Rozważania

W czwartek, 30 maja, w uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa ulicami Grodna przeszła procesja eucharystyczna, w której wzięli udział liczni kapłani i wierni. Mieszkańcy miasta mieli możliwość otwarcie wypowiedzieć się za swoją wiarą w to, że Jezus Chrystus naprawdę znajduje się pośród nas w znaku chleba i wina.

Na samym początku wierni ze wszystkich parafii grodzieńskich skierowali się do głównej świątyni diecezji – kościoła katedralnego pod wezwaniem św. Franciszka Ksawerego. Liczni przedstawiciele różnych parafii przynieśli ze sobą uroczyste chorągwie procesyjne, a dzieci, które nie tak dawno po raz pierwszy przyjęły do swoich serc Pana Jezusa, w uroczystych ubraniach pierwszokomunijnych szykowały się sypać płatki kwiatów podczas procesji. W wielkim tłumie wiernych można było zobaczyć ludzi starszych, którzy są świadkami trudnych czasów prześladowań Kościoła, ludzi średniego wieku, młodzież oraz dzieci, które ze swoją bezpośrednioscią i prostotą przyszły przywitać Jezusa Chrystusa Eucharystycznego. †

Witam Was ponownie, Drodzy Czytelnicy, na łamach gazety „Słowo Życia”. Ten artykuł chcę przede wszystkim skierować do tych czytelników, którzy chcą zapomnieć o szkole i z upragnieniem czekają na zasłużone wakacje. Być może, znajdą oni dla siebie tu kilka cennych wskazówek, jak podczas wakacji nie zapominać o Panu Bogu, o modlitwie i niedzielnej Mszy św.

Pracując nie tak dawno w parafii, ucząc młodzież i dzieci, bardzo często spotykałem się z pytaniami: „Czy na wakacjach też trzeba chodzić do kościoła?” Uważam, że takie pytanie dzieci jest uzasadnione, skoro na wakacjach nie ma chodzenia do szkoły, to może i od kościoła na kilka miesięcy też można odpocząć? †

Jak wiadomo, dla osób wierzących bardzo ważny jest autorytet tego, na podstawie czyjego świadectwa przyjmujemy za prawdę te lub inne postulaty. Oczywiście dla nas, chrześcijan, tym pierwszym autorytetem jest Stwórca, który przez swoje Objawienie przekazał nam zbawczą prawdę o Sobie. Ale jednak istnieje jeszcze jedno, być może pośrednie, lecz mocne świadectwo o prawdziwości naszej wiary. Świadectwem tym są wierni poprzednich pokoleń, którzy swym życiem przemawiali o tym, że Bóg istnieje. Że On jest sensem życia, za który to same życie można oddać. Do nas to świadectwo doszło w bardzo rozmaitych formach: przykład różnych osób (bardzo często nieznanych i anonimowych), suche fakty i dane statystyczne, które dobrze pokazują stan rzeczy w tamtym momencie, konkretne wydarzenia historyczne i wiele innego. Dlatego może właśnie teraz, gdy przeżywamy Rok Wiary, warto przypomnieć sobie te momenty i te osoby, dla których wiara jest Prawdą, Sensem i, bez przesady, Życiem.†

Kościół katolicki, opierając się na Pismo Święte uczy, że ciało człowieka to świątynia Ducha Świętego. A dlatego ciało człowieka, w tym i swoje, trzeba traktować z szacunkiem. W niektórych kulturach tatuaż nosi charakter symboliczny, oznacza status socjalny, należy do tego bądź innego plemienia itd. Nie ma nic złego w tym, aby starać się wyglądać pięknie, ale trzeba zadać sobie dwa pytania: jakie symbole nanoszę na swoje ciało i w jakim celu. Szczera odpowiedź na te pytania będzie jednocześnie odpowiedzią na pytanie, czy robiąc tatuaż, postępuję po chrześcijańsku.†

Białoruś aborcyjna
    Na Białorusi w celu rozwiązania problemu „depopulacji” białoruskiej rodziny podejmuje się poważne próby jej zachowania i kultywowania. Wychodzą różne ustawy i normy prawne w celu wsparcia i obrony białoruskiej rodziny, powołane zostało całe „wojsko” psychologów i pracowników socjalnych do rozwiązania i normalizacji różnego typu problemów i dysfunkcji rodziny. Jednak te wszystkie próby interwencji państwowej nie przynoszą istotnego polepszenia. Przyczyna tego, że wysiłki nie przynoszą pozytywnego wyniku kryje się w tym, że skierowane one są tylko na stosunki dwojga. Ogólnie rzecz biorąc, współczesną białoruską rodzinę można przedstawić jako matematyczną równość: „On + Ona + Aborcja = Rodzina”. To równanie odzwierciedla budzącą strach rzeczywistość białoruskiej rodziny. Ta formuła nie działa. Przecież człowiek nie pojawia się znikąd, i nie istnieje sam przez się, lecz wciągnięty jest w wiele różnych związków społecznych. †

Przeżywając Rok Wiary, stawiamy sobie pytania typu „Jak wierzyć?” albo „Kto mi może pomóc, aby moja wiara w Boga pomagała mi w pokonywaniu życiowych trudności?” Na kartach Ewangelii widzimy, jak Jezus nie raz zarzucał swoim uczniom brak wiary i twardej życiowej postawy, jak samego św. Piotra nazwał szatanem, ponieważ ponad zawierzenie Bogu postawił ułomne ludzkie myślenie. Z innej strony też spotykamy Jezusa zachwyconego i zdumionego wiarą prostych ludzi, którzy przychodzili do Niego ze swoimi problemami. Zazdroszcząc im takiej wiary, prosimy Jezusa jednocześnie o umocnienie naszej wiary. Pan Bóg nie napisał traktatu na temat wiary, lecz stosuje metodę „żywych obrazów”, czyli posyła do nas wybranych ludzi, od których możemy się uczyć wiary i co najważniejsze – życiowej postawy wobec niej. †