Rozważania

Październik jest to miesiąc, w którym Kościół przypomina ludziom o sile modlitwy różańcowej, zachęcając wszystkich wiernych do jej codziennego odmawiania. W kościołach w tym miesiącu jest odprawiany różaniec dla dzieci i młodzieży, są rozważane jego tajemnice. Ale tak naprawdę, jakie miejsce w moim życiu codziennym zajmuje modlitwa różańcowa, czy modlę się na różańcu? A może ktoś już nawet nie pamięta, kiedy ostatni raz trzymał w ręku różaniec...

Pusty, zimny kościół, światło, które wkrada się tylko wtedy, kiedy otwierają się drzwi kościoła i trzy babcie, cicho mówiące „Zdrowaś Maryjo...”. Tą sytuacją dzisiaj nikogo nie zaskoczysz. Niektórzy mówią, że te „Zdrowaśki” są już częścią kościoła, a ktoś inny denerwuje się, że nie ma tej „ciszy kościelnej”, której poszukuje. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, jaką moc ma modlitwa różańcowa, codziennie odmawiana przez nasze babcie. Jest ona fundamentem naszego dzisiejszego Kościoła. To właśnie dzięki ich wyszeptanej, lecz w sercu krzyczącej modlitwie Kościół przetrwał do dzisiaj, rodzi nowe powołania do życia konsekrowanego, gromadzi dzieci na lekcjach religii i jednoczy swój lud wybrany. Często nie doceniamy tego i zapominamy o tym, uważając, że Kościół się zaczyna od mojego zaangażowania się w Nim. †

Wielu współczesnych chrześcijan ma dookoła siebie różne antychrześcijańskie bądź wprost szatańskie symbole, nawet nie wiedząc o tym. Wielu wiernych nie uświadamia, że przyjmują Komunię św. z symbolem np. "cerkwi diabła" na podkoszulku. Młodzież się dziwi, kiedy tłumaczysz, że te czy inne modne znaczki są symbolem walki z Chrystusem i Kościołem, znakiem czci diabłu. Biorąc pod uwagę brak wiedzy w tej dziedzinie i odpowiadając na liczne prośby, spróbujemy przypomnieć niektóre najbardziej rozpowszechnione we współczesnej kulturze masowej symbole i zorientować się w ich znaczeniu.

Symbol pogardy do Boga i nauki chrześcijańskiej. Krzyż Chrystusa zostaje wydrwiony w klasyczny sposób: przez jego odwrócenie. Poprzez to sataniści odrzucają Chrystusa i Jego zbawczą krew. Pochodzenie tego krzyża jest prawdopodobnie związane z pogaństwem. Jednakże sataniści zapożyczyli go od znanej w XVIII wieku grupy Hell-Fire-Club, szydzącej z jakichkolwiek zasad moralnych. Symbol ten często noszony jest przez satanistów. Można go ujrzeć również na szyjach niektórych muzyków rockowych (np. Madonna, Mick Jagger, Ozzy Osborne, Danzid) oraz na okładkach płyt heavymetalowych.
    Symbol ten jest absolutnie niezgodny z wiarą chrześcijanina, dla którego znak Krzyża z krucyfiksem jest pamiątką i wyznaniem wiary w Chrystusa jako jedynego Zbawcę i Odkupiciela. †

Ciągle biegamy, zapominając o tym, że tydzień już się kończy, u progu niedziela - dzień Zmartwychwstania Pańskiego. Dlaczego niedzielna Msza Święta, wspólny obiad i czas spędzony ze swoją rodziną – to już "wczoraj"? Jak wygląda "dzisiaj" niedziela, którą tworzymy sami? Czy już nigdy nie da się powrócić do tradycji, które tworzą jedność?

Biją dzwony! Jest to dzień Pański, w którym ludzie się gromadzą w kościele, żeby podziękować Bogu za miniony tydzień, wyprosić błogosławieństwo dla rodziny i wyznać swoją wiarę. Niedziela rozpoczyna się Eucharystią, ponieważ wychwalanie Boga jest najważniejsze w tym dniu. Następnie "Pobłogosław, Panie Boże, nas..." - wspólny niedzielny obiad, ciepły uśmiech na twarzy i cała rodzina przy stole. To jest czas na to, żeby podzielić się swoimi problemami i opowiedzieć o swoich sukcesach, przeprosić swoich bliskich i podziękować im. Po prostu mile spędzony czas w rodzinnym gronie! Gdzie są tamte czasy, czy to pozostało tylko w przeszłości, czy to jest już niemodne? Rodzice przekazują dzisiaj swoim dzieciom zupełnie inny przykład spędzania niedzieli. Zmieniły się wartości i poglądy na życie. †

"Dziwny jest ten świat" - śpiewał Czesław Niemen. A my, pielgrzymi, mówimy, że przedziwny, piękny i chętnie poznawany.

Po raz kolejny stała się radość i członkowie Duszpasterstwa Pracowników Służby Zdrowia, połączeni wspólnym dążeniem do poznawania cudów objawień maryjnych i ich historii, a także do pomnażania dobra, wyruszyli w drogę. Pielgrzymowanie jest wpisane w życie człowieka, bo życie samo w sobie jest wielką pielgrzymką. I choć nasza grupa była nieliczna – 18 uczestników, wszyscy byli bardzo wzruszeni i zaangażowani emocjonalnie.
    Na czele naszej wyprawy, która stała się możliwa dzięki ogromnemu wysiłku i poświęceniu naszej pani prezes Teresy Bancewicz, stał duszpasterz naszego Duszpasterstwa, a dla nas – wzór pielgrzyma, ksiądz Andrzej Radziewicz. Dzięki ogromnemu zaangażowaniu tych ludzi o wielkim sercu 26 sierpnia, po Mszy Świętej w kościele Pobrygidzkim, wyruszyliśmy do sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej – tego polskiego Lourdes. Przed nami była noc i ponad 400 km, które przeleciały jak jedna chwila. O poranku przywitała nas ziemia małopolska – okolice Konina i puszczy grąblińskiej, gdzie wśród jezior, lasów i łąk jest położona cicha osada – Licheń.
    Teren Sanktuarium jest rozległe, położony na wzgórzu, zadrzewiony, pełny kwiatów, otoczony wysokim murem. Obejmuje place dla nabożeństw, aleje Drogi Krzyżowej, dróżki różańcowe, ołtarze polowe, kapliczki, pomniki, grobowce historyczne, figurki świętych oraz liczne alejki i ciche zakątki. Przed wejściem na jego teren jest cudowne źródełko słynące wszelkimi uzdrowieniami. W centrum stoi murowany kościół Świętej Doroty, który przez 149 lat oświetlał swoim blaskiem Cudowny obraz Matki Najświętszej. 2 lipca 2006 roku obraz został uroczyście przeniesiony do bazyliki mniejszej – świątyni wybudowanej jako wotum Jubileuszowe Kościoła katolickiego w Polsce, powstałej dzięki zaangażowaniu milionów zwykłych ludzi. †

Wielu współczesnych chrześcijan ma dookoła siebie różne antychrześcijańskie bądź wprost szatańskie symbole, nawet nie wiedząc o tym. Wielu wiernych nie uświadamia sobie, że przyjmują Komunię św. z symbolem np. „cerkwi diabła” na podkoszulku. Młodzież się dziwi, kiedy tłumaczysz, że te czy inne modne znaczki są symbolem walki z Chrystusem i Kościołem, znakiem czci diabłu. Biorąc pod uwagę brak wiedzy w tej dziedzinie i odpowiadając na liczne prośby, spróbujemy przypomnieć niektóre najbardziej rozpowszechnione we współczesnej kulturze masowej symbole i zorientować się w ich znaczeniu.

    Najczęściej jest to metalowy pierścień z wyrytymi prostokątnymi figurami geometrycznymi. Znak wyryty na pierścieniu składa się z trzech umieszczonych w centrum wydłużonych prostokątów. Po obu stronach prostokątów, na ich przedłużeniu, znajdują się po trzy mniejsze prostokąciki oraz, zamykające całą kompozycję, trójkąty równoramienne.
   Historia tego pierścienia zaczęła się w Egipcie. Około 1860 r. francuski egiptolog markiz d’Agrain podczas badań archeologicznych odnalazł w Egipcie pierścień zawierający opisany wyżej symbol. Ponieważ znak odwzorowany na pierścieniu nie pasował do tradycji egipskiej, zaczęto przypisywać pierścień cywilizacji Atlantów, której spadkobiercami mieli być rzekomo starożytni Egipcjanie.†

Znalazła się taka droga i dla pielgrzymów z diecezji grodzieńskiej, członków Duszpasterstwa Służby Zdrowia. Chcielibyśmy się podzielić swymi wrażeniami.

Nasza droga była długa i      jednocześnie wspaniała, ponieważ toczyła się przez Alpy. Dla nas, żyjących na równinie, widok zielonych alpejskich łąk pomiędzy skalistych gór wywoływał burzę emocji, niby sama przyroda mówiła o tym, że najlepszym i najdoskonalszym Twórca jest Bóg.

Powoli krajobraz Alp zmieniał się lasami na wzgórzach Pirenejów i autobus zatrzymał się w Asyżu. To miasteczko jest związane z życiem Świętego Franciszka. Uliczki tego maleńkiego średniowiecznego miasta spotkały nas spokojem i ciszą. Nawet tłumy zwiedzających wyciszały się obok klasztornych murów. Freski Giotto i wspaniałe witraże w Bazylice św. Franciszka genialnie podkreślały osobowość Świętego, a przy jego grobie wydawało się, że z nim obcujemy. A kiedy staliśmy na klasztornych murach i spoglądali z góry na przepiękne kolorowe doliny, to rozumieliśmy, że tutaj nawet powietrze jest nasycone świętością, której możemy dotknąć. W tym swoim królestwie św. Franciszek wyciszył nas, pozwolił zajrzeć wewnątrz siebie, przestać śpieszyć się i narzekać na brak czasu, zrobić rachunek sumienia, powiedzieć Panu Bogu „tak” i cieszyć się życiem dookoła. †