Rozważania

...I DAJ NAM SWOJE ZBAWIENIE

    Adwent to czas rekolekcji. Pragnąłbym zaprosić czytelników „Słowa życia” do rozważań o tym, że w celu uzdrowienia duszy i ciała wcale nie trzeba szukać jakichś egzotycznych miejsc i państw. Główną przyczyną otrzymania łaski uzdrowienia jest otwarcie duszy i serca Jezusowi i żal za swe grzechy. Wiara czyni cuda. †

W oczekiwaniu na Zbawiciela

Wyjątkowa Msza święta

    Pasterka to pierwsza msza Bożego Narodzenia. Upamiętnia ona czuwanie modlących się w Betlejem pasterzy, którzy wyczekiwali narodzin Jezusa.

    Uroczystość Bożego Narodzenia wraz z towarzyszącymi jej specjalnymi obchodami jest znana od IV wieku. Dla Apostołów i Ewangelistów najważniejszy był fakt, że Jezus się narodził, że Bóg stał się człowiekiem i przyszedł na świat.
    I Pasterka, czyli Msza Bożego Narodzenia odprawiana o północy, otwiera oktawę liturgicznych obchodów związanych z tajemnicą Wcielenia, czyli przyjęcia przez Syna Bożego ludzkiej natury i przyjścia na świat.
    Pasterka w Betlejem jest odprawiana o północy w kościele św. Katarzyny. Dla tych, którzy nie dostaną się do środka, na Placu Żłóbka przed Bazyliką Narodzenia ustawiane są wielkie ekrany. Sama liturgia jest liturgią wspomnienia tajemnicy Bożego Narodzenia. Na całym świecie modlimy się, mówiąc tego dnia: «dzisiaj» Chrystus się narodził, «dzisiaj» przyszedł na świat. Jednak tylko w Betlejem podczas pasterki można powiedzieć: «dzisiaj i tutaj». Dlatego na zakończenie tej uroczystej Mszy Świętej kapłani wchodzą ponownie do Groty, aby tam odśpiewać Ewangelię i fizycznie dotknąć tego miejsca. Betlejemska figurka Dzieciątka Jezus jest niesiona w procesji, kładziona na gwieździe narodzenia i następnie - w miejscu żłóbka, czyli tam, gdzie Chrystus znalazł pierwsze schronienie. Nie przyjęto Go w gospodzie, przyjęła Go zwykła grota i w tej grocie figurka Jezusa zostaje aż do Trzech Króli, czyli uroczystości Objawienia Pańskiego, kiedy kończy się tutaj wielka uroczystość Bożego Narodzenia.
    Pasterka jest jedną z najważniejszych tradycji Bożonarodzeniowych : to jedyna taka Msza św. w roku. Pasterce towarzyszy niezwykła atmosfera radości i pojednania. W wielu kościołach schole przygotowująodświętne śpiewy. Jednak wielu wiernych decyduje się na przeżycie pasterki oglądając jej transmisję z Watykanu za pośrednictwem telewizji. Ta Msza święta pod przewodnictwem Papieża jest odprawiana w Bazylice Świętego Piotra i zawsze uczestniczy w niej kilka tysięcy osób. Jest to szczególne wydarzenie i przeżycie zwłaszcza dla tych, którzy mogą w nim uczestniczyć na żywo.
    Pasterka jest wyjątkową Mszą św., skoro jednoczy chrześcijan na całym świecie w tym samym dniu i w tym samym czasie. †

Pewnego razu przez kilka godzin dyskutowaliśmy ze studentami nad problemem współczesnego wizerunku katolickiego kapłana. Jaki powinien być kapłan XXI wieku?
    Podczas próby odpowiedzi na to niełatwe pytanie grupa od razu się podzieliła na konserwatystów i modernistów.
    „Współczesny kapłan niczym nie powinien się różnić od tego z dawnych czasów”- twierdzili konserwatyści. Dla ludzi nastawionych konserwatywnie wszystko, co dobre, już BYŁO dawniej, dlatego każde nowatorstwo będzie złem, zdradą pięknej legendzie. Po co tworzyć coś nowe, jeżeli dawne jest tak piękne? Po co w ogóle szukać nowego wizerunku kapłana, jeżeli ma on być zawsze taki sam, na wieki wieków? Odpowiedzi na te pytania dla konserwatysty są oczywiste, a postawienie takiego problemu samo w sobie jest absurdem, celowym odrzuceniem przeszłości, która jest „magistrae vitae” (nauczycielem życia). W odpowiedzi na pytanie „jaki jest ten niezmienny i poprawny wizerunek kapłana?” moi konserwatyści zaczęli opisywać idealizowany wizerunek kapłana początku XX wieku. On, w odróżnieniu od współczesnych księży, zawsze nosił sutannę: ZAWSZE, bez żadnych wyjątków, po prostu nie mógł mieć innej garderoby. Poprawny ksiądz ma być ubogi. Jest pozbawiony ujemnych cech charakteru, prostolinijny, nieubłagany w stosunku do kłamstwa, otwarcie zawsze i wszystkim mówi prawdę, nieugięcie sprawiedliwy. †

Cogito, ergo sum („myślę, więc jestem”) – stwierdził francuski filozof Rene Descartes. Skoro człowiek jest, żyje i myśli, więc zadaje sobie sporo pytań o charakterze egzystencjalnym. Zacytuję na początku wypowiedź pewnego młodego człowieka, który włączył się do dyskusji o sensie życia na stronie internetowej: „Nie potrafię zaakceptować skończoności, nie mogę znieść przemijania. Nie chcę żyć tylko po to, by powstał ze mnie następny człowiek. Nie chcę być tylko trybem w wielkiej maszynie, chcę rozumieć, dokąd życie płynie, chcę odnaleźć sens w swoich działaniach”. Poszukiwanie odpowiedzi na pytania „jaki jest sens mojego życia?”, „po co ja w ogóle żyję?” jest przywilejem i zarazem udręką młodych ludzi. W jakim wieku po raz pierwszy pojawia się to pytanie w świadomości młodego człowieka – nikt nie jest w stanie powiedzieć. Niektórzy psycholodzy są zdania, że następuje to w wieku 14-15 lat po uzyskaniu pewnych doświadczeń życiowych i obserwacji życia. †

Listopad wprowadza nas w tajemnicę Nazaretu, przybliżając ją poprzez pryzmat Założycielki Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu.
    12 listopada 1842r. w Roszkowej Woli niedaleko Warszawy urodziła się Franciszka Siedliska – późniejsza Matka Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza. Od wczesnego dzieciństwa była rozkochana w Bogu i jedynie w Nim widziała źródło, cel i wypełnienie swego życia. Zapragnęła życia poświęconego wyłącznie Boskiemu Oblubieńcowi, ale poślubić Go i rozpocząć życie zakonne mogła z woli kierownika duchowego dopiero w wieku trzydziestu lat! Zostaje poświęcona Chrystusowi, oddana całkowicie na Jego służbę.
    Młoda Franciszka rozgląda się i wczuwa w potrzeby świata, Kościoła i Ojczyzny. Dostrzega ubogie, chore, osierocone dzieci. Wołanie o pomoc słyszy się wszędzie. Dlatego też w tym czasie powstają liczne zgromadzenia zakonne w celu ogarnięcia swoją modlitwą i konkretną pomocą wszystkich dzieci Kościoła. †