Słowo dla Życia

Papież Franciszek
    Uczniowie rozpoznali Pana po geście łamania chleba. To w nim mieści się cała historia Jezusa. W Eucharystii zawiera się znak tego, czym powinien być Kościół. Pan łamie nasze życie i daje je innym, gdyż nie ma miłości bez ofiary.
    Spotkanie Jezusa z dwoma uczniami zmierzającymi do Emaus trwało krótko. Tym niemniej jest w nim zawarte główne przeznaczenie Kościoła. Mówi nam, że wspólnota chrześcijańska nie jest zamknięta w ufortyfikowanej twierdzy, ale podąża w żywotnym środowisku, jest w drodze. I tam spotyka ludzi, z ich nadziejami i rozczarowaniami, czasami bardzo wielkimi. Kościół słucha opowieści wszystkich, tak jak się wyłaniają ze szkatułki osobistego sumienia; aby następnie oferować Słowo życia i świadectwo miłości, miłości wiernej aż do końca.
    Wszyscy mieliśmy w życiu momenty trudne, ciemne; chwile, w których kroczyliśmy smutni, zamyśleni, bez perspektyw, przed nami był tylko mur. Jezus jest ciągle obok, aby napełnić nadzieją, aby rozgrzać nasze serca i powiedzieć: „Idź dalej, jestem z tobą, idź dalej”.
Fragment katechezy wygłoszonej podczas audiencji ogólnej na placu św. Piotra w Watykanie, 24.05.2017  †

Papież Franciszek
    Maryja jawi się w Ewangelii jako kobieta milcząca, która nie wszystko rozumie, ale rozważa każde słowo i wydarzenie w swoim sercu.
W tym zachowaniu widać piękny rys Jej psychiki: Maryja nie popada w  przygnębienie w obliczu niepewności życia, zwłaszcza gdy wydaje się, że nic się nie układa. Tym bardziej nie protestuje gwałtownie, pomstując na losy życia, często objawiające wrogie oblicze. Ona słucha: nie zapominajcie, że nadzieja zawsze wiąże się ze słuchaniem.
Nie jesteśmy sierotami, mamy Matkę w Niebie – świętą Bogarodzicę. Uczy nas bowiem cnoty oczekiwania, także wówczas, gdy wszystko wydaje się bezsensowne. Zawsze jest ufająca wobec tajemnicy Boga, nawet wówczas, gdy zło świata zdaje się Go przysłaniać. Akceptuje życie takim, jakim się nam daje: z jego dniami szczęśliwymi, ale także z jego tragediami, których nigdy
nie chcielibyśmy napotkać. Oby Maryja w chwilach trudnych zawsze wspierała nasze kroki i mówiła do serca: „Podnieś się. Popatrz naprzód. Popatrz aż po horyzont”. Gdyż Ona jest Matką nadziei.
Fragment katechezy podczas audiencji ogólnej, 10.05.2017 †

Papież Franciszek
    Nasz Bóg nie jest Bogiem nieobecnym, porwanym przez odległe Niebo. Przeciwnie, jest Bogiem „rozmiłowanym” w człowieku, którego kocha tak czule, że nie jest zdolny od niego się oddzielić. My, ludzie, potrafimy zrywać więzi i mosty. On natomiast – nie. Jeśli nasze serca stygną, to Jego zawsze pozostaje rozpalone. Bóg zawsze nam towarzyszy, nawet jeśli przytrafiłoby się nieszczęście, że zapomnielibyśmy o Nim.
    Na wąskiej grani, która oddziela niedowierzanie od wiary, decydujące jest odkrycie, że Ojciec nas kocha i nam towarzyszy, że nigdy nie pozostawia swe stworzenie w samotności.
    Jak długo będzie trwać opieka Boga nad człowiekiem? Jak długo Pan Jezus, który idzie z nami, będzie się o nas troszczył? Odpowiedź Ewangelii nie pozostawia miejsca na wątpliwości: aż do końca świata! Niebiosa przeminą, ziemia przeminie, ale Słowo Boga jest większe od wszystkiego i nie przeminie. A On to Bóg z nami, to Jezus Bogiem, który idzie z nami. Nie będzie żadnego dnia w życiu, kiedy przestalibyśmy być przedmiotem troski serca Boga. On troszczy się o nas i idzie obok. A dlaczego to czyni? Po prostu dlatego, że nas kocha.
Fragment katechezy przemówionej podczas audiencji ogólnej, 26.04.2017 †

Papież Franciszek
    Jeśli ktoś z was mnie zapyta, jak rodzi się nadzieja, odpowiem: „Z krzyża. Popatrz na krzyż, popatrz na Chrystusa Ukrzyżowanego, a stamtąd przyjdzie do ciebie nadzieja, która już nie ustanie, która trwa aż do życia wiecznego”. A ta nadzieja wzeszła właśnie mocą miłości, ponieważ miłość, która „we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” (1 Kor 13, 7) i która jest życiem Boga, odnowiła wszystko, do czego dotarła. Tak więc w wydarzeniu Paschy Jezus przekształcił – biorąc je na siebie – nasz grzech w przebaczenie, naszą śmierć w zmartwychwstanie, nasz lęk w ufność. Oto dlaczego tam, na krzyżu, zrodziła się i zawsze się odradza nasza nadzieja. Oto dlaczego z Jezusem wszelkie nasze ciemności mogą być przekształcone w światło, każda porażka w zwycięstwo, każde rozczarowanie w nadzieję.
        
Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Wielką Środę, 12.04.2017 †

Papież Franciszek
    Co to znaczy mieć prawdziwe światło? Co to znaczy kroczyć w świetle? Przede wszystkim – wyrzeczenie się fałszywego światła: zimnego i niedorzecznego światła zabobonów o innych. Zniekształcają one rzeczywistość i sprzyjają nienawiści do tych, kogo osądzamy bez miłosierdzia i oskarżamy bez podstaw. Jest to nasz codzienny chleb. Jeśli plotkujemy o innych, chodzimy nie w świetle, tylko w ciemności. Innym fałszywym, tak kuszącym i dwuznacznym światłem jest pożytek osobisty. Jeśli oceniamy ludzi i rzeczy według kryteriów naszego zysku, zadowolenia, prestiżu, nie doświadczamy prawdy w relacjach i sytuacjach. Jeśli pójdziemy drogą szukania wyłącznie własnej korzyści, będziemy kroczyć w ciemności.
        
Fragment rozważań przed modlitwą „Anioł Pański”, 26.03.2017 †

Papież Franciszek
    Odejść od zła, nauczyć się czynić dobro i pozwolić Panu prowadzić siebie naprzód – to jest droga wielkopostnego nawrócenia. Każdy człowiek codziennie robi coś złego i nawet najbardziej święty grzeszy siedem razy dziennie. Problem w tym, by nie przyzwyczajać się do życia w taki sposób i ciągle wyrzekać się tego, co zatruwa duszę. Warto każdego dnia uczyć się czynić coś, aby stawać się lepszym niż dzień przedtem. Odchodzić od zła i uczyć się czynienia dobra to reguła nawrócenia.
Nawrócić się to nie znaczy przyjść do dobrej wróżki, która zmieni mnie za pomocą czarodziejskiej różdżki. Nie! Jest to droga. Wierni potrzebują odwagi, aby odejść od zła, i pokory, aby nauczyć się czynić dobro. Koniecznie powinno się ono przejawiać w konkretnych uczynkach, a nie pozostawać tylko słowami. Jezus zawsze towarzyszy człowiekowi na drodze  nawrócenia, i nawet jeśli „grzechy byłyby jak szkarłat, nad śnieg wybieleją” (Iz 1, 18). Jedyne, o co prosi Bóg, to pokora, ponieważ „kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Mt 23, 12).
        
  Fragment homilii wygłoszonej podczas porannej Eucharystii w Watykanie, 14.03.2017†

Папа Францішак
    Вялікі пост – гэта шлях да Хрыста. Перыяд пакаяння, а таксама аскетызму, які павінен дапамагачы ўваскрэснуць з Езусам, аднавіць тоеснасць, атрыманую з хростам, а значыць нанова адрадзіцца “з вышыні”, з любові Бога. Гэта таксама сакраментальны знак нашага пілігрымавання ад нявольніцтва, якое заўсёды павінна аднаўляцца, да свабоды. Вось чаму Вялікі пост па сваёй прыродзе з’яўляецца часам надзеі, шляхам навяртання.
    Канешне, пост патрабуе высілкаў – і гэта слушна, таму што любоў патрабуе высілкаў. Але дадзены шлях поўны надзеі, і нават больш за тое. Я б сказаў, што велікапосны зыход – дарога, на якой фарміруецца надзея. Цяжкасці пераходу праз пустыню – выпрабаванні, спакусы, ілюзіі, міражы – усё гэта патрэбна, каб каваць моцную, грунтоўную надзею па прыкладзе Панны Марыі, якая сярод цемры мукі і смерці свайго Сына працягвала верыць і спадзявацца на Ягонае ўваскрасенне, на перамогу Божай любові.
        
Фрагмент прамовы падчас агульнай аўдыенцыі ў Ватыкане, 01.03.2017 †

Papież Franciszek
    Wielki Post to początek, to droga prowadząca do bezpiecznego celu: Paschy Zmartwychwstania, zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią. Okres ten zawsze kieruje ku nam stanowczą zachętę do nawrócenia. Chrześcijanin jest wezwany, aby powrócił do Boga „całym swym sercem” (Jl 2, 12), aby nie zadowalał się życiem przeciętnym, ale wzrastał w przyjaźni z Panem. Jezus jest wiernym przyjacielem, który nas nigdy nie opuszcza, bo nawet kiedy grzeszymy, czeka cierpliwie na nasz powrót do Niego, a wraz z tym oczekiwaniem ukazuje swoje pragnienie przebaczenia. Wielki Post jest czasem sprzyjającym odnowieniu siebie w spotkaniu z Chrystusem żyjącym w Jego Słowie, w sakramentach i w bliźnim. Pan – który podczas czterdziestu dni spędzonych na pustyni zwyciężył podstępy kusiciela – wskazuje drogę, którą trzeba pójść. Niech Duch Święty prowadzi nas do podjęcia prawdziwej pielgrzymki nawrócenia, by odkryć na nowo dar Słowa Bożego, by zostać oczyszczonymi z grzechu, który zaślepia, i służyć Chrystusowi obecnemu w braciach potrzebujących. Módlmy się za siebie nawzajem, abyśmy uczestnicząc w zwycięstwie Chrystusa, umieli otworzyć nasze drzwi dla osób słabych i ubogich. Wówczas będziemy mogli w pełni żyć i świadczyć o radości paschalnej.
        
Fragment Orędzia papieskiego na Wielki Post 2017  †