Słowo dla Życia

Papież Franciszek
   W naszych czasach, naznaczonych globalizacją, która powinna być solidarna i szanować specyfikę narodów, a zamiast tego nadal doznaje ujednolicenia i zadawnionych walk o władzę, podsycających wojny i rujnujących planetę, ludzie wierzący są wezwani do zaniesienia wszędzie, z nową energią dobrej nowiny, że w Jezusie miłosierdzie pokonuje grzech, nadzieja zwycięża lęk, braterstwo triumfuje nad wrogością.
    Chodzi o to, by odczuć silne wezwanie do działalności misyjnej wśród wszystkich ludzi i narodów, żyjących na marginesie tu, wśród nas. Właśnie od naszego braterstwa, wiary i miłości będzie zależała moc i impuls do działalności misyjnej. Żyć w braterstwie wyłącznie we własnym zamkniętym kole oznacza gasić Ducha, który jednoczy ludzi do głoszenia, że Chrystus jest naszym pokojem i w Nim zostaje przezwyciężony wszelki podział, jedynie w Nim jest zbawienie każdego człowieka i każdego ludu.
    Jest jeden niezbędny warunek, aby w pełni żyć misją – modlitwa. Żarliwa i nieustanna modlitwa zgodnie z nauczaniem Jezusa głoszonym również w dzisiejszej Ewangelii, w której opowiada On przypowieść o tym, że „zawsze powinniśmy się modlić i nie ustawać” (Łk 18, 1).
    Modlitwa jest pierwszym wsparciem ludu Bożego dla misjonarzy, pełnym miłości i wdzięczności za ich trudne zadanie głoszenia i dawania światła i łaski Ewangelii tym, którzy jeszcze jej nie przyjęli. Jest dziś dobra okazja, abyśmy zadali sobie pytanie: czy modlę się za misjonarzy?

Papież Franciszek
   ВWiara porównywana z ziarnkiem gorczycy to wiara, która nie jest pyszna i pewna siebie, ale która w swojej pokorze odczuwa wielką potrzebę Boga i w swej małości z całkowitym zaufaniem powierza się Jemu. Jest to wiara dająca nam umiejętność patrzenia z nadzieją na zmienne koleje życia, pomagająca zaakceptować także porażki i cierpienia, wiedząc, że zło nigdy nie ma ostatniego słowa.
    Powinniśmy się zastanowić, jaką mamy wiarę, to znaczy, czy nasza wiara, choć niewielka, jest autentyczna, czysta, nieskażona. Pomóc w tym może Jezus, który wskazuje, że miarą wiary jest służba. Czyni to za pomocą przypowieści, która na pierwszy rzut oka jest nieco zagmatwana, ponieważ przedstawia postać władczego i obojętnego pana.
    Ale właśnie to jego działanie uwydatnia istotę przypowieści, czyli postawę dyspozycyjności sługi. Jezus pragnie powiedzieć w ten sposób, że takim jest człowiek wiary w stosunku do Boga: powierza się całkowicie Jego woli, bez wyrachowania czy wymagań.
Fragment przemówienia przed modlitwą „Anioł Pański” w Watykanie, 06.10.2019 †

Papież Franciszek
   Każdy z nas jest misją w świecie, ponieważ jest owocem Bożej miłości. Nawet gdyby ojciec i matka zdradzili miłość kłamstwami, nienawiścią i niewiernością, Bóg nigdy nie wycofuje się z daru życia, od zawsze przeznaczając każde ze swoich dzieci do swego życia Boskiego i wiecznego (por. Ef 1, 3-6). †

Papież Franciszek
   Jezus nie zaprasza nas do abstrakcyjnej miłości, eterycznej czy teoretycznej, zredagowanej na biurkach, do przemówień. Droga, którą nam proponuje jest tą, którą On sam przebył jako pierwszy, droga która sprawiła, że umiłował tych, którzy go zdradzali, niesprawiedliwie Go osądzili, tych, którzy go zabili. […] Jest to nakaz, który ma na celu czynną, bezinteresowną i nadzwyczajną życzliwość wobec tych, którzy nas skrzywdzili.
    Poprzez tę zachętę Jezus chce na zawsze położyć kres powszechnej praktyce – zarówno wczoraj jak i dziś – bycia chrześcijanami i zarazem życia według prawa odwetu. Nie można myśleć o przyszłości, budować państwa, społeczeństwa opartego na „sprawiedliwości” przemocy. Nie mogę podążać za Jezusem, jeśli system, który promuję i którym żyję, to „oko za oko, ząb za ząb”.
    „Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie!” (Łk 6, 31) – co oznacza miłować się nawzajem, pomagać i pożyczać, nie oczekując niczego w zamian. […] Chodzi o postawę, która nie jest postawą ludzi słabych, ale silnych, postawą mężczyzn i kobiet, którzy odkrywają, że by czuć się ważnym nie jest konieczne znęcanie się, poniżanie lub uciskanie – wręcz przeciwnie. Taka postawa jest proroczą siłą, której nauczył nas sam Jezus Chrystus, […] wskazując, że właściwą drogą jest służba.

Papież Franciszek
    Być zdolnym do współczucia – to jest klucz. To jest nasz klucz. Jeśli wobec osoby potrzebującej nie czujesz współczucia, jeśli nie wzrusza się twoje serce, to znaczy, że coś jest nie tak. Bądź czujny. Bądźmy czujni. Nie dajmy się wciągnąć w egoistyczną niewrażliwość. Prawdziwym obliczem miłości jest miłosierdzie wobec potrzebującego życia ludzkiego. W ten sposób stajemy się prawdziwymi uczniami Jezusa i w ten sposób objawia się oblicze Ojca: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6, 36).
Fragment przemówienia przed modlitwą „Anioł Pański” w Watykanie, 14.07.2019 †

Papież Franciszek
   Ewangelista Łukasz ukazuje trzy postacie – trzy przypadki powołania, które unaoczniają, czego żąda się od pragnących pójść za Jezusem, aż do końca, całkowicie.
    Pierwsza postać obiecuje Mu: „Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz” (Łk 9, 57). Wielkoduszny. Ale Jezus odpowiada, że Syn Człowieczy, w przeciwieństwie do lisów, które mają nory, i ptaków, które mają gniazda, „nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł wesprzeć” (Łk 9, 58). Wskazuje to na absolutne ubóstwo Jezusa. On bowiem opuścił ojcowski dom i zrezygnował z wszelkich zabezpieczeń, by głosić Królestwo Boże owcom zagubionym swego ludu. W ten sposób wskazał nam, że misja w świecie nie może być statyczna, lecz wędrowna. Chrześcijanin jest wędrowcem. †

Papież Franciszek
    Duch Święty jest budowniczym komunii, jest artystą pojednania, który potrafi usunąć bariery między Żydami a Grekami, między niewolnikami a wolnymi, by stworzyć z nich jedno ciało. Buduje On wspólnotę wierzących, harmonizując jedność ciała i wielość członków. Sprawia, że Kościół rośnie, pomagając mu wyjść poza ludzkie ograniczenia, grzechy i wszelkie skandale.
    Duch Święty sprawia, że Bóg pociąga – uwodzi nas swoją Miłością i w ten sposób nas ujmuje, aby poruszyć historię i zainicjować procesy, przez które przenika nowe życie. Bowiem tylko Duch Boży ma moc humanizowania i uczynienia braterską każdą sytuację, poczynając od tych, którzy Go przyjmują.
Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 19.06.2019 †

Papież Franciszek
   Jezus umiłował nas jako pierwszy, umiłował nas pomimo naszych kruchości, naszych ograniczeń i ludzkich słabości. To On uczynił nas godnymi Jego miłości, która nie zna granic i nigdy się nie kończy. Dając nam nowe przykazanie, prosi nas, abyśmy się wzajemnie miłowali nie tylko i nie tyle naszą miłością, ile Jego miłością, którą Duch Święty wlewa do naszych serc, jeśli błagamy Go z wiarą. W ten sposób – i jedynie w ten sposób – możemy miłować się wzajemnie nie tylko tak, jak sami miłujemy, ale jak On nas umiłował, to jest o wiele więcej. […] Ta miłość sprawia, że stajemy się nowymi ludźmi, braćmi i siostrami w Panu, i czyni nas nowym Ludem Bożym, Kościołem, w którym wszyscy są powołani, by kochać Chrystusa i w Nim miłować się wzajemnie.
    Miłość, która objawia się w krzyżu Chrystusa i do której przeżywania On nas wzywa, jest jedyną siłą, która przemienia nasze serce kamienne w serce z ciała; która czyni nas zdolnymi do miłowania naszych nieprzyjaciół i przebaczania tym, którzy nas skrzywdzili; która sprawia, że postrzegamy drugiego jako obecnego lub przyszłego członka wspólnoty przyjaciół Jezusa; która pobudza nas do dialogu i pomaga nam siebie wysłuchiwać i poznawać się nawzajem. Miłość otwiera nas na innych, stając się podstawą ludzkich relacji. Uzdalnia do przezwyciężania barier naszych własnych słabości i uprzedzeń, tworzy mosty, uczy nowych dróg, wyzwala dynamizm braterstwa.