Rozważania

Dojrzałość. Co to jest? Czy można być dorosłym, ale niedojrzałym i przy tym szczęśliwym? Czy też bycie szczęśliwym oznacza bycie dojrzałym?

Słowniki elektroniczne podają następujące definicje dojrzałości: „Na okres dojrzałości przypadają najbardziej znaczące i ważne wydarzenia w życiu: zawiera się małżeństwo, kształtują się rodzinne relacje oraz obowiązki rodzicielskie; dobiega końca formacja indywiduum jako osoby, podstawowym wyróżnikiem której jest poczucie odpowiedzialności, troska o innych, zdolność do aktywnego udziału w życiu społecznym, skutecznego wykorzystywania swojej wiedzy, konstruktywnego rozwiązywania ważnych problemów na drodze ku najpełniejszej realizacji siebie”. „Stały – o człowieku: ukształtowany pod względem umysłowym i emocjonalnym”. †

Gdy mowa o świętych, o kim od razu myślimy? Na pewno o kanonizowanych osobach duchownych – o tych, którzy za swoją drogę życiową obrali pełnie oddanie się Bogu. Jednak nie jest to jedyny szlak prowadzący do świętości.
    Gdzie jeśli nie w rodzinie człowiek ma okazję do wzrastania w ofiarności i szlachetności? Miłość małżeńska doświadcza licznych prób: codzienność, nieposłuszeństwo dzieci lub niemożność poczęcia, niewierność, brak uwagi, gdyż woli się ją poświęcać przyjaciołom, pracy lub własnym inspiracjom. Jeśli mąż i żona są w stanie zachować rodzinę mimo trudności, świadczy to o ich odważnym trwaniu w miłości i łasce Bożej, którą otrzymali podczas sakramentu małżeństwa.
    Mamy szczęście żyć w czasach, w których Kościół oficjalnie potwierdza świętość małżonków, wprowadzając pojęcie „świętość obojga”. Początek XXI wieku odznaczył się zakończeniem procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego dwóch rodzin: Beltrame Quattrocchi i Martin.
    Ci małżonkowie własnym przykładem udowodnili, że życie w pełnej harmonii jest możliwe, a zwyczajność rodzinnej codzienności może się stać prostą ścieżką do Boga.†

Wydaje się, że w katolickim odbiorze czystość najczęściej jest kojarzona z cielesnością, z seksualnością, w sposób szczególny, jak nieraz słyszymy, z czystością przedmałżeńską, czyli z powstrzymaniem się od seksu. Czy tak jest rzeczywiście? W samym akcie miłości cielesnej nie ma nic złego, podobnie jak w seksualności. Rozumienie czystości trzeba wyprowadzić poza kontekst ciała. Zaczyna się ona, jak każda dobra lub gorsząca sprawa, w umyśle oraz sercu, które później aktywują też nasze ciało.

Nieczystość – pragnieniem miłości
    Polski rekolekcjonista dominikanin o. Adam Szustak w jednej ze swoich konferencji wypowiedział ciekawą myśl: „Nieczystość jest formą szukania miłości, niezaspokojonym pragnieniem serca, żeby być kochanym, żeby był drugi człowiek, który okaże mi tę miłość w taki sposób, że mi wystarczy”. Jeśli człowiek odczuwa potrzebę czegoś, pragnie ją zaspokoić. A jeśli jest to zapotrzebowanie fundamentalne? Być kochanym to jedna z najbardziej podstawowych pragnień. †

We współczesnym świecie dużo się mówi o „miłości”. Jednak pojęcie to zostało tak wypaczone, że wielu straciło w nią wiarę. Jako chrześcijanie dobrze wiemy, że miłość jest fundamentem, na którym powinno się budować świętość, gdyż sam Chrystus za najważniejsze przykazanie uznał miłowanie Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem, a swego bliźniego jak siebie samego (por. Mt 22, 37-39). Jak więc jest rozumiana miłość w teologii katolickiej? Czym nie jest? Jakie cechy posiada?

Cnoty wlane
    Każda osoba, przyjmująca chrzest, otrzymuje łaskę uświęcającą, która czyni ją uczestnikiem życia i natury Wszechmocnego. W ten sposób człowiek staje się dzieckiem Bożym. Wraz z łaską Stwórca wlewa do duszy ludzkiej trzy cnoty: wiarę, nadzieję i miłość. Właśnie dlatego obok nazwy „cnoty teologalne” istnieje inna – „cnoty wlane”.†

Chrzest nie jest pewnym obrzędem oblewania wodą, niezwykłym rytuałem, który trzeba spełnić na wszelki wypadek, by dziecko było zdrowe i szczęśliwe, tylko najważniejszym sakramentem życia chrześcijańskiego. Przez niego Wszechmocny wyzwala człowieka z grzechu pierworodnego oraz innych grzechów osobistych, jednoczy ze sobą, daje życie Boże i włącza do wspólnoty Kościoła świętego.

Co, kiedy, jak i po co?
    Człowiek potrzebuje przyjęcia sakramentu chrztu, by wyzwolić się z grzechu i stać się wolnym dzieckiem Bożym. Chrzest jest też początkiem rozwoju wiary w nowo narodzonym chrześcijaninie. Co roku w wigilię paschalną Kościół zaprasza wiernych do odnowienia obietnic, złożonych podczas chrztu świętego.
   v Warto umieć rozróżnić dwie możliwe sytuacje: chrzest dziecka i chrzest osoby dorosłej. Przy udzieleniu sakramentu chrztu dzieckiem nazywa się człowieka do 7. roku życia (kan. 97 §2). Jeśli osoba jest starsza, zgodnie z kanonami powinna zostać ochrzczona jako dorosły (kan. 852 §1, kan. 97). Praktyka chrztu dorosłych trwa od początku istnienia Kościoła, chrzest dzieci natomiast od II wieku. †

Przyznam się, że świadomie piszę „Nowy Rok Liturgiczny” dużą literą. Dlaczego? Po prostu chcę, by każdy, kto mówi, że wierzy w Pana Jezusa, kto został ochrzczony w Kościele Chrystusowym, zwrócił uwagę na to, że Nowy Rok już nadszedł.
    Z tej racji można sobie przypomnieć, jak ludzie, w tym też wierzący, obchodzą nadejście nowego roku o godzinie 00.00 1 stycznia. Światła i włączone telewizory prawie w każdym oknie, zastawiony różnorodnymi potrawami stół... Fajerwerki, petardy, zimne ognie: wszystko jest jaskrawe, kolorowe, piękne. A gdy później idziesz do kościoła na uroczystą Mszę św. ku czci Świętej Bożej Rodzicielki, widzisz tylko puste, bezludne ulice i słyszysz ciszę. Nie, nie tę ciszę, która pomaga chrześcijaninowi rozważać nad swoim życiem i powołaniem, odrywa od nieustannego zabiegania i prowadzi do rzeczywistości własnej duszy i jej relacji z Bogiem, pomaga się nawrócić, stanąć na drodze prowadzącej do Królestwa Bożego, ubrać się „w człowieka nowego, stworzonego na obraz Boga” (por. Ef 4, 24). Chodzi o zupełnie inną ciszę.†