pojawiały się myśli o powołaniu, o tym, by wstąpić do seminarium duchownego. Moje pragnienie wzmacniały dobre przykłady kapłanów, które zawsze miałem przed oczyma. †

Uważam, że wszelkie trudności i cierpienia kleryk powinien przeżywać z Jezusem. Z miłością przyjmować swój krzyż i odważnie iść za głosem Zbawiciela.

O powołaniu
   Dla mnie osobiście powołanie jest bezgraniczną miłością miłosiernego Boga okazaną jako młodemu chłopakowi, który szukał swojej drogi życiowej. „Nie wyście Mnie wybrali, ale ja Was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili i by owoc wasz trwał” (J 15, 16). Rozpoznawałem swoje powołanie podczas rekolekcji, regularnie organizowanych w grodzieńskim Wyższym Seminarium Duchownym, poprzez rozmowy z kapłanami, siostrami zakonnymi oraz osobami świeckimi, których Opatrzność Boża stawiała na mojej drodze, a którzy ukazywali mi żywą i głęboką wiarę. Dużo rozważałem nad tym tematem na modlitwie. Gorejące we mnie pragnienie naśladowania Chrystusa spotęgował wspaniały przykład proboszcza mojej rodzinnej parafii ks. prałata Antoniego Filipczyka.
    Jestem bardzo wdzięczny za okazane wsparcie na wybranej drodze rodzicom, bliskim, parafii. Niech Bóg wam wszystkim wynagrodzi! †

Wypłyń na Głębię

Uważam, że każdą sprawę, obowiązek, pracę i naukę trzeba powierzać Jezusowi. W przeciwnym razie wszelkie starania pójdą na marne i nie sprawią prawdziwej radości z kroczenia za Chrystusem.

O powołaniu
    Głos Jezusa usłyszałem, gdy zostałem ministrantem – w piątej klasie. Była to na razie zachęta szeptem, gdyż nie zastanawiałem się jeszcze nad przyszłością. Stopniowo zacząłem bardziej się interesować życiem Kościoła katolickiego i jego historią.
    Kapłan, który zajmował się dziećmi i młodzieżą w parafii, poświęcał dużo czasu i sił na to, by pogłębiać naszą wiarę. Najważniejsze, czego mnie nauczył – szacunku i miłości do Eucharystii. Po latach coraz wyraźniej odczuwałem, że w przyszłości, jako kapłan, pragnę poświęcić się służbie na żniwie Pana; pragnę pracować z ludźmi i pomagać im w szukaniu żywego Jezusa Chrystusa; pragnę odprawiać Msze św. Rozmowy z kapłanami tylko wzmacniały moją decyzję stać się za ich przykładem duszpasterzem. †