Rozważania

Dwudziestolecie ustanowienia Diecezji Grodzieńskiej jest dobrą okazją, aby wspomnieć, jakim był Kościół Katolicki na Grodzieńszczyźnie w tamtych czasach.
    W porównaniu z innymi regionami Białorusi Kościół na Grodzieńszczyźnie był w znacznie lepszej sytuacji, wiara ludzi też była mocniejsza i bardziej stała. Zaważyło przede wszystkim to, że okres prześladowań był krótszy, było więcej otwartych kościołów i pracowało więcej księży. Pomagało bliskie sąsiedztwo Litwy, dokąd wierni bardzo często jeździli na nabożeństwa. Bardzo pożyteczne były też kontakty z Polską.
    Chociaż jednocześnie trzeba podkreślić, iż czas prześladowań zrobił swoje. Nie było stałej i systematycznej katechizacji. Niedostateczna ilość czynnych kościołów, brak kapłanów i osób życia konsekrowanego, a także literatury i prasy religijnej negatywnie wpływały na jakość życia religijnego. W wyniku czego było to przede wszystkim masowe tradycyjne chrześcijaństwo, które odegrało bardzo ważną rolę w zachowaniu wiary i jej przekazaniu młodszym pokoleniom na prostym pacierzu, różańcu, litaniach, nauczaniu prawd wiary przez starszych i oczywiście dzięki rodzinom, które były domowymi kościołami.
    Tradycyjna, ale jednocześnie mocna wiara pomnożona na świadectwo trwania w niej stały się dobrym fundamentem dla duchowego odrodzenia. †

Kiedyś starożytni mieli bardzo mądre i jednocześnie lakoniczne powiedzenie: "Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu". Rzeczywiście, Rzym był stolicą ogromnego imperium, miejscem, gdzie można było znaleźć pracę, szybko zgromadzić bogactwo i nabyć status socjalny, otrzymać władzę; miejscem, gdzie można było dać znać o sobie, by ciebie usłyszano i zwrócono uwagę. Rzym przyciągał swoim bogactwem i swoją wielkością. Tak było kiedyś, prawie półtora tysiąca lat temu.
    Jednak i dzisiaj Rzym nie stracił swego znaczenia. Przestał być stolicą potężnego imperium militarnego, okrutnych cesarzy, nieludzkich bitw gladiatorskich, a został duchową stolicą chrześcijaństwa, miejscem, z którego na cały świat rozchodzi się Dobra Nowina o Zmartwychwstałym Chrystusie.
    Z innej strony, powstaje niezrozumiałe, na pierwszy rzut oka, pytanie: jakie doczynienie do tego mamy my? Jeśli uważnie się przyjrzeć szyldom na naszych kościołach, można przeczytać napis: "parafia rzymskokatolicka". Otóż to "rzymsko-" i razi! Jakie doczynienie do majestatycznego Rzymu mają nasze małe, często we wsiach i miasteczkach, świątynie parafialne? Jaki związek jest między nimi a majestatycznymi bazylikami rzymskimi, budowanymi w ciągu stuleci przez znakomitych architektów i twórców? Jaki jest związek między Rzymem i nami – tymi, większość z których nigdy nie była w Wiecznym Mieście i, może, tylko za pośrednictwem telewizji mogła się zachwycać jego pięknem i majestatycznością? †

Chciałoby się, by w diecezji grodzieńskiej było więcej Mszy św. w języku białoruskim – nie tylko w niedzielę, ale także w dni powszednie, przecież wśród katolików jest wielu Białorusinów, którzy nie zawsze rozumieją język polski.
   Modlitwa jest rozmową z Bogiem, dlatego uważam, że należy każdemu dać możliwość modlić się w języku swego serca. To samo z nauką religii: byłoby dobrze, gdyby katecheza dla dzieci i młodzieży była nie tylko po polsku, ale także po białorusku, a wierni sami dokonaliby wyboru.
    Chce się widzieć Kościół Grodzieński odnawiający się przez młodych wiernych, do których głosów by się przysłuchiwano.
    Pozdrawiam wszystkich młodych Czytelników naszej gazety. Niech Bóg błogosławi i prowadzi ich każdego dnia, pomaga żyć w prawdzie, jakby skomplikowana ona czasem nie była.
    Z modlitwą Żenia, Ostrowiec †

Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. Mt 16, 18

W hiszpańskiej Granadzie, znanym i bogatym swoją starożytną historią mieście, można zobaczyć bardzo dziwne budynki. Zwracają one na siebie uwagę niezwykłym stylem swojej budowy. Ten, kto zna się na architekturze, ze zdumieniem może stwierdzić, że tu przeplatają się w dziwnym kłębku i starożytne budynki rzymskie, i piękne domy arabskie, i potężne świątynie epoki chrześcijańskiej. O burzliwych dziejach tej ziemi można się dowiedzieć nie z podręczników czy monografii naukowych, lecz spacerując ulicami i uliczkami tego miasta i jego okolic. One bardzo wyraźnie i pięknie opowiedzą, kto rządził w tych lub innych czasach, w jakim języku rozmawiano i modlono się, jakie dramaty tu się odbywały. †

"Pościsz? Udowodnij to uczynkami. – Pisze Jan Złotousty. – Zapytasz, jakimi? Kiedy widzisz potrzebującego – zlituj się nad nim, spotkasz wroga – pojednaj się z nim, spotkasz przyjaciela, który robi coś dobrego – nie zazdrość mu".

Кażdy z nas samodzielnie określa dla siebie rolę, sens i wartość postu w życiu. Zapytaliśmy grodzieńską młodzież o to, jak ona rozumie i przeżywa Wielki Post.
    Od razu zaznaczymy, że wśród respondentów, a było ich około trzydziestu, były osoby, które w ogóle nie przestrzegają postu albo sprowadzają go wyłącznie do ograniczenia w spożywaniu mięsa w piątki. Mało prawdopodobnie, że ich zdanie zainteresuje praktykujących katolików.
    Warto skierować uwagę na tych, kto podczas Wielkiego Postu zwrócił się bardziej do sfery duchowej niż materialnej. †

Liturgia Wigilii Paschalnej jest najważniejszą celebracją w Roku Liturgicznym. Zgodnie z dawną tradycją, noc poprzedzająca Niedzielę Zmartwychwstania powinna być czuwaniem na cześć Pana (Wj 12, 42). Wierni, posłuszni upomnieniu Ewangelii (Łk 12, 35), trzymają w rękach zapalone świece. Wszystkie obrzędy Wigilii Paschalnej odbywają się w nocy: nie wolno ich rozpocząć, zanim nie zapadnie noc, a zakończyć je należy w niedzielę przed świtem. Kapłani ubierają się w szaty mszalne białego koloru.

W moim życiu Wielkanoc zajmuje szczególne miejsce. Święto Bożego Narodzenia obchodzimy w gronie rodziny, natomiast radością Zmartwychwstania dzielimy się ze znajomymi i przyjaciółmi. Nieraz słyszałem, jak do mojego dziadka telefonują jego znajomi prawosławni, żeby złożyć życzenia świąteczne. Jeszcze większe wzruszenie wywołuje wspólne obchodzenie Zmartwychwstania z braćmi prawosławnymi. Wielki Post jest czasem duchowego samokształcenia, dlatego na ten okres zawsze przyjmuję postanowienia. Uważam, że poprzez ćwiczenia wytrwałości, posłuszeństwa i dobroci człowiek może przybliżyć się ku zbawieniu, stać się godnym ofiary Chrystusa na krzyżu. †