Rozważania

Dziś młodzi ludzie w starszym wieku szkolnym nieraz zaniedbują poszukiwania piękna, dobra i prawdy oraz sensu i celu życia. Opóźnia to ich dojrzewanie psychiczne, emocjonalne i duchowe.

Okres burzy
   i naporu
    Psychologowie zgodnie nazywają starszy wiek szkolny (15-18 lat) okresem „burzy i naporu”. Dojrzewanie biologiczne odbija się na obrazie samego siebie w postaci niepokoju, często agresji, niejasnych pragnień, wypróbowania swoich możliwości.
    Może to również być okres buntu wobec Boga, zwłaszcza kiedy doświadcza się niezawinionego cierpienia, nagłej choroby, niespodziewanej śmierci bliźniego. Pojawiają się wtedy wątpliwości: czy Bóg naprawdę opiekuje się człowiekiem? Taka postawa unaocznia jeszcze niedojrzałe rozumienie obecności Boga w życiu młodego człowieka. W tym wieku u młodych ludzi pojawia się również dużo paradoksów życia religijnego. Z jednej strony spotyka się najwięcej nawróceń, a z drugiej – spadek praktyk religijnych, co może się wiązać na przykład z doznaniami seksualnymi niezgodnymi z normami moralnymi.†

5 listopada – Diecezjalny Dzień Modlitw za Zmarłe Duchowieństwo

W У kościele pw. Znalezienia Krzyża Świętego w Grodnie znajduje się tablica ku pamięci ks. infułata Michała Aronowicza, ufundowana przez wdzięcznych wiernych. Grób kapłana na starym cmentarzu katolickim zawsze jest zadbany. Często modlą się przy nim ludzie, dla których wyjątkowa osobowość duszpasterza nie może zostać zapomniana, przeciwnie – wciąż inspiruje swym przykładem. 43 lata działalności duszpasterskiej ks. Michał poświęcił Grodzieńszczyźnie. Wybrał Boga i został wierny Jemu i swemu powołaniu aż do ostatniej chwili życia.

Początki drogi kapłańskiej
    Ks. Michał urodził się w 1907 roku we wsi Lubieszcze na Białostocczyźnie (Polska). W 1926 roku wstąpił do seminarium duchownego w Wilnie (Litwa). Jednocześnie studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego. Święcenia kapłańskie przyjął w 1932 roku z rąk abpa Romualda Jałbrzykowskiego. †

Rozpoczynając naukę w szkole, dzieci przejawiają chęć poznania świata przyrodniczego i zaspokaja ciekawość. Jest to najbardziej właściwy okres do uczenia się religii, zadanie której polega na wykształceniu w dziecku miłości do Boga i bliźniego.

Lekcje religii
    Katecheta doprowadza dziecko, by zrobiło konkretne postanowienia, do zrealizowania których potrzebni są ojcowie i matki. Rozmawiając z dzieckiem na temat wiary, rodzice pomagają mu w przeniesieniu treści z lekcji religii do praktyki codziennego życia: sama wiara bez uczynków nie wystarczy. Pomocą służą spotkania katechety z rodzicami.
    Ponieważ dziecko w tym wieku (6-7 lat) łatwo i szybko przyswaja sobie wiedzę, trzeba zadbać o to, by znało na pamięć i rozumiało krótki katechizm, podstawowe modlitwy oraz pieśni liturgiczne. Jest to składowa przygotowania do pierwszej spowiedzi i Komunii św.†

1 listopada jest dniem wymiany spojrzeń ze wszystkimi świętymi, dniem wdzięczności i modlitwy o ich wstawiennictwo w najróżniejszych sprawach. Jak trafnie zauważył papież Benedykt XVI, „towarzyszą nam przyjaciele Boga, otaczają nas i prowadzą. [...] Nie muszę nieść sam tego, czego w istocie nie byłbym w stanie sam udźwignąć.
    Rzesza świętych Bożych ochrania mnie, wspomaga i prowadzi”.

Istotnie, ich szlak już został pokonany, my zaś nadal jesteśmy w drodze. Ale gdzie idziemy? Jak dawno sprawdzaliśmy, w jakim kierunku zmierzamy? W tych pytaniach nie ma surowości, tylko zaproszenie, by przyjrzeć się uważnie rzeczywistości, która nas otacza. Zaczniemy od końca: od naszego celu. Prosto i zrozumiale określa go papież Franciszek w adhortacji „Gaudete et exsultate” („Cieszcie się i radujcie”). Pisze: „...chciałbym przede wszystkim przypomnieć o powołaniu do świętości, które Pan kieruje do każdego z nas, o tym wezwaniu, które kieruje też do ciebie: «Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty» (Kpł 11, 44; 1P 1, 16)” (GE 10). †

Jeśli od najwcześniejszych lat rodzice nie podzielą się z dzieckiem prawdami o Bogu, w przyszłości praktyki religijne będą dla niego nic nie znaczącymi gestami. Nie pokocha ono Boga, o którym nic nie wie.

Kiedy i w jaki sposób trzeba rozwijać religijność dziecka?
    Zwykło się przyjmować, że niemowlęctwo (od urodzenia do pierwszego roku) jest okresem bez religijności. Tymczasem już w drugim półroczu widać prawie religijne zachowania – dziecko jest zdolne nauczyć się prostych gestów religijnych. Na przykład, zapytane przez rodzica, jak się modli, składa ręce. Od pierwszego roku życia zaczyna obserwować i naśladować zachowanie ojca i matki.
    Warto zauważyć, że pierwsze wyobrażenia religijne pozostają na całe życie. Jest to tzw. prawo trwałości pierwszego wrażenia. †

Jesień to niezwykła pora roku. Mimo że coraz dotkliwiej odczuwamy chłód na dworze, zakładamy cieplejsze ubrania, częściej wstępujemy do apteki po leki na przeziębienie, a na portalach społecznościowych czytamy lub nawet sami piszemy o tym, że chciałoby się wrócić do ciepłych i radosnych chwil lata, jesień jest wyjątkowa.
    W Kościele niezwykłość tego okresu przejawia się w tym, że w październiku szczególną czcią otaczamy Matkę Bożą przez modlitwę różańcową. Może czasami przychodzi nam na myśl, że przecież już tyle razy słyszeliśmy o jej znaczeniu, słyszeliśmy zachętę do niej. Jednak warto pamiętać, że modlitwy nigdy nie jest za dużo. Świadectwem tego są wierni, którzy w świątyniach, kaplicach i domach w różnych zakątkach świata gromadzą się, by wspólnie odmawiać Różaniec, ponieważ ta modlitwa posiada szczególną moc i może dużo w życiu zmienić. †