Катэхеза са «СЛОВАМ»

“Міласэрнасць сама па сабе як дасканаласць бясконцага Бога таксама бясконцая. Бясконцай і невычэрпнай з’яўляецца і гатоўнасць Айца прымаць сваіх блудных сыноў, якія вяртаюцца ў Яго дом. Бясконцыя таксама гатоўнасць і моц прабачэння, якія маюць сваю сталую аснову ў неапісальнай каштоўнасці ахвяры Сына. Ніводзін людскі грэх не можа ні перавысіць, ні абмежаваць гэтую моц. Абмежаваць яе з боку чалавека можа толькі адсутнасць добрай волі, негатоўнасць да навяртання, а значыць да пакаяння, супраціўленне і пярэчанне ласцы, праўдзе і асабліва сведчанню крыжа і ўваскрасення Хрыста”.
   
    “Міласэрнасць аб’яў­ляецца як пера­ацэнь­ванне, як пад’ём угару, як здабыванне дабра з-пад усіх слаёў зла, якія ёсць у свеце і ў чалавеку”. †

Святар – найміт Хрыста
    Кожны святар – гэта звычайны грэшны чалавек, але ён быў пасланы, каб складваць дары і ахвяры за грахі. Так ён становіцца падобным да Хрыста Святара. Найвышэйшым і Адзіным Святаром з’яўляецца Езус Хрыстус. Святар быў наняты Богам, каб працаваць у Яго аўчарні. Гэтыя найміты дзеляцца на добрых, сумленных, тых, якія спрабуюць – наколькі могуць – рэалізаваць ідэал добрага пастыра, а таксама несумленных, пра якіх Хрыстос выразна гаворыць у Евангеллі. Бог надзяляе сваіх наймітаў уладай, але не забірае ў іх вольнай волі. Аб вартасці гэтага найміта сведчыць яго любоў да Найвышэйшага Пастыра. Калі гэтая любоў слабая, у час выпрабаванняў і складаных момантаў найміт падводзіць, пакідае авечак, а сам уцякае, не любячы Хрыста, не любячы Яго авечак. Найвышэйшым Святаром з’яўляецца Езус Хрыстус, а ксяндзы – Яго найміты. Я падкрэсліваю гэта, таму што многія людзі расчароўваюцца ў постаці найміта, забываючыся аб тым, што Добрым Пастырам з’яўляецца Хрыстос. Ён заўсёды прысутнічае ў сваёй аўчарні, прысутнічае ў Эўхарыстыі. Ён ёсць у сакрамантах, у Слове, у супольнасці, у святары. Нас ад Хрыста не можа аддзяліць неадпаведная пастава Яго найміта. †

Хвароба з’яўляецца адным з негатыўных вынікаў першароднага граху. Чалавек у хваробе адчувае сваё бяссілле, абмежаванасць і смяротнасць. Гэта супярэчыць натуральнай волі жыцця і становіцца для веруючых заклікам да таго, каб паглядзець на гэтую складаную сітуацыю з верай. Як знайсці сэнс фізічнага ці псіхічнага болю, страху і неспакою, звязанага з нашай смяротнай натурай? Дзе шукаць дапамогі ў пакутах, якія могуць прывесці да закрытасці ў сабе, нават да роспачы і бунту супраць Бога? Толькі ў Хрысце, Уцелаўлёным Слове, Збаўцы чалавека і Пераможцы смерці можна знайсці дапамогу і адказы на гэтыя пытанні (параўн.: Катэхізіс Каталіцкага Касцёла 1500–1510; параўн. таксама: бл. Ян Павел II, Пасланне на I Сусветны дзень хворых, 3). †

“Прыміце Духа Святога. Каму адпусціце грахі, таму будуць адпушчаны, на кім пакінеце, на тым застануцца” (Ян 20, 22–23)

Калі мы назіраем за людзьмі і падзеямі, узнікае пытанне, чаго ў свеце больш: дабра ці зла? Святое Пісанне кажа, што Пан Бог стварыў чалавека на свой вобраз і падабенства. Чалавек выйшаў з Божых рук цудоўным стварэннем. Ён прыгожы, гарманічны, радасны, вольны. Параўноўваючы свет, створаны Богам, з сучасным светам, мы не можам не заўважыць розніцы. Таму ў нас паўстаюць пытанні: “Адкуль у сэрцы чалавека з’явілася зло?”, “Якім чынам мы можам змагацца з ім?”. Бог не ствараў зла. Яно ўвайшло ў свет не таму, што свет быў недасканалы, але таму, што чалавек сам, маючы вольную волю, выбраў яго. Калі чалавек успрымае вольнасць як самаволю і робіць толькі тое, што сам хоча, не задумваючыся аб наступствах сваіх дзеянняў, незаўважна для сябе ён пачынае змяняцца. Кніга Быцця апісвае, калі і як быў учынены першы ў гісторыі свету грэх, які да сённяшняга дня мае знішчальны ўплыў на жыццё чалавека. Кожны чалавек нараджаецца з наступствамі першароднага граху: ён слабы, падлягае ўплыву зла, хварэе, церпіць, памірае. †