Słowo dla Życia

Papież Franciszek
    Кażdy ochrzczony musi nieustannie zrywać z tym, co jest w nim jeszcze ze starego, grzesznego człowieka, zawsze gotowego, by się przebudzić na wezwanie diabła i tego, co działa w naszym świecie i w tym czasie konfliktów, nienawiści i wojny, aby go doprowadzić do egoizmu, do zamknięcia się w sobie i nieufności, przemocy i instynkcie zniszczenia, zemsty, porzucenia i wykorzystywania najsłabszych...
    Wiemy również, jak wiele drogi nasze wspólnoty chrześcijańskie, powołane do świętości, muszą jeszcze przejść. Oczywiście wszyscy musimy prosić Boga o przebaczenie za zbytnie opory i opieszałość w dawaniu świadectwa Ewangelii.
    Każdy w swoim sercu może zadać sobie pytanie bardzo ważne, dotyczące swojej osobistej więzi z Jezusem, zanalizować to, co już zaakceptował – lub odrzucił – aby odpowiedzieć na Jego wezwanie do pójścia za Nim bardziej bezpośrednio. Wołanie posłańców rozbrzmiewa bardziej niż kiedykolwiek w naszych uszach, właśnie wtedy, gdy czasy są trudne; to wołanie, które „rozchodzi się po całej ziemi i [...] aż na krańce świata” (por. Rz 10, 18; Ps 18, 5).
        
Fragment homilii wygłoszonej podczas Mszy św. na stadionie w Bangi  †

Papież Franciszek
    Кiedy Jezus objawił się jako Król? W wydarzeniu Krzyża! Ten, kto spogląda na Krzyż Chrystusa, musi dostrzec zaskakującą bezinteresowność miłości. Ktoś z was może powiedzieć: „Ależ, ojcze, to był upadek!”. Właśnie w upadku z powodu grzechu – grzech jest upadkiem – w upadku spowodowanym ambicjami ludzkimi, tam właśnie jest triumf Krzyża, jest bezinteresowność miłości. W upadku Krzyża widać miłość, tę miłość, która jest bezinteresowna, którą daje nam Jezus. Dla chrześcijanina mówienie o potędze i sile oznacza odwołanie się do potęgi Krzyża i do siły Jezusowej miłości: miłości, która pozostaje mocna i nietknięta nawet w obliczu odrzucenia i która jawi się jako spełnienie życia przeżytego jako całkowita ofiara z siebie na rzecz ludzkości.
    Można powiedzieć: „Jezus oddał życie za świat”, ale jeszcze piękniej jest powiedzieć: „Oddał swoje życie za mnie”, aby móc zbawić każdego z nas od naszych grzechów.
    Mocą Królestwa Chrystusa jest miłość, dlatego królewskość Jezusa nie przytłacza, ale nas uwalnia od naszych słabości i nędzy, zachęcając do podążania ścieżkami dobroci, pojednania i przebaczenia. Chrystus jest Królem, który nad nami nie panuje, nie traktuje nas jak poddanych, ale podnosi nas do swojej godności. On sprawia, że z Nim królujemy, ponieważ, jak mówi Księga Apokalipsy: „Uczynił nas królestwem, kapłanami dla Boga i Ojca swojego” (1, 6).
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 22.11.2015  †

Papież Franciszek
    Co takiego oznacza nieść przez własne życie i na sobie samym pieczęć Bożą? Mówi nam o tym znowu św. Jan Apostoł: oznacza, że w Jezusie Chrystusie staliśmy się naprawdę dziećmi Boga (por. 1 J 3, 1–3). Czy zdajemy sobie sprawę z tego wielkiego daru? Czy pamiętamy, że w chrzcie otrzymaliśmy „pieczęć” naszego Ojca niebieskiego i staliśmy się Jego dziećmi? To właśnie jest korzeniem naszego powołania do świętości! Święci, których wspominamy są właśnie tymi, którzy żyli w łasce własnego chrztu, którzy zachowali nienaruszoną pieczęć, żyjąc jak dzieci Boże, starając się naśladować Jezusa; i teraz osiągnęli cel, ponieważ nareszcie „widzą Boga takim, jakim On jest”.
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 01.11.2015  †

Papież Franciszek
    List do Hebrajczyków przedstawia Chrystusa jako najwyższego kapłana dzielącego naszą ludzką kondycję we wszystkim oprócz grzechu: „Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu” (4, 15). Jezus sprawuje w istocie kapłaństwo miłosierdzia i współczucia. Miał bezpośrednie doświadczenie naszych trudności, zna od wewnątrz naszą ludzką kondycję; to, że nie doświadczył grzechu, nie stanowi dla Niego przeszkody w zrozumieniu grzeszników. Jego chwała nie jest chwałą ambicji i pragnienia panowania, ale to chwała miłowania ludzi, przyjęcia i dzielenia ich słabości i obdarzenia ich łaską uzdrawiającą, towarzyszenie z nieskończoną czułością ich męczącej pielgrzymce.
        
Fragment homilii wygłoszonej podczas Mszy św. kanonizacyjnej, 18.10.2015

  †

Papież Franciszek
    Mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę i łączy się ze swoją żoną i oboje stają się jednym ciałem, to znaczy, jednym życiem, jednym istnieniem. W tej jedności małżonkowie przekazują życie nowym istotom ludzkim: stają się rodzicami. Uczestniczą w stwórczej mocy samego Boga. Ale uwaga! Bóg jest miłością i uczestniczy się w Jego dziele, kiedy się kocha, z Nim i jak On. W tym celu – jak mówi święty Paweł – „miłość została rozlana w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5, 5). I to jest również miłość, która jest dana małżonkom w sakramencie małżeństwa. Jest to miłość, która ożywia ich więź, gdy przeżywają radości i smutki, chwile spokojne i trudne. Jest to miłość, która budzi w nich pragnienie poczęcia dzieci, oczekiwania na nie, przyjęcia ich, troski o ich rozwój i o wychowywanie. Jest to ta sama miłość, jaką Jezus okazuje dzieciom: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże” (Mk 10, 14).
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 04.10.2015  †

Papież Franciszek
    МWszyscy zaznajemy zmagań codziennego życia. Nasza codzienność często może doprowadzić nas do pewnego rodzaju ponurej apatii, która stopniowo staje się nawykiem, z fatalną konsekwencją: nasze serca są coraz bardziej odrętwiałe. Nie chcemy, aby apatia kierowała naszym życiem. Nieprawdaż? Więc powinniśmy zadać sobie pytanie: co możemy uczynić, aby ustrzec nasze serce od coraz większego odrętwienia, od stawania się nieczułym? W jaki sposób możemy dokonać wzrostu radości Ewangelii i sprawić, aby zapuściła głębsze korzenie w naszym życiu?
    Jezus daje odpowiedź. Powiedział On swoim uczniom i mówi dziś do nas: Idźcie! Głoście! Radość Ewangelii jest czymś, czego trzeba doświadczyć, czego trzeba zaznać i przeżyć, jedynie dzielenie się, poprzez dawanie siebie.
        
Fragment homilii wygłoszonej podczas Mszy św. w Waszyngtonie  †

Papież Franciszek
    Bóg nie jest zamknięty w sobie, ale otwiera się i nawiązuje kontakt z ludzkością. W swoim wielkim miłosierdziu pokonuje nieskończoną przepaść różnicy, jaka istnieje między Nim a nami, i wychodzi nam na spotkanie. Aby osiągnąć ten kontakt z człowiekiem, Bóg staje się człowiekiem. Nie wystarczy Mu tylko przemawianie poprzez prawa i proroków, ale jest obecny w osobie swego Syna, w Słowie Wcielonym. Jezus jest wielkim „Budowniczym mostów”, który buduje w sobie samym wielki most pełnej komunii z Ojcem.
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym  †

Papież Franciszek
    Każdy z nas może zadać sobie pytanie: kim jest dla mnie Jezus? Czy jest jedynie słowem, jakąś ideą, tylko pewną postacią historyczną? Czy też jest rzeczywiście Osobą, która mnie kocha, Tym, który dał za mnie swoje życie i ze mną pielgrzymuje? Kim jest dla ciebie Jezus? Czy przebywasz z Jezusem, starasz się Go poznać w Jego słowie? Bo im bardziej z Nim przebywamy, tym bardziej narasta pragnienie, aby w Nim trwać. Niech Maryja Panna pomoże nam „iść” zawsze do Jezusa, aby doświadczyć wolności, jaką On nam daje i pozwala nam oczyścić nasze wybory z osadów światowości oraz lęków.
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 23.08.2015  †