Słowo dla Życia

Papież Franciszek
   Często idziemy do Boga jedynie w chwilach, gdy potrzebujemy, żeby prosić o pomoc. Lecz Wszechmogący widzi dalej i zaprasza nas, abyśmy poszli dalej, do szukania nie tylko Jego darów, ale i Jego samego, będącego Panem wszystkich darów; do powierzenia Jemu nie tylko problemów, ale i powierzenia też życia. W ten sposób może wreszcie dać nam największą łaskę, jaką jest oddanie swego życia.
    Tak, najważniejszą rzeczą w życiu jest uczynienie z życia daru. Dotyczy to wszystkich: rodziców względem swoich dzieci i dzieci wobec rodziców w podeszłym wieku. Przychodzi mi tu na myśl sytuacja wielu osób starszych, pozostawionych samymi sobie przez rodzinę, tak jakby byli – wybaczcie, że tak powiem – odpadami. Jest to dramat naszych czasów: samotność osób starszych, a życie dzieci, wnuków nie staje się darem dla starszych. Uczynienie z życia daru tych, którzy żyją w małżeństwie i tych którzy są konsekrowanymi; jest istotne gdziekolwiek, zarówno w domu, jak i w pracy, a także dotyczy wszystkich osób wokół nas. Bóg pragnie, abyśmy wzrastali w darze: tylko w ten sposób staniemy się wielcy.

Fragment przemówienia przed modlitwą „Anioł Pański” w Watykanie, 29.09.2020

Papież Franciszek
   Jezus jest mostem, pontifex, pomostem między nami a Ojcem. Jezus ukazuje Ojcu swe rany, które są ceną naszego zbawienia. Mojżesz jest obrazem Jezusa – orędownika, który modli się za nas, wstawia się za nami.
  Mojżesz pobudza nas, byśmy modlili się z takim samym zapałem, jak Jezus, wstawiali się za światem, pamiętali, że pomimo wszystkich jego słabości, zawsze należy on do Boga. Wszyscy należą do Boga, zatwardziali grzesznicy, ludzie najgorsi, najbardziej skorumpowani przywódcy są dziećmi Bożymi i Jezus czuje to i wstawia się za wszyst-kimi. A świat żyje i rozwija się dzięki błogosławieństwu sprawiedliwego, dzięki poboż-nej modlitwie, którą święty, sprawiedliwy, orędownik, kapłan, biskup, papież, osoba świecka, każdy ochrzczony nieustannie wznosi za ludzi, w każdym miejscu i w każdym okresie dziejów.
  Pomyślimy o Mojżeszu orędowniku, a gdy nachodzi nas chęć, aby kogoś potępić i złościmy się wewnętrznie – zezłoszczenie się czyni nam dobrze, jest w tym coś zbawiennego, ale potępianie nie czyni dobra... Gdy się zezłościsz, co powinieneś czynić? Idź, oręduj za tą osobą. To nam bardzo pomoże

Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 17.06.2020

Papież Franciszek
   Czytając Księgę Rodzaju, odkrywamy jak Abraham żył modlitwą w nieustannej wierności temu Słowu, które regularnie pojawiało się na jego drodze. Możemy powiedzieć, że w życiu Abrahama wiara staje się historią. Co więcej Abraham swoim życiem i swoim przykładem uczy nas tej drogi, tego pielgrzymowania, na której wiara staje się historią. Uczmy się od Abrahama modlenia się z wiarą: słuchania Pana, podążania, prowadzenia dialogu aż po dyskusję, nie obawiajmy się dyskutowania z Bogiem, nawet powiedzenia czegoś, co mogłoby się wydawać herezją. Wiele razy słyszałem ludzi, którzy mi mówili: „Wiesz Ojcze, przydarzyło mi się coś takiego i pogniewałem się na Boga. – Miałeś odwagę pogniewać się na Boga? – Tak, pogniewałem się. – Jest to pewna forma modlitwy, bowiem tylko syn może pogniewać się na ojca, a następnie spotkać go na nowo”.
    Uczmy się od Abrahama słuchania, podążania, prowadzenia dialogu aż po dyskusję, lecz zawsze, będąc gotowymi na przyjęcie Słowa Bożego i wprowadzania go w życie. Nauczmy się rozmawiać z Bogiem, jak syn ze swoim ojcem. Słuchać Go, odpowiadać, dyskutować, lecz w sposób przejrzysty, jak syn z ojcem. Takiej modlitwy uczy nas Abraham.

Fragment przemówienia podczas audiencji generalnej w Watykanie, 03.06.2020

Ks. abp
   Tadeusz Kondrusiewicz
   УDekret Prezydenta Republiki Białoruś z dnia 18 maja 2020 r. „O wsparciu socjalnym poszczególnych kategorii obywateli”, między innymi, przewiduje pierwszą bezpłatną próbę zapłodnienia in vitro (IVF). Oznacza to, że grzeszna procedura, sprzeczna z Pismem Świętym i naukami moralnymi Kościoła, ma być finansowana również z podatków wiernych.

Papież Franciszek
   Wiara jest krzykiem; nie-wiara jest tłumieniem tego krzyku, rodzajem „omerty” – zmowy milczenia. Wiara jest protestem przeciwko żałosnemu stanowi, którego przyczyny nie rozumiemy; nie-wiara jest poprzestawaniem na znoszeniu sytuacji, do której się dostosowaliśmy. Wiara jest nadzieją, że będziemy zbawieni; nie-wiara jest przyzwyczajeniem się do gnębiącego nas zła.
    W sercu człowieka istnieje silniejszy niż wszelkie argumenty przeciwne głos błagający. Głos, który wypływa spontanicznie, nikt go nie nakazuje, głos, który zastanawia się nad sensem naszego pielgrzymowania tu na ziemi, zwłaszcza gdy znajdujemy się w mroku: „Jezu, zmiłuj się nade mną! Jezu, zmiłuj się nad nami wszystkimi!”.
    Lecz czyż te słowa nie są wyryte w całym stworzeniu? Wszystko przyzywa i błaga, aby tajemnica miłosierdzia znalazła swoje ostateczne wypełnienie. Modlą się nie tylko chrześcijanie: współdzielą oni krzyk modlitwy ze wszystkimi ludźmi. Lecz można jeszcze poszerzyć ten horyzont: św. Paweł mówi, że całe stworzenie „jęczy i wzdycha w bólach rodzenia” (Rz 8, 22). Artyści często wyrażają ten milczący krzyk, który nurtuje w każdym stworzeniu i wyłania się przede wszystkim w sercu człowieka, ponieważ człowiek jest „żebrakiem Boga” (por. KKK 2559).

Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 06.08.2020

Papież Franciszek
   МZgrzeszyliśmy przeciwko Ziemi i przeciwko naszemu bliźniemu, a w rzeczywistości przeciwko Stwórcy – dobrego Ojca, który troszczy się o każdego i pragnie, abyśmy żyli razem w jedności i pomyślności. Jesteśmy wezwani do ponownego odkrycia zmysłu sakralnego szacunku dla Ziemi, ponieważ jest ona nie tylko naszym, lecz także domem Bożym. Stąd rodzi się w nas świadomość, że stoimy na ziemi świętej.
    W tym wielkanocnym okresie odnowy postarajmy się umiłować i docenić wspaniały dar ziemi, naszego wspólnego domu oraz zadbać o wszystkich członków ludzkiej rodziny. Jako bracia i siostry, którymi jesteśmy, błagajmy wspólnie Ojca Niebieskiego: „Ześlij swego Ducha i odnów oblicze ziemi”.

Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 22.04.2020

Papież Franciszek
   Gdzie Bóg w pełni się objawił? Na krzyżu. Tu poznajemy cechy Jego Oblicza. Nie zapominajmy, Bracia i Siostry, że krzyż – jest amboną Boga. Będzie pożyteczne dla nas w milczeniu spojrzeć na ukrzyżowanie i zobaczyć, kim jest nasz Zbawiciel: On nie wskazuje palcem nawet na tych, którzy go ukrzyżowali, lecz chce przytulić wszystkich; nie przytłacza swoją chwałą, lecz wyrzeka się wszystkiego dla nas; kocha nie słowami, lecz w milczeniu daje nam życie; nie zmusza nas, lecz uwalnia; nie traktuje jak obcych, lecz bierze na siebie nasze zło i bierze na siebie nasze grzechy. Dlatego, aby uwolnić się od przesądów dotyczących Boga, patrzmy na ukrzyżowanie. A potem otwórzmy Ewangelię.
    W tych dniach, gdy wszyscy są poddani kwarantannie domowej i odizolowani, weźmy te dwie rzeczy: spójrzmy na ukrzyżowanie i otwórzmy Ewangelię. To powinno stać się dla nas, powiedzmy, domową liturgią, ponieważ w najbliższych dniach nie możemy pójść do kościoła. Ukrzyżowanie i Ewangelia!

Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 08.04.2020

Papież Franciszek
   W te dni wielkiego cierpienia jest wiele lęku w społeczeństwie. Lęk u starszych samotnych osób, którzy są w domach opieki lub szpitalach i nie wiedzą, co może się stać. Lęk u ludzi bez stałej pracy, którzy myślą, jak nakarmić swoje dzieci i widzą głód. Lęk u pracowników ważnych sfer społecznych, którzy pomagają funkcjonować społeczeństwu i mogą zachorować. Lęk jest obecny w każdym z nas. Każdy z nas wie, czego się boi. Módlmy się do Pana, aby pomógł zachować zaufanie, pozostać cierpliwymi i przezwyciężyć lęk.

Fragment kazania podczas porannej Mszy św. w watykańskim Domu św. Marty, 26.03.2020